Borgarinn - 01.02.1921, Blaðsíða 3

b;orgarinn
3
sigursæl, og lífvænlegust, án a5-
stoðar löggja'at- og hegningar-
valds föðurlandsins. — En seuni-
legast á það nokkuð langt í land,
að teœplara-klíkur með þessarri
þjóð hljóti sjónfeatu á þeim reynslu-
staðreyndum menningarsögunnar,
er þar að lúta.
Og af því súpa þær —!
Rltstjóvanum,
sem sjeð hefur um ljettmetið
f >Templaranu< undaniarin ár
— meira þó af vilja en mætti —
hefur verið ýtt frá blaðinu núna
frá nýjári, með kurtópí — án
eítirlauna(l). — Ekki finnst samt
þessu blaði nein ástæða til þess
fyrir banuandstæðinga, að láta
sjer þykja neitt til þessarrar >af-
setningar< koma, því það vita
allir, að þar >hæföi skel . . . «.
En víst er þó um það, að nokk-
uð virðist hún benda í þá átt,
að eitthvað hafi yfirstjórn bann-
klikunnar hjer íundizt áfátt um
ritháttinn, og að lokum komið
auga á það, að ekki mundi það
girnilegt til frambúðarfylgis við
bannfarganið, að vita af ritstjóra
blaðsins sí og æ sitjandi á lægztu
syllu í lægzta flokki íslenzkrar
ritmennsku. — En skelfing er nú
samt hætt við því, að lítið lagist
innihaldið á blaðnefnunni við
>afsetninguna< — eftir helztu
merkjum að sjá — því í fyrsta
tölublaði >Templarans< í ár er
móstungumeistarinn frægi, írá
Kringlumýrar rofstungunni 1917
— Felix hinn fagureygði o. s. frv.
— látinn mylja niður í minna
gamla mómylsnu —, svo að enn
verður ekki annað sagt, en að
innmeti blaðsins sje bannvillunni
samboðið, og þó sízt skárra en
áður.
f’rjá nýja skapara
heíur bæjarstjórnin hjer búið til
fyrir skömmu, og eiga þeir að
koma nýju skipulagi(l) (eða sköpu-
lagi) á lögreglulið bæjarins. —
Þeir, sem afkasta eiga þessu
vonleysisverki eru þeir Þorvarður
prentsmiðjustjóri, kaupmennirnir
Guðmundur Ásbjörnsson og Ólaf-
ur F. Miiller, og — lögreglustjóri.
— Það er staðhæft, að bann-
klikan fagni afskaplega þessarri
samvinnu og geri sjer vonir um
greipilegan árangur af væntan-
legu sköpunarverki — sem allt
kvað eiga að snfðast bannheimsk-
unni í hag; — En þeir, sem liíað
hafa af allt þetta >lapparí< og
fábjánafúsk, sem búið er að kosta
upp á bannskapnaðinn frá öud-
verðu, eru ekki í neinum vafa
um það, að væntanleg fjórmenn-
inga-samsuða soðnar niður
í einni og sömu deiglu — og
það svo rækilega, að tæplega
næst í smáskóf handa bann-
heimskunni að nærast á.
Tltlalopa-teyglngur
templaranna.
þaö er víst, að margt kátbroslegt.
fer fram innan garös meö templ-
urunum hjerna —, en einna hje-
gómlegant er þó það tiltæki
þeirra, þegar þeir handleika titla-
Iopann, sem þeir eru Btöðugt að
teygja að » höfðum fleiri og tleiri
fjelaga sinna — aðeins til örfunar
fordildar-ástríðunni.
Með baunöld hefur tilgerð þeirra
i þessu efni hlot.ið rokkna byr
undir báða vængi. — í „Templar",
ekki alls fyrir löngu, rakst jeg á
spónnýjan viðhafnar-titil, sem ein-
um fjelaganna þar hafði hlotnast
skömmu áður. Heitir sá, er hlaut,
Hinrik Simsen Ottósson. Og er
hann þarnefndur „Stór-Umdæmis-
Gæzlumaður Bannlaganna"(!I). —
Stórt orð Hákotil — Hefur mað-
ur þá loksins fengið það upplýst,
hvernig á því stóð, að hann rjeð-
ist á Björn í Fischerssundi, í
„Vísi", i vor, jafn-Bmekklega og
raun varð á, — svo og skilgrein-
ing þees, hvað orkaði þvf, að
hann fann sig mann til að eiga
„persónulegt viðtal" við yfirvöld
bæjarins, út af áfengismálunum,
um sömu mundir. — Það var
svo sem ekki að furða, þótt per-
sóna, með jafn-"fínan"(l) titil,
fengi „audiens" á hærri stöðum.
— Og það var þfí næsta eðltlegt,
að templari, í svona líka skín-
andi vegsauka-skrúði, íynndi til
löngunar til að þrífa til pennans
og kynna sig almenningi. — En
sjálfsagt hefði það engu Bpillt,
að „andríkið* hefði fengið að njóta
sín ögn skár hjá dreDg-aulanum,
svona í f yrsta skiftið, sem skrifað var
i „embættisnafni"(!I). — En viljinn
þer vitið tilflnnanlega ofurliði
Btundum. — Bess vegna fór eins
og fór —. „Undirvitundin óskeik-
ula“ benti honum til Rússlands
— og þangað fój- hann á handa-
hlaupum — af skiijanlegum ástæð-
um. Má Bjössi gæta síd, því nú
er Hensi kominn heim aftur —
með fagn&ðarboðskap Bolsvikinga í
brjóstvasanum, — marghleypuna
í rassvasanum — og embættistit-
ilinn í hnappagatinu. Allt er í lagi
nema... Að vísu gefur titillinn ekki
annað til kynna en það, að Hin-
rik sje baktjalda-aðstoðarmaður,
Iögreglunni hjer til örfunar og
áminniugar um það, að hafa
óskakkfætt „eftirlit" með bann-
garganinu, — sýnir, að hann sje
einskonar Stór-Efíaltes yflr njósnar-
klíku þeirri, er Reglan hefur á
bnotskóg úti við til að festa klær
í þá menn, er fyrirlíta bannvill-
una. — fað er „fín staða" og
öfundsverð(!!) — Á titlalopamáli
templaranna heyri jeg sagt, að
undirmennirnir í njósnara-klíkunni
hafl hlotið nafnið „Stór-Umdæmis-
Útverðir Bannlaganna“(!!).— Glæsi-
leg orð og . íburðarmikil(!!). —
Bar er „Svarti Júdas* „næst-
kommandör". — Allt er liðið sagt
hálaunað, -- og er gott til þess
,að vita, að til skuli vera fjelags-
klíka, sem útvegar svo virðulega
aukavinnu, — sem ræktar svo fag-
urlega siðgæðis-mannkosti hjerna
norður í Bann-Zíon.
„SVARTI JÚDAS".
Lag; »1 Amstcrdam ved Holland, dcr
laa cn gammel Jagt —«.
Njóenir falla bannd&tunum
næsta vel í geð. —•
Naaa þcir og aftur nasa
neffærunum með. —
i?eir leggjait o’ni lokræiana
leynt með lymiku-þor
og læðait fram úr Icyni-þró —
þá ljett er stigið ipor, :,:
—- Njóanaranna naikastur
or níikur ekugga-svcinn.
Náungann hjer flcstir þekkja —
næstum hver og einn —.
*Sæti-Siggi« heitir hann
og avcrst í ætt við Lot,
en »Svarti Júdas< stundum nefndur
— Stúkna’- úr -Karíot«.*) :,:
Altaf þá er einhver »kendur«
ýtiit eftir veg,
eigrar »Siggi« úr fylgsni fram
með ávörp lævísleg:
— »Hvaðan ertu, heillin mín,
og hvert er nafnið þitt? —
Helzt af öllu halda ættir
heim i bælið þitt«.
— Sízt er það þó siðvonjan
að »Svartur« hljóti evör —,
og snýst þá upp á sinnið hans
og siðseminnar kjör. —
*) Sennílegast stúknahúsið við Tjörnina.