Árdís - 01.01.1953, Side 22

20
ÁRDÍS
öld. Hvað var það sem gaf þeim þrek til að afbera allar þessar
raunir? Það var ástin til barna sinna. Móðurástin sem umber alt.
Ástin til barnanna knúði þær áfram og takmarkið var altaf að
bæta heiminn, gjöra hann fegri og bjartari fyrir börnin sín. Vonin
um batnandi tíma og betri lífskjör var altaf sterk, og frumbýlings-
móðirin dó í þeirri vissu, að nú væri að birta til, að afkomendunum
væri borgið.
Tímarnir breytast og mennirnir með. Nýtt tímabil fór í hönd.
Hagur móðurinnar fór batnandi. Hún var ekki lengur þræll. Hún
varð frjáls kona. Hún fékk mentun og allir vegir mentaðrar konu
voru henni færir og ótakmörkuð tækifæri buðust. En barátta móður-
innar er altaf sú sama. Það komu stríð og mæðurnar horfðu á eftir
sonum sínum með grátbólgnum augum. Alt sýndist hafa verið til
einskis. Allar vonirnar um þeirra björtu framtíð orðnar að engu.
Sumir komu ekki til baka, og aðrir komu lamaðir á líkama og sál,
og ennþá varð það hlutverk móðurinnar að horfa upp á þeirra
kvalir og geta ekkert við gjört, nema biðja algóðan Guð að gefa
þeim þann styrk, sem til þyrfti að byrja lífið á ný og verða að
dugandi mönnum í landi sínu og reyna að leiða heiminn úr
myrkrinu til ljóssins.
Enn í dag er barátta móðurinnar sú sama. Hún er að vísu á alt
annan hátt. Tækifærin eru svo mikil. Alt í kringum mann er á svo
hraðri ferð. Allsnægtir eru meiri í landi voru en annars staðar og
öllum ætti að líða vel. En hugsunarhættir breytast og hverri hugs-
andi móður verður á að spyrja: „Hvert erum við að fara, að hverju
stefnir?“ Samtíðin útheimtar mikið af nútíma móðurinni. Hún fer
út að vinna til að geta veitt börnum sínum meira af þessa heims
gæðum. Ástin til barnanna er ennþá sterkasti þáttur í lífi hennar,
en eru ekki börnin að missa af hennar umhyggju? Það er spurning,
sem tíminn einn leiðir í ljós. Allsstaðar er hættan og þó að mæður
í okkar landi þurfi ekki að horfa upp á börn sín líða skort af
vöntun matar, þurfa þær ennþá að ganga þann veg, sem mæður
frá aldaöðli hafa gengið, að ennþá er ekki bjart framundan, ennþá
er börnum ekki borgið, ennþá er sama þörfin að brýna fyrir þeim
drenglyndi, dug og manndáð, og við tökum undir með Jónasi Hall-
grímssyni og biðjum:
„Eilífi Guðs sonur hjálpaðu mér
saklausu baminu að bjarga.“