Árdís - 01.01.1953, Page 25

Ársrit Bandalags lúterskra kvenna
23
María Bretadrottning
Barnabörn hennar og þúsundir annara barna á Bretlandi og
víðar kölluðu hana „Ömmu England“. Alstaðar var hún virt, víðast
elskuð. í persónu sinni og háttum var hún ímynd staðfestunnar og
óumbreytanleikans mitt í ölduróti nýrra siða. í útliti var hún
tignarleg og háttprúð en þó vingjarnleg og brosti ljúflega við ungum
og gömlum sem urðu á leið hennar. Þótt hún sé nú dáin og horfin
sjónum lifir hún í hjörtum þeirra er þektu hana. Aldur sinn bar
hún mjög vel og virðulega. Stundum var til þess tekið, að hún væri
gamaldags í dagfari sínu og að hún lifði um of í liðinni tíð og
fylgdist ekki með framrás tímans. En í þessu var einmitt persónu-
máttur hennar fólginn. Hún stóð eins og klettur í ölduróti samtíðar-
innar og lét sér fátt um finnast alt tízkutildur. Einkunnarorð hennar
virðist hafa verið það að gleyma sjálfri sér, persónulegum tilfinn-
ingum sínum og áhugamálum til þess að geta þeim mun betur
þjónað ríkinu og hinu háa embætti, sem hún var kölluð til. Hún
var persónugervingur skyldurækninnar og fastheldninnar við fornar
erfðavenjur og hins flekklausa fordæmis niðjum sínum og öðrum
þegnum bæði í orði og verki. En enginn er undanþeginn hörmum og
vonbrigðum lífsins, jafnvel ekki þeir, sem sitja 1 höllum konung-
anna. „Amma England“ varð oft fyrir sárum sorgum og vonbrigðum.
En hún lét aldrei á neinu slíku bera út á við. Skapfesta hennar,
skyldurækni, táp hennar og trú, flekklaus vegferð og tígið fordæmi
í gleði lífsins og sorgum. — Þetta eru þeir þættir í persónusögu
„Ömmu Englands", sem halda mun minningu hennar á lofti í
aldir fram.
I. S. B.