Morgunblaðið - 07.02.2009, Blaðsíða 34

34 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2009
✝ Gunnar ÞórAdolfsson fæddist
í Reykjavík 22. nóv-
ember 1936. Hann
lést á Líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 30. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar hans
voru Elín Jónsdóttir
frá Eyrarbakka, f.
1901, d. 1967, og
Adolf Kristinn Ársæll
Jóhannson frá Eyr-
arbakka, f. 1893, d.
1974. Systkini Gunn-
ars eru Jón, f. 1927, d.
1982, Elín, f. 1929 og Jóhann, f.
1931, d. 1989.
Gunnar Þór kvæntist 17. júní
1959 Arndísi Jóhannsdóttur, f. 4.
apríl 1941, d. 4. mars 2006. Sonur
þeirra er Grétar Kristinn Gunn-
arsson, f. 12. febrúar 1959.
Gunnar Þór lærði
rennismíði hjá Vél-
smiðjunni Héðni og
fékk nafnbótina
meistari í iðninni
1958. Næstu árin
starfaði Gunnar á
Vélaverkstæðinu Þ.
Jónsson og Co ásamt
því að sinna öðrum
verkefnum. Árið 1980
stofnaði Gunnar
ásamt syni sínum
Vélaverkstæðið
Smiðjan sf. og starf-
aði hann þar óslitið til
ársins 1999 en þá lét hann af störf-
um vegna örorku. Síðustu árin sótti
Gunnar opið hús hjá Blindrafélag-
inu og sinnti ýmsum öðrum áhuga-
málum.
Útför Gunnars Þórs var gerð frá
Grafarvogskirkju 6. febrúar.
Fyrstu minningar mínar um
Gunnar Þór Adolfsson eru bernsku-
minningar tengdar ferðum okkar
„norðanfólks“ til höfuðborgarinnar.
Gestgjafar okkar þar voru tengda-
foreldrar Gunnars, föðursystir mín
Margrét og Aðils maður hennar.
Heimili sunnan heiða var í Grænu-
hlíð 18. Einkadóttirin Arndís var
sjaldan langt undan, ásamt eigin-
manni sínum Gunnari.
Gunnar er í minningunni ímynd
þess sem var framandi og „töff“.
Dökkur á brún og brá með uppbrett-
ar ermar og talaði um bíla af mikilli
þekkingu. Orð eins „kúbik, knastás
og karbotor“ voru honum töm á
tungu. Þetta var eins og útlönd fyrir
ungan dreng.
Við fráfall Margrétar og síðar Að-
ils tóku Addý og Gunnar við gest-
gjafahlutverki í Grænuhlíð. Þar átt-
um við fjölskyldan eftir sem áður
samastað þótt húsbændur væru aðr-
ir. Þegar kom að unglings- og síðar
fullorðinsárum mínum héldust þessi
tengsl. Heimili Gunnars og Addýjar
var mitt skjól í Reykjavík þegar á
þurfti að halda. Á námsárunum voru
ófáar ferðirnar sem farnar voru með
óhreinan þvott í Grænuhlíð. Slíkum
heimsóknum fylgdi oftast kvöldmat-
ur og notanlegt spjall. Aldrei þótti
ástæða til að gera neitt samkomulag
um slíkar heimsóknir, þær virtust
alltaf sjálfsagðar, fyrir þær verður
þó seint fullþakkað.
Gunnar og Addý eignuðust fyrir
réttum 50 árum soninn Grétar Krist-
inn. Þessi litla fjölskylda var með
eindæmum samhent. Þeir feðgar
unnu saman að bílaviðgerðum, þar
sem kunnátta Gunnars sem renni-
smiðs gerði hann að eftirsóttum sér-
fræðingi. Áhugamálin voru einnig
sameiginleg, t.d. að koma sér upp að-
stöðu til að geta verið úti í íslenskri
náttúru. Gunnar hafði mikla unun af
ferðalögum um óbyggðir og var
áhugasamur að heyra hvort maður
hefði skoðað hinn eða þennan stað-
inn. Síðan dundu áföllin yfir, fyrst
með veikindum Gunnars sem leiddu
til þess að hann missti nánast alveg
sjón og síðan með veikindum Addýj-
ar sem drógu hana til dauða fyrir
þremur árum. Þá reyndi á þá feðga
en samstaðan og vináttan hjálpaði
þeim í gegnum það brim. Nú ríður
næsta alda yfir Grétar. Við sem
stöndum álengdar finnum hversu lít-
ils við erum megnug en vonum að
góðar vættir og minningar veiti hon-
um styrk.
Friðrik Sigurðsson.
Gunnar Adolfsson rennismiður
lést föstudaginn 30. janúar sl. á 73.
aldursári. Kynni mín af Gunnari hóf-
ust árið 1982. Þessi rólegi yfirvegaði
maður vakti strax við fyrstu kynni
traust og eftirtekt. Hann var klettur
bæði hvað snerti áreiðanleika, vand-
virkni og faglegan metnað, dagfars-
prúður með sterkan einlægan vilja
til þess að leysa hin ólíkustu vanda-
mál þeirra mörgu sem til hans leit-
uðu. Í viðkynningu var hann stað-
fastur og trygglyndur.
Gunnar var kvæntur Arndísi Jó-
hannsdóttur, mikilli heiðurskonu, en
hana missti hann 4. mars 2006. Þau
létust bæði úr krabbameini.
Arndís og Gunnar áttu eitt barn,
soninn Grétar Kristin, f.12.2. 1959.
Grétar reyndist foreldrum sínum
einstaklega umhyggjusamur og góð-
ur sonur. Hann byggði heimili þeirra
þriggja að Logafold 114 mikið með
eigin höndum, enda arfur vandvirkni
og kostgæfni ríkur frá báðum for-
eldrum. Hann studdi móður sína í
skógrækt við sumarhús þeirra í
Grímsnesi og nutu þau þess sam-
starfs í ríkum mæli. Barátta Arndís-
ar við sjúkdóminn var löng og
ströng. Þeir feðgar studdu hana báð-
ir af mikilli festu og alúð.
Gunnar missti sjónina fyrir nokkr-
um árum og enn reyndi á Grétar að
annast föður sinn sem hann gerði
með miklum sóma til hinstu stundar.
Vinátta og samstarf þeirra feðga var
einstakt.
Kæri Grétar, við Bergþóra vottum
þér dýpstu samúð og biðjum Guð að
blessa þig og styrkja.
Ingimundur Magnússon.
Gunnar Þór Adolfsson
✝ Hjálmar Jónssonfæddist í Stóra-
Holti í Holtshreppi í
Skagafirði 26. mars
1922. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi sunnudag-
inn 18. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Árbæj-
arkirkju 23. janúar.
Mig langar að
minnast örfáum orð-
um náins vinar til
margra ára, Hjálmars Jónssonar,
sem lést 18. janúar sl. eftir allerfið
veikindi. Hjálmar missti ungur
móður sína og ólst upp hjá föður
sínum og móðurömmu minni frá
unga aldri. Svo vildi til að ég dvaldi
mín fyrstu bernskuár í skjóli þess-
arar litlu fjölskyldu norður í Fljót-
um í Skagafirði á meðan móðir mín
stundaði nám erlendis. Má því
segja að við Hjálmar höfum verið
eins konar fóstursystkin og mjög
náin á þessu tímabili ævi minnar,
enda féll það víst æði oft í hans
hlut að gæta mín, en hann var tæp-
um sjö árum eldri.
Hjálmar hleypti heimdraganum
um tvítugt og lá þá leið hans til
Reykjavíkur, þar sem hann stund-
aði nám í Iðnskólanum og lauk því
sem málarameistari, sem varð síð-
an hans ævistarf. Á þessum árum
endurnýjuðum við okkar gömlu
kynni, þar sem heimili okkar stóð
honum ætíð opið, og þar kynntist
hann eiginkonu sinni, Stefaníu
Guðnadóttur, sem starfaði í heim-
ilinu af mikilli trúmennsku og
skyldurækni, en móðir mín var þá
útivinnandi við kennslu hluta úr
hverjum degi. Hjálmar og Stefanía
gengu síðar í hjónaband og eign-
uðust þau fimm mannvænleg börn,
og bjuggu faðir Hjálmars og amma
mín á heimili þeirra
árum saman í góðu
yfirlæti og við ástríki
allrar fjölskyldunnar.
Hjálmar var góðum
gáfum gæddur og átti
mörg áhugamál sem
beindust í ýmsar átt-
ir, einkum voru fé-
lagsmál honum hug-
leikin, og var honum
falin forysta bæði í
stéttarfélagi málara
og í íþróttafélaginu
Fylki í Árbæjar-
hverfi, þegar lagður
var grunnur að framtíðarstarfi
þess félags, en í Árbæjarhverfi var
heimili fjölskyldunnar í áraraðir.
Við hjónin sendum allri fjöl-
skyldunni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Blessuð veri minning Hjálmars
Jónssonar.
Guðrún Kristinsdóttir.
Nú er Hjálmar Jónsson, fyrrver-
andi formaður Fylkis, fallinn frá.
Ég minnist hans sem trausts og
góðs formanns félagsins. Hann
gerði margt fyrir félagið, m.a. setti
á félagsmálanámskeið sem nýttist
mörgum vel á þessum árum. Hann
hafði sérstakt lag á að fá fólk til að
vinna fyrir Fylki. Hann fylgdist
alla tíð vel með félaginu og kom oft
á leiki.
Mér er mjög minnisstætt Herra-
kvöld Fylkis fyrir um 10 árum. Ég
hafði boðið heim til mín í Þykkva-
bæ hópi manna. Þar á meðal var
Yury, sendiherra Rússlands, sem
kom á sínum Lödujeppa. Farið var
með rútu upp í Fylkishús. Þegar
líða tók á blótið setti Steini Uxi
cowboy-hatt á höfuð Yury sem tók
hann ekki niður allt kvöldið. Um
miðnætti sagðist Yury vilja koma
sér í Þykkvabæinn að sínum Lö-
dujeppa. Við förum að útidyrum og
þar voru Hjálmar og Stefán að
reyna að fá leigubíl sem illa gekk.
Þá kemur að okkur Jón Júlíusson í
Nóatúni á sinni glæsikerru og
býðst til að keyra okkur alla heim.
Jón Júl. keyrði á 20 km hraða,
vegna aðstæðna, frá Fylkishöll nið-
ur í Hraunbæ 103 þar sem Hjálm-
ar bjó. Margar skemmtisögur voru
sagðar á þessari löngu leið. Hjálm-
ar og Yury fóru á kostum. Þegar
sögustundinni lauk utan við
Hraunbæ 103 stekkur Yury með
hattinn á höfðinu út úr bílnum,
opnar fyrir Hjálmari eins og porter
og leiðir hann með virðingu inn í
anddyrið. Þetta kvöld sá ég Hjálm-
ar fara upp til Stefaníu sinnar með
sælubros á vör.
Magga mín heimsótti Hjálmar
nokkrum sinnum í Hraunbæinn.
Eitt sinn segir Hjálmar: Ég hefði
gjarnan viljað gefa þér kaffi
Magga mín en Stefanía er bara í
leikfimi niðri. Hjálmar hefur lík-
lega ekki verið mikið í heimilis-
verkum.
Í dag verður Hjálmar borinn til
grafar. Það á mjög vel við þar sem
bóndadagur og Herrakvöld Fylkis
verður í kvöld. Fáir Fylkismenn
hafa verið á fleiri Herrakvöldum
en hann. Sonur Hjálmars, Stefán
Ragnar, lærði hjá mér pípulagnir
og er enn í dag sá starfsmaður sem
reynst hefur mér best.
Ég votta fjölskyldu Hjálmars
mína bestu samúð.
Jón Magngeirsson.
Kveðja frá sögunefnd Fylkis
Hjálmar starfaði lengi og ötul-
lega fyrir Fylki. Hann var snemma
kosinn í stjórn félagsins og um ára-
bil formaður þess, einmitt á þeim
árum sem félagið var að hasla sér
völl. Þar lagði hann sig allan fram
og hafði einstakt lag á að fá fólk
með sér til góðra verka. Fingraför
hans má finna á nánast öllu sem
gert var á þessum tíma og mörgu
grettistakinu var lyft fyrir hans til-
stuðlan. Hjálmar setti markið hátt
og ruddi ótrauður ýmsum hindr-
unum úr vegi. En heilsubrestur
varð til þess að hann steig af
vagninum fyrr en hann sjálfur
vildi og æskilegt hefði verið.
Áfram fylgdist hann þó alltaf með
störfum félagsins af áhuga. Eitt af
mörgu sem hann kom í verk var
að skipuð var sögunefnd. Hjálmar
var framsýnn maður og honum var
ljóst að nauðsynlegt væri að halda
til haga því sem gerðist hjá félag-
inu á upphafsárum þess og allar
götur síðan. Sjálfur tók hann sæti
í fyrstu sögunefndinni og við sem
nú sitjum í nefndinni tókum við
góðu búi. Flest sem eftir Hjálmar
liggur á því sviði eru nú ómet-
anlegar heimildir, ber merki vand-
aðra vinnubragða, ótrúlegrar elju-
semi og næmis á það hvað þarf að
varðveita. Þegar við nú handleik-
um þessi gögn verður okkur hugs-
að til þess hversu mjög öll hans
vinna við frágang þeirra hefði ver-
ið honum auðveldari hefði hann
haft yfir að ráða þeim tölvubúnaði
sem nú er til á nánast hverju
heimili.
Við kveðjum Hjálmar með
djúpu þakklæti og mikilli eftirsjá.
Fjölskyldu hans sendum við inni-
legar samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning hans.
F.h. sögunefndar Fylkis,
Gunnar Ásgeirsson.
Snemma vors árið 1946 hóf
Hjálmar nám í málaraiðn hjá Há-
koni Jónssyni málarameistara. Þá
var ég hálfnaður með mitt nám hjá
Jóni Björnssyni og vorum við á
þeim tíma fjórir lærlingar í námi
hjá þeim meisturum. Verkefnin
voru næg, íbúðablokkir að rísa á
Melunum og við nemarnir slíp-
uðum okkur oft til blóðs með sand-
pappírnum, en á fyrstu misserum
námsins fengum við ekki að grípa í
pensilinn eins og við hefðum þó
kosið. Viljinn til að vinna var mik-
ill, en kaupið lágt á þeim tíma hjá
okkur lærlingunum þannig að
kvöldin fóru í þá aukavinnu sem
gafst. Hjálmar var alltaf vinnusam-
ur, ósérhlífinn og iðinn við það sem
hann tók sér fyrir hendur og skorti
ekki vandvirknina. Þó aðalstarf
Hjálmars hafi lengst af verið í
mælingum hjá Mælingastofu mál-
ara, voru málningagræjurnar ekki
langt undan, því ýmis voru auka-
verkin bæði hér í bænum og úti á
landi. Tvívegis fórum við saman í
sumarfríum út á land með fjöl-
skyldurnar til að taka að okkur
verkefni. Þá var tjöldum og öðrum
viðlegubúnaði, málningu og verk-
færum hlaðið í fólksbílinn hans
Hjálmars, en þröngt máttu sáttir
sitja til að geta sameinað vinnu og
skemmtilega útilegu. Við fjölskyld-
urnar fórum einnig fleiri ferðir
saman í bílnum þeirra Hjálmars og
Stefaníu, og skildum þá verkfærin
eftir. Vart var hægt að hugsa sér
þægilegri ferðafélaga en þau hjón.
Hjálmar var alltaf mikill félags-
málamaður. Hann vann mikið fyrir
Málarafélagið og var lengi í stjórn
þess og formaður í nokkur ár. Eitt
af mörgum góðum málum sem
Hjálmar hafði forystu um hjá fé-
laginu var að kaupa húsnæði fyrir
starfsemina í nýju húsi sem var í
byggingu í Lágmúlanum. Húsnæð-
ið var síðan að sjálfsögðu klárað í
sjálfboðavinnu með ötulli forystu
og framgöngu Hjálmars. Hjálmar
var alltaf einstaklega þægilegur í
viðmóti, fór sínu fram með lagni og
festu og náði árangri í því sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann
lét verkefnin ekki vaxa sér í augum
hvort sem það var í vinnu við fagið,
í félagsmálunum, heima eða í sum-
arbústaðnum. Það var alltaf gott að
sækja þau heim hjónin Hjálmar og
Stefaníu og margar góðar minn-
ingar eru frá þeim stundum sem
við áttum saman heima eða í ynd-
islegum sumarbústað þeirra við
Langavatn.
Ég kveð Hjálmar með söknuði
og þakklæti fyrir vináttu og allar
okkar góðu samverustundir og
votta fjölskyldu hans samúð mína.
Finnbogi Haukur.
Hjálmar Jónsson
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
ELFA FANNDAL GÍSLADÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ miðviku-
daginn 4. febrúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
10. febrúar kl. 11.00.
Njáll Harðarson,
Gísli Freyr Njálsson,
Linda Ýr Njálsdóttir, Giovanni Sotgia
og barnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR GUÐMUNDSSON,
Kaplaskjólsvegi 37,
Reykjavík,
lést á Landspítala, Landakoti miðvikudaginn
4. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Valgerður Ólafsdóttir, Ásgeir Þormóðsson,
Guðmundur Ólafsson, Fjóla Guðmundsdóttir,
afabörn og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts sonar míns, bróður okkar og mágs,
GUNNARS ÓLAFS SKARPHÉÐINSSONAR
frá Þingeyri,
Hátúni 10,
Reykjavík.
Guðrún Markúsdóttir,
Sigríður Skarphéðinsdóttir, Skarphéðinn Ólafsson,
Njáll Skarphéðinsson, Pálína Baldvinsdóttir,
Guðbjörg Skarphéðinsdóttir, Hilmar Pálsson,
Bjarki Skarphéðinsson, Sigrún Lárusdóttir.