Nýtt kvennablað - 01.11.1941, Síða 5

2. árg. - 3. tbl
M 'i TT Nóv.
KVEWHABLAÐ
- 1941.
MokKur orð um siðferðismál.
Það munu varla vera mjög skiptar skoðanir
um, að tæplega var hægt að taka öllu óhöndug-
legra á máli, sem að flestra dómi þó varðar þjóð-
arheill, heldur en var öll meðferð hins svonefnda
„'ástandsináls44, 1>. e. samhand íslenzkra kvenna
og liins erlenda seluliðs. Á það jafnt við um
opinhera aðila, er um það fjölluðu, og um skrif
hlaðanna. Er óþarfi að rekja hér frekar gang
málsins, almenningi mun hann að fullu kunnur.
I síðasta hlaði skrifaði merk kona lieita ádeilu
um jjetta atriði. Var það ritað, er réttmæt gremja
manna var sem mest, og öldur andúðar risu
liátl á móti þeirri aðdróttun, að fimmta liver
kona hér í Reykjavík lifði saurlifnaði með út-
lendum hermönnum.
Þarf engan að undra, þótt lil séu J)ær konur,
sem ekki taki slíkum áburði með þökkum, eða
Iterji sér á brjóst og segi: „Guð, eg þakka þér,
að eg er ekki eins og allar hinar, heldur rísi
upp, andmæli og segi: I>etta er ekki satt.
Mun það og sannast að siðferðisprédikanir
og dómfelling þóltu oft koma úr hörðustu átt.
I>að kostar svo litið að tala stór orð, það kostar
margfalt meira að lifa jal'nan sjáll’ur i samræmi
við hin stóru orð. Þvi hefir verið lialdið fram
hér í hlaðinu áður, og sú sannfæring stendur
óhögguð, að eina leiðin lil varanlegra úrbóta
i siðferðismálum, sé að sömu kröl'ur séu gerð-
ar til karla og kvenna.
Að sá karlmaður, sem kaupir sér ástir, sé á
sama siðferðistigi og sú kona, er selur hlíðu
sina. Hvortveggja sé dýpsta niðurlæging.
Blöðin lnifa þrásinnis lagt áherzlu á, jafn-
framt því, að þau hafa valið siðlevsi og menn-
ingarskorti kvenna liin hörðustu orð, að fram-
koma hermannanna væri í alla slaði eðlileg.
I’eir æsktu eftir samneyti við kvenfólk og þætt-
ust lausir allra mála, ef þeir greiddu lillekið
éíjuld.
Það er slíkur hugsunarhátlur og almennings-
álit, sem skapar spillingu.
Þá hefir því jafnvel verið haldið fram, að
kvenréttindakonur heimtuðu sama frelsi og
karlmenn nytu til að lifa í slarki og lauslæti.
Þetta er misskilningur, sagður af þekkingar-
leysi eða með ráðnum hug'. En kvenréttindi eru
fyrst og fremst byggð á réttlæti. Því er það ský-
laus krafa. að það, sem dæmt er svart í fari
konunnar, sé dæmt á sama hátt j)ótl karlmaður
eigi í hlut. —
Þrátt fvrir það, sem að frainan er sagt, er
langur vegur l'rá, að því sé haldið fram, að liér
sé engu ábótavant. Þvert á móti. Mér er ljóst
að hér er stefnt i beinan voða, ef ekkert cr að
gert. Á eg þar sérstaklega við ungar telpur, er
leggja lag sitt við hermennina.
Það hefir oft verið um, það talað, að nú séu
að koma í ljós gallar og feyrur i uppeldi æsk-
unnar. En hverjir eru það, sem annast upþeldið?
Það gera heimilin, það gera skólarnir, það
gera leiðtogar þjóðarinnar í andlegum og
veraldlegum efnum, það gerir þú og
eg og yfirleitt allur almenningur með for-
dæmi sínu og framkomu. Það eru því þessir að-
ilar, sem bera ábyrgð á því, sem nú er að ske. Og
einungis með sameiginlegu átaki er von lil að
hægt sé að bæta upp eða koma i veg fvrir, að
hin sorglega reynsla dagsins i dag endurlaki
sig.
Hvað mörg hæli, sem hyggð yrðu yfir vand-
ræðatelpur, myndi það lítt stoða, ef ekki yrði
um leið gerðar ráðstafanir til að grafast fyrir
rætur meinsins.
Heimili eiga ekki aðeins að vera stofur, mis-
jafnlega vel búnar nýtízku liúsgögnum, þar
sem fólk kemur til að sofa og borða. Þau eiga
að vera griðastaður, þar sem hörn og foreldrar
kjósa að eyða fristundum sínum, og leggja sitt
l>ezta fram í sambúðinni livert við annað. Það
kostar foreldrana ef til vill sjálfsafneitun lil að
byrja með, en þau mega ekki hika við að færa
þá fórn.