Nýtt kvennablað - 01.11.1941, Blaðsíða 8

4
vagga mér i værð og vatnið breiða yfir mig
blágráa feldinn sinn, skreyttan perlunum fögru.
En vinirnir mínir tryggu, fuglarnir, munu fylgja
mér eftir og syngja mér hinnsta sönginn,
kveðju hins jarðneska heims. Og andi minn
mun berast úl í viðáttuna miklu fram bjá kjarr-
brekkunni og skógarrunmmum.
En þá er kofinn minn horfinn. Hann var
aldrei byggður 'sem venjulegt bús og því gátu
bvorki snjóflóð, stormar, né henður mannanna
grandað lionum. Hann varð til einn sólbjartan
sumardag, er eg sat í brekkunni við vatnið.
Hann varð aldrei annað en hugmynd og hann
hvarf, með mér.
Voru þær nafnlausar?
Fyrir nokkru kom grein i einu l>laði bæjarins uni
merkishjón noröur í Þingeyjarsýslu. Var þar getið
helztu æviatriða þeirra og þau lofuð mjög. Þar var
og sagt að þau ættu fimm börn á lífi, einn son og
fjórar dætur. Var sonurinn nafngreindur, en dæt-
urnar ekki, heldur taldir upp allir tengdasynirnir.
Nú væri fróðlegt aS vita, hvort hér er veriS aS byrja
á því, aS láta giftra kvenna ekki getiS aS öSru, en
að þær séu eign manna sinna, eSa hvort þetta er af
hirSuleýsi greinarhöfundar. Á. E.
Frá Sambandi sunnlenzkra kvenna.
FormaSur Sambands sunnlenzkra kvenna, frú
Herdís Jakobsdóttir, hefir sent Nýju kvennablaSi
skýrslu frá ársfundi sambandsins, sent haldinn
var i júnímánuSi s.l. aS TorfastöSum í Biskupstung-
um.
Heldur SambandiS árlega uppi námskeiSum eSa
umferSakennslu í garSyrkju, matreiSslu grænmetis,
vefnaSi o. fl. Eitt af aSaláhugamálum þess er aS
komiS verSi upp húsmæSraskóla á SuSurlandsundir-
léndi og hefir þaS reynt margar leiSir til aS ílýta
fyrir málinu, rneSal annars margskonar fjáröflun.
ÁkvaS fundurinn aS herSa enn á ný á fjársöfnuninni
og veita nokkurt fé úr SambandssjóSi til skólans.
SambandiS hefir jafnan leitazt viS aS stySja þau
mál, er stefna aS viShaldi sveitaheimila. Fjöldinn
af félögunum eiga nú spunavélar, og fjölgar þeirn
óSum. Mikill áhugi er fyrir aS SambandiS eignist
kembivélar. Sendi fundurinn áskorun til BúnaSar-
santbands SuSurlands og sýslunefnda á sambands-
svæSinu og leitaSi stuSnings þeirra. — Ungfrú
I’etrína Jakobsson, starfsmaSur í Barnaverndarnefnd
Reykjavíkur, flutti fróSlegt erindi á fundinum. —
BlaSiS þakkar frú Herdísi fyrir skýrsluna, og vonar
aS fleiri félög korni á eftir og sendi því fréttir af
starfsemi sinni .
NÝTT KVENNaBLAÍ)
Valgerður
Þórðar-
dóttir
á Koiviðarhóli.
I fornum sögum er getið um húsfreyju eina,
sem byggja lét skála yfir jtvera þjóðbraut og
veitti þar sérhverjum vegfaranda aðhlynningu
og beina. Ég þekki eina nútíðarkonu, sem mjög
minnir á þessa annáluðu búsfreyju fornaklar-
innar. Það er Yalgerður Þórðardóltir á Kolvið-
arhóli, ekkja Sigurðar Daníelssonar gestgjafa.
Við fjallveginn í óbyggðinni stendur bús benn-
ar. Það liefir staðið þar áratugum saman, opið
bæði nótt og dag bverjum vegfaranda, sem
hvíldar eða bressingar þarfnaðisl. Enginn veit,
Iiversu margir eiga húsfreyjunni á þvi heimili
líf silt að launa. líitt er vízt, að margir eru þeir.
Hún var móðir binna ferðlúnu og göngumóðu,
móðir binna mörgu, sem leggja land undir fól.
Frú Valgerður Þórðardóttir var sjötug á jtessu
ári. Þjóðin stendur i þakkarskuld við liana.
Þjóðin árnar liinni miklu húsfreyju við fjall-
veginn góðs.
Guðmundur Daníelsson, frá Gutlormshaga.
Með bugheilum árnaðaróskum i dag
ég ætla að færa þér svolítinn brag.
Það bugsa vísl allir með blýleik lil þín,
sem böfðu af þér kynningu, Valgerður min.
Þúsundir gesta, er gistu bjá þér,
geyma þá mynd, sem að bugþekkust er,
hjá vermandi eldum, er veilli þeim skjól,
bin vinsæla búsfreyja á Kolviðarliól.
Ein er ég, vina, af þúsundum þeim,
er þáðu af þér greiða og sóttu þig lieim.
Með virðingu og þakklæti, Valgerður min,
verður því afmæliskveðjan til þín.
30. j-úní 1941. Guðrún Jóhannsdótlir,
frá Brautarholti.