Nýtt kvennablað - 01.11.1941, Page 9

NÝTT KVENNABLAÐ
5
Estrid Brekkan:
Réttindi barna.
Allir fullorðnir, menn og könur, eiga sín
róttiiidi, sem ekki má skerða. Börnin hafa líka
sín réttindi, en þau hafa ekki mátt né vit lil
að gæla þeirra.
Réttindi barna er sjálfsagt mjög víðtækt lmg-
tak, en í þessu sambandi skal aðeins rætt um
réttindi þeirra til að leika sér. Öllum her sanian
um, að hörnin eigi að læra að hlýða og læra að
vinna, en það er ekki talið jafnsjálfsagt að þau
liafi rétl til að leika sér og til að læra að leika
sér.
Börn þurfa olbogarúm og frið til að geta
leikið sér, leikfangið má heita aukatriði.
Oft hefi eg lesið í blöðunum að Reykjavílc
skorti leikvelli, og þetla er sjálfsagt rétt, sér-
staklega cru leikvellir nauðsynlegir fyrir stálp-
uð hörn.
Aftur á móti finnst mér elclci svo mikil vönt-
un hér á lcikstöðum fyrir sinóbörn. Reykjavík
á einmitt víðast, sérstaklega í nýju hverfunum,
nóg af smáblettum kringum húsin, alveg mátu-
legum sem leikstæði handa börnum innan 10
ára — el' börnunum væri frjálst að leika sér
þar. Sandkassi, rólur, sölt, nokkrir tómir lcass-
ar og spýtukubbar, sem allt lcostar tiltölulega
litið, ætti að vera til hjá liverju luisi. Yæri það
alveg nóg lil þess að börnin, með lijálp sins
rílca hugmyndaflugs, gætu ferðast á bát og hil
og járnbraut lil allra landa — án þess að fara
út fyrir girðinguna.
Það er fallegt að sjá vel hirta garða fyrir
framan húsin, en garðarnir mega ekki vcra svo
fallegir, að börnunum sé þar ofaukið. Þvi þó
blóm séu l’alleg, þá eru glöð börn, sem leilca
sér vel, ennþá fegurri. Þó að bletturinn sé lítill,
cr h.ægt að koma þar fyrir bæði börnum og
blóinum, ef fullorðna fóllcið kennir börnunum
frá byrjun að umgangast blómin.
Það, sem hér hefir verið sagl viðvíkjandi
úlileikjum á einnig við inni. Heimilið má eklci
vera svo fínt að þar sé hvergi rúm fyrir börnin.
Rn vill það eklci einmitt verða svo, að börnin
verða óþægilegt aulcaatriði?
Heimilið er elclci aðeins heimili hinna full-
orðnu, lieldur er það umfram allt heimili barn-
anna. Ef að börnin hafa eklci leyfi lil að leilca
sér inni í slænni veðri og á blettinum i góðu
veðri, þá verða þau að leika sér á götunni. Sá,
Suður við hafið situr
svanur með bundinn fót,
bannað er ftugið frjálsa
fögrnin himni mót.
Lyftir hann Ijósnm vœngjnm,
logar af harmi og þrá.
Angruðum augum rennir
austur um fjöllin blá.
* *
*
Ferðast min þrá um fjörðu,
fjær er lmnn nú, minn kæri,
dreymir mig dags i glaumi
dýran svipinn og skýran,
lít ég hvar Ijós og ítur
lifir, mig blessar yfir,
vermandi yndisörmum
andlegra strauma að handan.
Vera vildi ég blærinn,
vanga hans ylja löngum,
kgssa hann sólarkossi,
kæta, ef hugur grætur.
Hljómur er ávallt ómi,
yndi er bezt liann fyndi,
hjarta er berst við bjartan
barm hans og hraustan arminn.
sem byrjar líf sitt á götunni fer að kunna þar
vel við sig, og það endar kannske þannig, að
liann teluir götuna fram yfir heimilið.