Nýtt kvennablað - 01.10.1947, Blaðsíða 5

GUÐRÚN
JÓHANNSDÓTTIR
frá Brautarholti:
Se eg hana glœsta ganga,
gyðju likri, veginn stranga.
Hallgerði með hárið langa
að húsfreyjunnar tignarstól,
hjartað brann og hjartað kól.
í Fljótshliðinni fögru og hlýju
fundið gat hún hvergi skjól.
Hugurinn var harmi lostinn,
hjartastrengur sundur brostinn.
Þó hún veldi versta kostinn
vissi enginn hvað hún leið,
ein hún bar þá nöpru neyð.
Nú var ekki neins að dylja,
i ný og gömul meinin sveið.
Beiskja er yfir bernsku minni,
blóðug und i vitundinni,
ekki gleymdist einu sinni
augun skœr við þjófsmál kennd.
Fyrsta eiturörin send.
Þessi orð af þungum mœtti
þau voru inn i hugann brennd.
Löngum var hún leidd í vanda
og látin ein i böli standa.
Gafst ei aðstoð hugs né handa
henni' er lifið var um megn.
Sólu huldi sorgarregn.
En skapið stóra og hjartað heita
hlaut að risa þessu í gegn.
Af þvi bœði i orði og verki
orku beitti viljinn sterki,
og löngum sáust Ijóst þess merki
að leyndur harmur undir brann
þegar hermdarverk hún vann.
Oft var kalt í vök að verjast
vinalaus í eigin rann.
Þrisvar gift og þrisvar slegin,
þvi var orðin bitur treginn,
oft i hjarta verkin vegin,
vöktu, kveiktu hatursbál,
hörku og beiskju i hennar mál.
Svall og brann af sviknum vonum
særð og kvalin konusál.
ull og fáskiptinn, — og það, sem mcira var, að þau fóstur-
systkinin voru orðin afskiptalítil hvort við annað. Konan,
sem hafði vakað yfir velferð þeirra og hlúð að þeim eftir
beztu getu, gat ekki unnið bug á áhyggjum sínum. — Myndi
það vera á rökum byggt að Hildur væri mikið með hon-
um Magnúsi, syni söðlasmiðsins? Það var eitthvað annað,
en Sína hefði kosið fyrir sitt barn. Undarlega djúp sorg gagn-
tók hana. Hún hafði aldrei vantreyst Hildi, alltaf fundið
traust í návist hennar, og gleðina góðu, sem hafði breytt ein-
6tæðingskennd hennar sjálfrar í dýpri og næmari skilning á
mannlifinu. Sína leit upp frá vinnu sinni og renndi augunum
til Hauks, sem sat með hönd undir kinn og horfði framhjá
bókinni, sem hann var að lesa í.
r— Haukur minn! Pilturinn hrökk við, og leit á fóstru sína.
— Elsku drengurinn minn. Hvað er það, sem særir hjarta
þitt? Við skulum ekki láta þögnina eitra andrúmsloftið.
Segðu mér hvað kvelur þig. Huukur horfði á fóstru sína,
þunglyndislegum, dökkum augum.
— Haukur, drcngurinn minn. Lífið er stutt, við skulum ekki
láta það fjara út til einskis. — Já, fóstra mín, þú hefur
alltaf verið rnér svo góð. En ég segi þér eins og er, að ég
hef ekki verðskuldað kærleika þinn. Mér finnst stundum, ég
muni ekki verða neinn maður. — Sínu varð undarlega við
þessa játningu. Hún hafði aldrei reynt Hauk að öðru en
samvizkusemi i öllu, sem hann tók sér fyrir hendur. Augu
þeirra mættust. — Haukur, segðu mér allt eins og er.
NÝTT KVENNABLAÐ
— Fóstra mín! Ég elska Hildi okkar. En af því ég óttast
að hún felli hug til annars manns get ég ekki talað um það
viu hana.
Sínu furðaði ekki vitund á þessari útskýringu. Þetta var
ekki annað en það, sem hún hafði búizt við, að jafnvel fáleiki
þeirra beggja mundi stafa af ást hvort til annars, án þess
þó að þau kæmu sér að því að játa það. Nú voru þau orðin
fulltíða fólk, og þá fjarlægðust þau hvort annað. — Við skul-
um athuga þetta rólega, Haukur minn. Ég þekki Hildi fjarska
vel, og ég held hún felli ekki hug til nokkurs manns, nema
þá þín. Pilturinn stundi við. — Já, ég veit það vel, að ég hef
alltaf verið henni 6em bróðir.
— Kannske þú sért henni jafnvcl ennþá meira en bróðir.
Af hverju kemur þögn ykkar og afskiptaleysi, hvors í ann-
ars garð. Ekki er það af neinum kala eða vanþóknun frá
þér, og eins mun geta verið frá hennar hendi. Ég þekki Hildi
undur vel. Skapgerð hennar er hrein og fölskvalaus. Ég held
hún hefði sagt okkur það báðum, ef hún væri að hugsa um
þennan Magnús. — Nei, það er eitthvað ennþá viðlvvæmara,
sem hún er að fela með því að láta sig fljóta svona með.
Eitthvað, sem henni finnst jafnvel óviðeigandi að játa. Hauk-
ur horfði á fóstru sína. Augu hans lýstu í senn bæði efa
og þó innibyggðri gleði. — Gat þetta verið?
— Haukur minn, eftir þína játningu er ég viss um þetta.
Ég set tilfinningar Hildar í samband við þínar tilfinningar.
Ykkur finnst báðum aðstaða ykkar ekki góð. Ég veit það
3