Nýtt kvennablað - 01.10.1947, Blaðsíða 9

Neyðin kennir naktri konu að spinna.
Hún er sannarlega réttmæt uppástungan um að
rýmka beri inntökuskilyrði til hjúkrunarnáms,
eins og Aðalbjörg Guðmundsdóttir drepur á í
síðasta Nýju kvennablaði. Er ég fór að athuga
þetta mál kom fleira til greina í huga mínum
í þessu sambandi. Mætti ekki ef til vill skipta
hjúkrunarnáminu þannig að hver einstaklingur
þyrfti ekki að læra alla hjúkrun. Þyrfti ekki
t. d. að læra bæði að stunda berklasjúklinga og
geðveikissjúklinga. Það hlýtur að vera töluvert
fjarskylt. Eins t. d. farsóttir og ellisjúkdómar. í
Menntaskólunum, þar sem velja má um mála-
nám og stærðfræði, útskrifast stúdentar fullum
fetum eftir að hafa verið í annarri deildinni.
Fullorðnar konur, sem gjarnan vildu starfa
að hjúkrun, kysu kannske minna nám, jafnvel
þó þær kæmust aldrei í hæsta launaflokk. Ekki
hafa nunnurnar sett fyrir sig lág 'aun. Stúlkur,
sem orðið hafa á ýmsa lund fyrir vonbrigðum
og ástasorgum, vildu kannske eins í lúterskum
sið fórna sér fyrir Krist sinn, eða sjúka, hans
minnstu smælingja.
En starfskraftana vantar ekki bara til hjúkr-
unarstarfsins, og ekki bara til framleiðslunnar,
eins og oft heyrist, heldur alls staðar. Það vantar
lækna, það vantar presta. Nokkrar raddir hafa
nú heyrzt í þá átt að hvetja stúlkur, kvenstúd-
enta til að læra til prests. Gæti þá ekki komið
til mála að piltarnir lærðu hjúkrun? Prestastefn-
urnar boða til: Bræðralags, friðar og kærleika.
Menntamaður deilir nýlega á kvenstúdenta
fyrir það „að læra ekkert til hlítar", heldur hafna
í hjónabandi. Menntalíf yrði annað og meira á
landi hér ef þær héldu áfram, eins og þeir, til
embættisprófs er líklega meiningin. Ríkið á svo
að tvöfalda embættafjöldan. En almenningsálit-
ið togar í konuna á allar lundir, hversu hressi-
lega, sem einstaklingar hvetja til dáða. Breyting
kemur vitanlega smátt og smátt. En ekki bylt-
ing. Það eru ekki nema 40—50 ár síðan konur
inum, sem einkennt hafði hennar líf, tók hún
þessu mótlæti. Var sívinnandi til æviloka. Dó
tæpra níutíu og fjögra ára í ágúst-mánuði 1946.
Var borin til hinztu hvíldar að Barði í Fljótum
á sólbjörtum sumardegi, og fylgdu henni til graf-
ar auk ættingja og vina allar konur úr hennar
byggðarlagi. Þær skildu að hér var fallin ein
þeirra atorkusömu kvenna, sem föðurland vort
hefur átt svo mikið af á öllum tímum.
Reykjavík, 8. ágúst 1947.
Hólmfríður Einarsdóttir.
Vlða út um Iandið hafa kvenfélögin komið sér upp trjá-
reitum. Myndin er af einum slíkum reit, heitir hann „Freyju-
lundur“, og er eign kvenfélagsins „Freyja", Arnarnesshreppi,
form. frú Þóra Stefánsdóttir, Hjalteyri. — 1932 var sáð
hirkifræi í nokkurn hluta garðsins, og árið eftir voru keypt-
ar og settar niður reyni- og birkiplöntur, einnig nokkur læ-
virkjatré. „Hægt fannst okkur litlu plönturnar vaxa fyrstu
árin, en nú eru þetta orðin myndarleg tré og vaxa nú hröð-
um skrefum ár frá ári.“ Þannig fórust orð félagskonu, er
Nýtt kvennablað átti tal við. — Myndin er tekin sumarið
1946. Nokkrar félagskonur höfðu þá komið saman í garðinum
til að eiga þar sameiginlega ánægju- og hvíldarstund.
fóru að læra stafagerð. í æsku þekkti ég stúlku,
sem ekki mátti, fyrir föður sínum, læra að draga til
stafs. Sagði hann að stúlkur skrifuðu aldrei neitt,
nema sér til skammar. Sá ætti fyrir því, að rísa
nú upp úr gröf sinni. Við gætum fallega rekið
hann á stampinn. Þessi maður var „Dannebrogs-
maður“. Drengina sína létu foreldrarnir stúdera.
Mæðurnar höfðu þessa trú, margar hverjar. engu
síður en feðurnir, að óþarft væri að stúlkubörn-
in lærðu til bókarinnar. Dætur sínar byrgðu þær
inni við spuna og hannyrðir. Það er því of títt
eð skella skuldinni í þessum efnum eingöngu á
karlmennina, eða feðurna. Mæður okkar og
ömmur réðu þessu engu síður. Synirnir hafa líka
gert þeim margan sómann. En þegar bókin:
„Móðir mín“ kom út orti ein dætranna:
Þú þjáninganna móðir!
allra mœðra mest,
um móðir sína Ijóðskáldin yrkja stundum bezt.
En þvi ekki um þig eina, sem æ ert söm og fyrr,
og engu sinni dæturnar viljandi afskiþtir?
Víst veit ég að íslenzkar konur stæðu ekki
bræðrum sínum að baki í prestembættum. Þau
verða í framtíðinni að mestu leyti venjuleg kenn-
ara störf. Ræðurnar hlustum við á í útvarpinu.
En er það eins Jrýðingarlaust eins og sumir vilja
vera láta, að kvenstúdent hafni í hjónabandi.
Prinsessum og drottningum er talið til gildis að
giftast, og ef þær svo sjá um fóstur og uppeldi
NÝTT KVENNABLAÐ
7