Nýtt kvennablað - 01.10.1947, Blaðsíða 7

Kjarkmikil og
Sú kona, sem hér verður minnzt, hefur ekki
haft mikið um sig í þjóðfélaginu. Ekki stjórnaði
hún stóru búi. Var heldur ekki kvenréttinda-
kona eða kvaddi sér hljóðs á bylgjum hlóð-
nemans. En þótt hún hefði tekið virkan þátt í
þessu öllu, hefði það vart orkað tvímælum, að
hennar andlega atgerfi ásamt dugnaði, nægju-
semi og um fram allt skyldurækni, sem hún var
gædd í svo ríkum mæli, hefðu gert hennar hlut
stóran. Enda þótt líf hennar væri svo kyrrlátt,
sem raun bar vitni um, er mér þó nær að halda,
að nútíma konan geti nokkuð af því lært. Ekki
sízt hvað ábyrgðartilfinningu gagnvart afkom-
endum og foreldrum við kemur. Hún hefði
aldrei borið fram eða barizt fyrir, að börn hefðu
engar skyldur gagnvart foreldrum og jafnvel
foreldrar litlar við sín eigin börn, og það væri
þjóðfélagsins að sjá þeim farborða. En til þess
munu nú margar af kynsystrum hennar ætlast
á vorum dögum. Guðrún Einarsdóttir hét þessi
kona. Fædd var hún í Ólafsfirði 7. okt., 1852.
Það eina, sem henni var kennt í barnæsku var
að lesa, en er hún var af barnsaldri komin. lærði
hún að skrifa af eigin rammleik og skrifaði hina
læsilegustu hönd. Einnig var hún svo vel verki
Fyrir fjórum árum fluttizt hún hingað til
barna sinna, og dvelur nú í húsi dóttursonar
síns, Spítalastíg 1, umvafin ástúð og virðingu
fjölskyldu sinnar.
Helga litla á Þingvöllum: Ung stúlka, „ljós-
hærð og litfríð", leggjandi gott til allra mála,
gleðjandi mig með hlýleik og smágjöfum af
fátækt sinni. Þannig lifir þú í barnsminni mínu,
kæra frændkona. Og enn finn ég hjá þér sömu
hjartahlýjuna, tryggðina og skapfestuna. þrátt
fyrir margbreytt, erfitt ævistarf, og raunir, sem
ekki verða raktar hér. Finn líka að kjölfestan í
fari þínu er öruggt, barnslegt guðstraust reyndr-
ar konu. Það mun og bezt styðja þig og styrkja
síðasta áfangann.
Gjarnan vil ég vera ein af þeim, sem óska
þér lieilla og þakka hið liðna á þessum tuga-
mótum ævi þinnar, en óvíst hvenær fundum
okkar ber saman. Langar mig því að biðja Nýtt
kvennablað fyrir kveðju til þín. Þökk fyrir gam-
alt og gott. Guð blessi ævikvöld þitt.
Ingveldur Einarsdóttir.
vinnusöm kona
farin að til fyrirmyndar hefði mátt telja, og
fáar konur munu hafa spunnið fallegri þráð og
fínna band. Að því skapi var hún þrifin og
nýtin svo af bar. Foreldrar hennar voru hin
mestu dugnaðar hjón sem ákveðin voru í að
inna af hendi lífsstarfið án þess að kalla til
hjálpar annarra, þótt skórinn kreppti að, því
hörð hefur baráttan verið fyrir tólf börnum, er
flest náðu þroska aldri. Enda sagði Guðrún, að
oft hefði verið þröngt í búi, er á vetur leið. Var
þá gripið til fjallagrasanna í enn ríflegra mæli
en áður, og oft var ekki annað til en þau og
dropinn úr kúnni. Svo bætti hún við, hress 1
bragði, ,,það sá ekki á okkur samt.“ Og það
voru orð að sönnu, því öll voru þessi systkini
heilsuhraustar og dugmiklar manneskjur. Guðr-
ún réðist í vinnumennsku vorið, sein hún var
fermd, og með henni fór í vistina bróðir hennar
tíu ára, og skyldi hún vera hans stoð, svo að
bæði hefðu lífsviðurværi af. Heimili það, sem
þau réðust til var ágætt, hvað allan viðurgern-
ing snerti, og átti afkomu sína að sækja bæði
til lands og sjávar. En ærið mikil voru störf á
heimiíi þessu og réri nú Guðrún til sjávar jafn-
framt því að vinna önnur störf, sem að heimilis-
verkum lutu. Þarna voru svo systkinin þar til
Guðrún var tuttugu og eins árs. En áður en
við þennan kafla úr æfi Guðrúnar er skilið, er
skylt að minnast þess, að eftir að bróðir hennar
hafði náð þeim aldri að vinna fyrir sér sjálfur,
lét Guðrún sitt kaup, þótt lítið væri, ganga til
foreldra sinna að fötum einum undanskildum.
Þessa heimilis minntist hún ætíð með hlýhug
sem og allrar æsku sinnar og unglingsára, þótt
ekki væru þau árin rósum stráð. Mig langar að
skjóta hér inn í einu, sem Guðrún sagði oft frá,
um bernsku þeirra systkina á meðan þau dvöldu
í foreldrahúsum, að úr þvi komin voru sumar-
mál og til vetur nátta komu þau aldrei í sokk
eða skó, voru þó í ýmsum snúningum bæði til
fjalls og fjöru, sem að líkum lætur á þessum
slóðum. Ekki taldi hún þetta neitt sérstakt um
þau systkinin, því hún sagði ávallt, er á það
var minnzt, — „þetta máttu fleiri gera en við,
og það var heldur ekkert slæmt nema fyrst á
vorin. Fæturnir vöndust þessu furðu fljótt og
á haustin voru þeir orðnir harðir sem skór.“
í næstu vist, sem Guðrún ræðst í, kynnist hún
5
NÝTT KVENNABLAÐ