Nýtt kvennablað - 01.03.1951, Qupperneq 13

og einbeittni. Svipur hans Iýsti þótta og sjúlfstrausti, en jafn-
framt hégómagirni og sterkum ástríðum. Undarlegur maður,
það var eitthvað seiðandi við persónuna, sem ekki er unnt að
lýsa. Hór hans var dökkhrúnt að lit og mikið í sér, skipt yfir
hægra gagnauga og féll i mjúka, stóra bylgju yfir vinstri
vanga; ennið miðlungi hátt, hvelft, dálítil kollvik, nefið miklu
hærra að framan en við rótina, en þó næstum beint. Undir
svörtum brúnum voru augun nokkuð stór, stálgrá, einkennilega
sviprik og sterk. Hann virtist sjá meira í hlutunum en aðrir;
þegar hann leit á mig, fannst mér eins og komið væri við mig,
og ég ætti á hættu að vera lögð í ósýnilega fjötra. Mér féllu
ekki slík augu, en konu eins og Hildi heilluðu þau, og voru
henni brunnur barmafullur af sælu. Munnur hans var sér-
kennilegur, nokkuð stór, varirnar fremur þunnar, og það bjó
dulin kýmni í munnvikjunum, sem aldrei hvarf þótt svipur
hans væri aö öðrti leyti alvarlegur. Hakan sterk og einbeittn-
isleg með grunnu skarði; hálsinn nokkuö gildur, en ekki lang-
ur. Hörundsliturinn fölur, næstum gagnsær og fíngerður eins
og á barni; en líkamsbygging hans öll minnti á jötunkrafta,
og þegar hann lagði bramminn yfir herðarnar á Hildi, varð ég
sannfærð um það með sjálfri mér, aö hann myndi einhverntíma,
fyrr eða síðar, mylja hennar fíngerða líkama mélinu smærra.
Ég hafði alltaf hugsað mér alla listamenn daufa í skapi og
þuinbaralega, en Hlöðver Norðfjörð virtist vera fæddur til að
skemmta öðrum og láta mann gleyma tímanum; liann hló
mjúkum, tömdum hlátri og spjallaði um trúlegustu og ótrú-
legustu hluti, þaS var ekki hægt að reiðast hans djörfu ber-
sögli, er hefði orðið óþolandi í munni annarra.
„Mér likar vel þetta íslenzka geð, það er að segja kvenn-
anna, en karlmennirnir hérna eru ótamdir ruddar, sem ekki
kunna að umgangast dömur. Það veitti ekki af að fengnir væru
nokkrir sérfræðingar frá útlöndum til þess að kenna helvít-
unum.“ — _ i
„Jæja,“ sagði ég ekkert vingjarnlega, „ætli þeir læri ekki
mégilega af yður?“
Hann hló og leit á mig, og ég fann, hvernig augu hans
komu við mig, mér sýndist þau með gylltum blæ; bros hans
var hvítt og kalt.
„Heldur frúin iþað? Máski, mér er víst trúandi til alls“
„Mér lýzt nú samt dálítið vel á yður, en ég held að þér sé-
uð betri eiginkona en ástmey.“ Svo snéri hann sér að Hildi
og bélt áfram:
„En þú, Hildur litla, ert þvert á móti; aumingja stelpan!'1
Hildur svaraði þessu aðeins með brosi, svo fullu af aðdáun
Og trúnaðartrausti, að ég gat ekki annað en vorkennt henni
barnaskapinn, þó að ég undir niðri væri henni meira en gröm.
Litlu síðar fóru þau.
„Ég lít snöggvast inn til þin á morgun," sagði Hildur um leið
og hún bauð góða nótt.
Hún kom daginn eftir, en stóð ekki lengi við, settist varla
niður, en gekk raulandi um og snerti í hugsunarleysi við hin-
um og þessum hlutum. Ég var henni í raun og veru reiö og
ávitaði hana dálítiö, bannaði henni að koma með þennan mál-
aradrösul oftar fyrir mín augu.
„Hvernig ferðu svo að þegar Arnór kemur?" spurði ég að
lokum.
„Hann þarf ekkert um þetta að vita, og líklega verður Hlöð-
ver þá sigldur,“ svaraði hún snögg upp á lagið.
„Það væri nú betur,“ anzaði ég, „en ekki þarftu að hugsa
að Arnór finni ekki strax hvernig í öllu liggur; hann er áreið-
anlega maður, sem ekki er hægt að fara á bak við.“
Hún svaraöi Iþessu ekki beint, en sagði:
„Mér finnst eins og ég hafi gengið í svefni allt mitt líf,
hingað til, en nú er ég vöknuð til veruleikans og hanri er
dásamlegri en nokkur draumur."
Rödd hennar lág og rík af fyllingu i sínum mjúku blæbrigð-
um hafði þau áhrif á mig að ég liætti öllum ávítunum, enda
vissi ég að það var ekki til neins að reyna að tala um fyrir
henni, úr því sem komið var.
Nú liðu margar vikur þar til ég átti tal við Hildi næst. Ég
sá hana þó stöku sinnum á götu í fylgd með Illöðveri Norö-
fjörð. Ég frétti líka af henni, hún var á allra vörum í bænum
fyrir samband sitt við hann, það var sagt að þau væru saman
alla <laga og nætur, einnig voru þau alls staðar með i skemmt-
onalífi bæjarins. Ymsar konur, sem höfðu gainan af því að
eitthvað sögulegt gerðist, kontu til aðallega í þeim tilgangi
að spyrja um, hvort ég væri vel kunnug nýjustu „elskerinn-
unni", sem listmálarinn Hlööver Norðfjörð hefði tekið sér, —
hvort hún væri ekki óttaleg manneskja.
Um það leyti, sem sildarvinnufólkiö kom að norðan dró Hild-
ur sig eitthvað í hlé í bili, en svo heyrði ég þvi fleygt litlu
siðar, að hún væri hlaupin frá inanninum sinum, en svo var
það aftur borið til baka. Ég vissi ekki hverju ég ætti að trúa,
en kærði mig ekki um að leita hana uppi til aö grennslast
eftir því nánar. Arnóri sá ég aldrei brogða fyrir.
Svo var það í miðjum jólaönnunum, að Hildur kom allt i
einu fyrirvaralaust og bað mig að tala við sig einslega, augna-
blik. Hún var komin í dýrindis „pels“, var með nýtízku hatt
og allt tilheyrandi; hún var máluð í framan eins og leikhús-
dama og angaði af margskonar ilinvatnstegundum. Það virtist
liggja vel á lienni, og hún var óvenjulega ákveðin í fasi.
„Ég er að sigla, Kristín mín,“ sagði hún formálalaust, „en
ég gat ekki fariö án þess að kveðja þig.“
Mér féll allur ketill í eld.
„Hildur mín!“ sagði ég eyðilögð, „það getur ekki verið al-
vara þín að skilja við jafn yndislegan mann og Arnór, og
hlaupa út í liind með þessum annálaða órcgluslána, þótt fræg-
ur sé?“
„Jú,“ sagði hún, „ég er hvort sem er alfarin frá Arnóri;
hann sá strax, hvernig komið var, eins og þú varst búin að
segja.“
„Já, og hefur auðvitað orðið bálreiður, sem von var.“
„Nei, alls ekki!“ anzaði hún kalt. IJann sagði bara með
sinni vanalegu pínandi ró, að hann kynni ekki að ,deila konu
með öðrum manni, og þess vegna væri bezt, að liann hefði
ekkert saman við mig að sælda meir. Þá sá ég bezt, live hjart-
anlega honum hefur alltaf verið sama um niig, og ég er fegin
að hafa komið auga á það, það losar mig við allt samvizku-
bit. Nú veit ég fyrst hvað það er að elska og vera elskuð, og
hvaö það er sælt að vert eitt og allt fyrir annan eins mann
og Hlöðver. Hann tók mér strax opnum örmum, þegar Arnór
hafði vísað mér á dyr, og nú siglum við saman fyrir jólin og
giftunx okkur, þegar við höfurn fengiö lagalegan skilnað.*'
Framh.
NÝTT KVENNABLAÐ
Kostar 14 kr. árgangurinn; gjaldd. í júní.
Átta blöS á ári. — Kemur ekki út sumarmánuSina.
A/greiSsla: Fjölnisvegi 7 í Reykjavík. — Simi 2740.
Ritstj. og ábm.: GuSrún Stefánsdóttir, Fjölnisvegi 7.
BOIGARPREMT
N'ÍTT KVENNABLAÐ
11