Nýtt kvennablað - 01.05.1954, Blaðsíða 3

NÝTT
KVENNABLAD
15. árgangur.
4.—5. tbl. apríl-maí 1954.
ELÍNBORG LÁRUSDÓTTIR:
VA B O » I
Fundum okkar hafði ekki borið saman í mörg úr, svo nú
urðu fagnaðarfundir. Við vorum ættaðir úr sömu sveit og urð-
um vinir strax á æskuárum. Sú vinátta hélzt Jjótt fjarlægðin
gerði samfundi strjálli. Ég fluttist úr sveitinni um tvítugs ald-
ur. Hann sat eftir og gerðist bóndi á ættaróðali sínu. Ilann
heimsótti mig alltaf er hann koin til borgarinnar. Ég bjó i
höfuðborginni en hann á Norðurlandi. Einstöku sinnum lagði
ég leið mína norður til átlhaganna, einkum fyrstu árin eftir
að ég fluttist suður. Ég þráði átthagana og norðlenzka lofts-
lagið, sem er hreinna og tærara en hið sunnlenzka og á betur
við mig. Mest þráði ég þó sveitina mína er vora tók. Björn
æskuvinur minn var því góður gestur og bjó alltaf hjá mér
meðan hann var í bænum. Viðstaðan var oftast fáir dagar. Það
loðir lengst við sveitabóndann að eyða tímanum ekki að óþörfu
og vilja friðlausir halda heim er erindum er lokið. Á hverju
kvöldi sátum við og röbbuðum, langt fram á nótt. Þetta var
síðasta kvöldið hans hjá mér að þessu sinni Talið hneigðist
alltaf að sveitinni okkar og fólki, sem við þekktum í æsku,
kynlegum háttum þess og tali og trú þess á drauga og aftur-
göngur. Við hlóum að þessu. Sumt af þe9su fólki hafði verið af-
ar hjátrúarfullt og tekið mark á ýmsum ævagömlum bábiljum.
Þetta sama fólk fordæmdi andatrú, vildi ekki heyra hana
nefnda á nafn og taldi allt slíkt komið Ireina leið frá djöflin-
um. 1 þá daga hugsuðum við harla lítið um þessi mál. Nú vor-
um við eldri og þroskaðri og greindum andstæðurnar og rædd-
um þær fram og aftur. Hvorugur okkar var andatrúarsinni,
en hins vegar datt okkur ekki í hug að neita því að til væri
fleira milli himins og jarðar en menn gætu skilið eða skýrt á
eðlilegan hátt. Við sátum með koniaksglösin, fyrir framan
okkur og smá dreyptum á. Hvorugur okkar var drykkjumaður
en okkur þótti gleði og hressing í því að bragða áfengi, en allt
var það í hófi.
Þetta var skilnaðarskálin. Guð mátti vita, hvenær fundum
okkar bar saman næst. Kynlegt þótti inér að Bjurn virtist ekki
eiga neitt erindi, eftir því sem hann sagði sjálfur.
„Við fáum allar okkar nauðsynjar í þorpinu heima, með
jafn sanngjörnu verði og hér,“ sagði hann. „En eitthvað rak
mig í þessa för. Líklega löngunin til þess að Iiitta þig,“ sagði
hann brosandi. Mér varð hlýtt í sinni. Vinur minn hafði sýnt
mér margskonar vináttuvott frá fyrstu kynnum. En þetta sýndi
betur en flest annað hve vináttuböndin voru rammlega tryggð.
Strax og talið barst að dularfullmn fyrirbærum' og hjátrú
og liindurvitnum eldra fólksins fannst mér loftið í stofunni,
NtTT KVENNABLAÐ
Klínliorg Kárnsdóttir,
rithöfnndnr.
sem við sátum í breytast. Fyrir vit mér lagði alls konar lykt,
sem ég hafði aldrei áður fundið á heimili mínu og. gat
ekki stafað af neinu sem var í stofunni. Ég fann afar sterkan
skógarilm. Þið skuluð samt ekki halda að ég hafi fundið á
mér. Ég hafði þá dreypt á fyrra glasinu og ekki bragðað vin
áður þennan dag. Á þessum þrem klukkutímum er við sátum
þarna drukkum við aðeins tvö lítil snafsglös hvor. Það gat
því ekki verið vegna áhrifa af víninu að ég komst í þetta kyn-
lega ástand, sem nú skal greina.
Loftið var kveljandi þungt. Einkennileg óhugð kom yfir mig,
óhugð, sem ég fæ ekki lýst með orðum. Svefn sótti að mér.
Loftið fannst mér kvikt af ósýnilegum verum, sem tóku þrótt
frá mér og gerðu mig lémagna. Ég reyndi af öllum mætti að
hrista þetta af mér, en tókst það ekki. Ég var svo syfjaður,
að ég gat ekki haldið mér uppi. Mér þótti skömm að því að
sofna mitt i samræðunum við vin minn, síðasta kvöldið, sem
liann var hjá mér. Ég tók það ráð að standa upp og spígspora
uin gólfið þvert og endilangt í von um að svefninn rynni af
mér. En hvar sem mig bar að í stofunni, var sama þunga loftið.
Stundum fannst mér ég reka mig á einhvern. Tvívegis fann ég
greinilega snertingu. í fyrra sinnið var eins og hönd, þung
hönd væri lögð á öxl mér. Rétt á eftir fann ég greinilega, að
tekið var í lafið á jakkanum mínum og það svo þétt að ég var
stöðvaður á göngunni. Aldrei áður hafði slíkt ástand komið
yfir mig. Ég vildi ekki með nokkru móti hafa orð á þessu við
vin minn, sem ekki virtist veita því eftirtekt að ég væri öðruvísi
en ég átti að mér að vera. Mér datt í hug hvort ég væri að
verða ruglaður. Ég sá ekkert óvenjulegt og það var nú ein-
mitt ]iað, sem gerði mig órólegan og óttasleginn um hið and-
lega ástand mitt. En loftið virtist smjúga í gegnum mig. Við
1