Nýtt kvennablað - 01.11.1954, Blaðsíða 12

Guðrún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
Eftir aS hann kom heim henti hann sér
upp í rúmið sitt á grúfu og leit ekki á matinn, sem
mamma hans ætlaði honum. Hallfríður settist á
stokkinn hjá honum og strauk blíðlega yfir hnakkann
á honum og bað hann að reyna að vera rólegan. Von-
andi ræki bátinn einhevrs staðar hinum megin fjarðar-
ins. Þá fór hann að hágráta eins og smákrakki. Út frá
þessum ósköpum sofnaði hann úrvinda af þrevtu og
vonbrigðum. Seinna um daginn ætluðu kaupmanns-
synirnir að launa Hannesi gamla fyrir framkomu hans
úti í búðinni og köstuðu steinum í gluggann hans,
þangað ti] engin rúða var heil í bænum hans. Þá vildi
svo iila til, að faðir þeirra var á gangi úti og sá til
þeirra. Ekki bætti það málstað þeirra og glerið var
komið í gluggana aftur fyrr kvöldið, án þess að gamli
maðurinn talaði um það. Um seinan háttatíma sást
gamli prófasturinn staulast fram bryggjuna, krjúpa
þar niður til að ná í endann,' sem eftir var af toginu,
sem þessi óláns bátur hafði verið festur með. Hann at-
hugaði kaðalsspottann nákvæmlega og tautaði: ,,Þaö
er ekki vafi á því, að þetta er skorið. Guð hjálpi þess-
um ungdómi, sem kemur þannig fram við ekkjur og
munaðarleysingja. „Hann minnti að þessi kona þarna
úti á Tanganum væri ekkja og minntist því orða ritn-
ingarinnar, að þeim ætti fyrst og fremst að líkna.
Dóttursynir h'Ens höfðu séð til ferða hans og komu
hlaupandi fram á bryggjuna. Þeir voru ekki óhræddir
um, að afi þeirra dytti í sjóinn. Þeir höfðu hreina
samvizku í þetta sinn og gátu því verið upplitsdjarfir.“
„Við gerðum þetta ekki afi,“ sögðu þeir einum munni.
„Við sváfum í alla nótt.“ „Ég vona að þið segið það
satt,“ sagði gamli maðurinn þreytulega.,, En þið ætt-
uð að passa ykkur fyrir honum þessum dreng, því að
ekki er ólíklcgt, að hann hugsi vkkur þegiandi þörf-
ina, eins og 93gt er.“ Það fór líka svo að fínu strák-
arnir þorðu ekki að koma út úr húsi fyrr en þeir höfðu
skimað í allar áttir eftir þessum herskáa stigamanni,
sem nú var búinn að sýna, að hann hugði á hefndir.
Ragnar hafði komið heim illa til reika eitt kvöldið.
Eldri kauprrannssonurinn hafði fengið lítið betri út-
reið upp á Brekkubrúnum. En í Víkinni sjálfri sást
hann aldrei. Einhver hafði þá sögu að segja, að Þor-
björg í Nausti hefði hótað kaupmanninum málsókn út
af bátshvarfinu. Aldrei fékkst nein sönnun á þeirri
sögn.
10
Einn daginn sást blessaður gamli prófasturinn á
leið út á Tangann í annað sinn með stultu millibili.
Það var óvanalegt að hann færi þangaö. en nú voru
góð ráð dýr. Honum hafði dottið í hug að reyna að
miðla málum milli þesssra gjörspilltu unglinga. En
vegna ókunnugleika barði hann að dyrum í Nausti.
Hann sá, að gráum hesti var tyllt við snúrustaurinn og
þótti honum það lakara, því að hann vissi það af
reynslu, að þægilegast var, að fáir væru við, þegar
eitthvert vandamál væri rætt. Þorbjörg gekk til dyra
og bauð guðsmsnninum inn. „Ég býst við, að ég hafi
farið húsavillt,“ sagði hann. „Ég ætlaði að finna ekkj-
una í Bakkabúð.“ Þorbjörg bjóst við, að hún væri
ekki heima. Þau væru víst að taka upp mó mæöginin.
Það þótti prófastinum slæmt, því að það kostaði hann
annan göngutúr, en honum var oröið þungt um sporið.
Hann þáði að koma inn og kasta mæðinni. Þorbjörg
var hreinlega til fara eins og vanalega, og eins leit
allt út í kring um hana. „Þér hafið gest, kona góð,“
sagði hann og leit til hestsins. „Já, það er gestur hjá
mér, sem við þekkjum bæði,“ sagði hún. Það var Andr-
és kennari, sem sat inni í baðstofunni. Prófasturinn
heilsaði honum með virktum. Engan mann vildi hann
heldur hitta í þessum vandræðum en hann. Þessi kaldi
þeli, sem verið hafði fyrir brjósti hans út af því, að
Bensa hafði verið troðið ofar en hans frænda, eða
réttara sagt troðiö á milli hans drengja á prófinu var
algerlega horfinn á þessari stundu.
„Þér komið eins og sendur til mín í þessum vand-
ræðum, sem ég stend í og steðja yfir fleiri hér í þorp-
inu. Þvílík ölduföll hafa sjaldmi risið hér áður,“ sagöi
prófasturinn og stundi mæðulega. „Það er þessi ófyrir-
' leitni drengur ekkjunnar í Bakkabúð, sem öllu ætlar
að kollvarpa eins og stundum áður,“ hélt hann áfram,
gaf þó þeirri stórlyndu húsmóður auga útundan sér.
Sízt af öllu vildi hann lenda í deilum við hana. Hann
mundi eftir því, þótt nokkur ár væru liðin, þegar liann
hafði reynt að tala milli hennar og manns hennar.
„Þorbjörg var einmitt að segja mér tíðindin,“ sagði
Andrés, fálega. „Ég var nú einmitt að hugsa um að
tala við piltinn, en hann er þá ekki heima, er mér
sagt,“ sagði gamli maðurinn. „En líklega hefði það
enga þýöingu, því að hann er hræðilega tannhvass og
óvæginn í orðum. En nú vona ég, að þér verðiö mér
hjálplegur Andrés minn. Þér höfðuð svo gott lag á
honum í vetur. Það er óskaplegt, að drengirnir skuli
hvergi vera óhultir fyrir honum, ef þeir koma út úr
húsi.“
Mér fannst engin vandræði að hafa lag á honum,“
sagði Andrés. „En nú sé ég ekki önnur ráð en koma
þeim öllum burtu í sumar. Ragnar fór í morgun. Hann
NÝTT KVENNABLAÐ