Morgunblaðið - 18.07.2009, Blaðsíða 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 2009
✝ Snorri Snorrasonfæddist í Reykja-
vík 16. október 1973.
Hann lést á Flateyri
8. júní síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
hjónin Snorri Frið-
riksson og Steinunn
Húbertína Ársæls-
dóttir, þau búa í
Kópavogi.
Systkini Snorra
eru: Jón, maki Linda
Björk Árnadóttir,
Katarína, maki
Smári Eggertsson,
og Ársæll.
Snorri kvæntist 4. mars 2000
Guðmundu H. Birgisdóttur, fædd í
Reykjavík 13. febrúar 1971. For-
eldrar hennar eru Birgir K. Krist-
Hvolsvöll, og kláraði hann grunn-
skólann þar. Á sumrin var hann
vinnumaður á Neðri-Þverá í
Fljótshlíð þar sem mikill áhugi á
dýrum vaknaði sem varð til þess
að á fullorðinsárum fylgdi honum
gjarnan hundur og hafði hann
gaman af að segja hestasögur,
sérstaklega af óförum sínum í
samskiptum við hestana.
Hann reyndi fyrir sér hin ýmsu
iðnaðarstörf í landi, en alltaf var
það sjómennskan sem togaði í
hann enda alinn upp á sjómanns-
heimili og byrjaði hann ungur að
stíga ölduna með föður sínum og
stundaði eingöngu sjómennsku síð-
ustu ár á Hrugni GK frá Grinda-
vík og síðast var hann á Stefni
ÍS-28.
Snorri verður jarðsunginn frá
Flateyrarkirkju í dag, laugardag-
inn 18. júlí, og hefst athöfnin kl.
14.
Meira: mbl.is/minningar
jánsson og Elín Ell-
ertsdóttir, þau búa í
Hveragerði. Börn
Snorra og Guð-
mundu: 1. Birgitta
Kristín, f. 6. júní
1988, sambýlismaður
Atli Þór Fanndal. 2.
Helga Karen. 3.
Anna María.
Snorri ólst upp á
heimili foreldra
sinna í Kópavogi og
gekk í Kársnesskóla.
Frá unga aldri sótti
hann mikið í Hofsós
til ömmu sinnar, það var mjög
kært á milli þeirra og var hún
mikill trúnaðarvinur hans alla tíð.
Hann fluttist tímabundið til Kat-
arínu og fjölskyldu hennar, á
Sonur okkar, Snorri Snorrason,
er látinn. Við viljum þakka honum
allar samverustundirnar og minn-
umst hans með þessu fallega ljóði:
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Megi góður Guð blessa minningu
Snorra og styrkja Guðmundu, Birg-
ittu, Helgu og Önnu Maríu í þeirra
miklu sorg.
Mamma og pabbi.
Elsku pabbi, ég mun aldrei
gleyma þeim stundum sem við átt-
um saman, þú munt alltaf lifa í
hjarta mínu.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt, sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Þín dóttir,
Helga Karen.
Elsku pabbi minn.
Þú fórst mjög snemma frá okkur
og það er mjög erfitt að fara heim og
vita að það sé ekkert að hlakka til
einu sinni til tvisvar í mánuði að fá
þig heim til okkar eftir langa sjó-
ferð.
Það er alltaf gott að hugsa um
góða og skemmtilega hluti sem við
gerðum saman eins og t.d. þegar við
gerðum þessa frægu pítsu okkar.
Hún hefði ekki verið svona góð ef þú
hefðir ekki gert hana með okkur.
Ég hef staðið við gluggann,
heyrt hann tala
um komandi harðæri, nístandi él.
Aldrei fyrr séð hann
svo hryggan stara.
Þegar þú kvaddir,
hvað ég skildi hann vel.
Ég hef staðið við gluggann,
séð hann stara á norðanvindinn,
úti í fjúkinu leika sér.
Stundum heyri ég hlátur,
í gólffjölum marra,
hjartað tekur kipp
en það er ekkert hér.
(Bubbi Morthens)
Þín yngsta dóttir,
Anna María.
Með trega og hlýhug kveð ég nú
litla bróður minn.
Ég man þegar við fórum saman
hringveginn með mömmu og pabba.
Ég man þegar ég passaði þig um
kvöld í fyrsta sinn.
Ég man hvað þú leist upp til mín
og vildir líkjast mér en það leist mér
ekkert á.
Ég man hvað ég var stoltur þegar
þú fórst að búa og að koma undir þig
fótunum.
Ég man þegar þú leitaðir til mín
og ég reyndi að gefa þér góð ráð.
Ég man þegar ég var ósáttur við
þig en aðallega man ég þó og mun
alltaf standa upp úr í minningunni
hvað við glöddumst og hlógum dátt
þegar við hittumst.
Þannig mun ég alltaf minnast þín,
glaðs og hlæjandi.
Kveðja,
Ársæll bróðir.
Elsku Snorri minn, það er svo
tómlegt án þín. Ég vona innilega að
þér líði betur núna.
Þú varst alltaf svo góður félagi og
ég sakna þín svo mikið. Sérstaklega
að hafa einhvern til að tala við, eng-
inn bjó yfir eins mikilli þekkingu á
því hvernig konurnar í fjölskyldunni
standa alltaf saman, okkur tveimur
oft til mikillar mæðu. Það er svo lit-
laust að koma heim þegar þú ert
ekki hérna. Enginn til að fíflast í
verslunum, enginn sem aðstoðar
mig við að æsa Birgittu upp þegar
við þrætum og enginn sem hlær með
mér að afskiptasemi dætra þinna.
Þeir sem voru svo heppnir að vera
hleypt nálægt þér kynntust einstak-
lega góðum, hjálpsömum, ljúfum og
skemmtilegum manni. Fjölskyldan
var þér það mikilvægasta og ég hef
alltaf dáðst að því hvað þú varst
óhræddur við að segja þeim og öðr-
um það.
Ég þekkti þig sem ljúfan og góðan
trúnaðarvin en líka sem kjánalegan
vitleysing sem hægt var að plata í
allt. Ég man svo eftir því þegar þú
komst út til okkar Birgittu og þegar
allir voru sofnaðir fórum við þrjú í
göngutúr um bæinn með það eitt í
huga að finna allan þann versta og
ógeðslegasta mat sem Bretland
hefði upp á að bjóða. Meðan á göng-
unni stóð sameinuðumst við um
sögu til að segja henni Guðmundu
svo hún yrði ekki pirruð út í okkur
fyrir að hunskast ekki í bælið.
Það var sama hvaða vitleysa var
borin á borð; alltaf var Snorri til,
engu skipti hvort það var ferð í loft-
belg, kappakstur með innkaupakörf-
ur í búðum eða að fá þig til að klæð-
ast spandexi og kúrekahatti yfir
kaffispjalli. Sagan af sláturpítsunni
þinni verður alltaf sögð og ég vona
að einhvern daginn getum við Birg-
itta sagt syni okkar eða dóttur frá
honum Snorra afa.
Ekki hafa áhyggjur af fjölskyld-
unni þinni Snorri minn, við vinnum
okkur í gegnum sorgina með þinni
hjálp.
Atli Þór Fanndal
Guðlaugsson.
Kenndu mér klökkum að gráta,
kenndu mér lífið í svip,
færðu mér friðsæld í huga,
finndu mér leiðir og veg.
Gefðu mér gullin í svefni,
gættu að óskum og þrám,
minntu á máttinn í sálu,
minning er fegurri en tár.
Og sjáðu hvað heiður himinn
handan við þyngstu ský
er dagur sem dugar á ný.
(Sigmundur Ernir Rúnarsson.)
Þegar ég hugsa um bróðurson
minn Snorra, koma ótal myndir upp
í hugann. Ég er búin að fylgjast með
honum síðan ég sá hann fyrst á fæð-
ingardeildinni, stór og fallegur, ljós-
hærður gutti. Flestar minningarnar
frá bernsku hans tengjast Hofsós,
þegar hann fór að vera þar í smá-
tíma á sumrin. Hann komst fljótt
upp á lag með að láta ömmu sína
dekra við sig, ég held að hún hafi
notið þess ekki síður en hann og
tókst mikill vinskapur með þeim.
Stundum þegar maður sest niður og
flettir gömlum myndaalbúmum rifj-
ast upp margar skemmtilegar
stundir. Fullt af krökkum í afmæl-
isveislum og fjölskylduboðum. Eftir
því sem árin líða breytast mynd-
irnar í fermingarmyndir, brúð-
kaupsmyndir, nýjar barnamyndir.
Ég hef verið svo heppin að fá að
fylgjast með þessum alvarlega unga
manni sem átti þó geislandi bros og
hlý faðmlög þegar hann kom í heim-
sókn. En tíminn líður. Snorri kvænt-
ist Guðmundu H. Birgisdóttur og
hóf búskap með henni og þremur
ungum dætrum hennar. Nú síðast
áttu þau heimili á Flateyri þar sem
hann verður jarðsunginn. Og aftur
leita ég í ljóð, að þessu sinni eftir
Snorra Hjartarson.
En handan við fjöllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís turn ljóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
Góða ferð, vinur – sofðu rótt. Við
Sverrir sendum öllum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður Friðriksdóttir
(Dúdda.)
Elsku Snorri. Ég hef engu við
það, sem mér meiri menn og konur
hafa ritað, að bæta. Svo að ég gríp
niður í orð Spámannsins:
„Þú leitar að leyndardómi dauðans.
En hvernig ætti þú að finna hann, ef
þú leitar hans ekki í æðaslögum lífs-
ins?
Uglan sem sér í myrkri, en blindast af
dagsbirtunni, ræður ekki gátu ljóss-
ins.
Leitaðu að sál dauðans í líkama lífs-
ins, því að líf og dauði er eitt eins og
fljótið og særinn.
Í djúpi vona þinna og langana felst
hin þögla þekking á hinu yf-
irskilvitlega, og eins og fræin, sem
dreymir undir snjónum, dreymir
hjarta þitt vorið.
Trúðu á draum þinn því að hann er
hlið eilífðarinnar.
Óttinn við dauðann er aðeins ótti
smaladrengsins við konung, sem vill
slá hann til riddara.
Er smalinn ekki glaður í hjarta sínu
þrátt fyrir ótta sinna við að bera
merki konungsins?
Og finnur hann þó ekki mest til
óttans?
Því að hvað er það að deyja annað en
að standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið?
Og hvað er að hætta að draga and-
ann annað en að frelsa hann frá frið-
lausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund Guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagn-
arinnar, mun þekkja hinn volduga
söng.
Og þegar þú hefur náð ævitindinum,
þá fyrst munt þú hefja fjallgönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama þíns
muntu dansa í fyrsta sinn.“
(Úr Spámanninum/ Khalil Gibran)
Það eina sem hér á undan er
ósagt og ég vil bæta við er að ég
þakka þér fyrir að hafa fengið að
kynnast þér. Stóri, fallegi og
skemmtilegi þrjóskupúkinn sem þú
varst, fullur af húmor, hjartahlýr og
mannlegur. Fyrst og fremst; mann-
legur.
Elsku Guðmundu minni og dætr-
unum Birgittu, Helgu og Önnu Mar-
íu votta ég mína dýpstu samúð, sem
og foreldrum Snorra, tengdaforeldr-
um, systkinum og öðrum ástvinum.
Ylfa Mist Helgadóttir.
Kær vinur er horfinn frá okkur og
við söknum hans sárt. Við munum
aldrei gleyma þér. Þú varst maður
með stórt hjarta. Það sést best á því
að þú tókst að þér stelpurnar henn-
ar Guðmundu og varst við þær eins
og þú ættir þær sjálfur og varst
þeim faðir þegar þær þurftu á því að
halda. Við munum aldrei gleyma
stundunum sem við áttum saman öll
fjögur með stelpurnar, hversu ynd-
islegt það var að vera hjá ykkur á
Flateyri í sumar.
Guð blessi þig.
Sigurbjörn og Hlín.
Kæri Snorri. Það er ansi sárt að
þurfa að kveðja þig svona snemma.
Þú varst vinur sem lífgaði upp á til-
veruna en fyrst og fremst traustur
vinur. Ótalmargar minningar skjóta
upp kollinum enda eru þau ófá
skiptin sem við höfum hlegið eða
tekist á við erfiða hluti saman. Fyrir
16 árum kynntist ég þér á áfanga-
heimilinu Takmarkinu og náðum við
fljótt saman, báðir svona nett öfga-
fullir, ekkert of góðir að taka leið-
sögn og alltaf til í eitthvert grín þótt
alvara lífsins væri ávallt skammt
undan.
Þú varst með lengri edrútíma en
ég og náðir að leiða mig inn í það líf
sem edrúmennskan býður upp á,
dróst mig á alla mögulega fundi,
skipaðir mér að taka virkan þátt og
láta eins og trúður þess á milli.
Þessi stuðningur þinn reyndist
mér ómetanlegur. Á þessum tíma
vorum við báðir atvinnulausir en
með hjálp hvors annars náðum við
nú að plata einhvern til að ráða okk-
ur í vinnu og ekki leið á löngu þar til
við vorum farnir að leigja saman
húsnæði. En þó það hafi alltaf verið
stutt í grínið var líka tekist á við al-
vöruhluti.
Þú áttir þína slæmu daga og það
leyndi sér oftast ekki en þá varð ég
að beita á þig sömu tækni og þú
beittir á mig, drífa þig út, finna upp
á einhverju nýju og dreifa huganum.
Þannig náðum við oft að finna ný
áhugamál sem hægt var að gleyma
sér yfir eins og t.d. keilu. Þú kynntir
mig fyrir þeirri íþrótt og í okkar
sameiginlegu öfgum eignuðumst við
fljótlega kúlur, skó, hlífar, fast
skápapláss í keiluhöllinni, stofnuð-
um deild og fengum dómararéttindi.
Já, svona gat þetta stundum verið.
Annað hvort í ökkla eða eyra.
Þannig voru nú líka oft þínar til-
finningar og var ekki hverjum sem
er hleypt að þeim. Ef þér leið illa
varð maður að leiða þig áfram með
spurningum og ef maður hafði ekki
rétt fyrir sér komst maður aldrei að
því hvað hafði verið að hrjá þig.
Sömuleiðis var þegar þér leið vel.
Einu sinni sem oftar hringdir þú og
baðst mig um að koma í kaffi og ég
þáði það. Þá kynntir þú mig fyrir
Guðmundu og stelpunum hennar.
Sem fyrr varst þú ekkert að tvínóna
við hlutina og ekki leið á löngu þar
til þið hófuð sambúð og þú farinn að
taka þátt í uppeldi þriggja stúlkna
og endaðir sem giftur maður. Ég sá
langar leiðir að þú varst hamingju-
samur og montinn faðir.
Þegar þú svo fluttir til Þorláks-
hafnar með fjölskylduna voru marg-
ir kaffisopar drukknir, hlustað á
marga diska með Eric Clapton,
skipulagðar veiðiferðir, klappað
mörgum hundum og umfram allt
myndaðist góð vinátta milli fjöl-
skyldna. Ég gæti endalaust haldið
áfram og sagt margar skemmtilegar
sögur frá veiðferðum, tónleikum,
matargerð, nú eða hestamennskunni
en ég ætla að geyma þær fyrir mig.
Þær fá mig til að brosa og létta mér
þá þungu raun að þurfa að syrgja
þig nú, minn kæri vinur.
Elsku Guðmunda, Birgitta,
Helga, Anna María og Steinunn,
Snorri og aðrir aðstandendur, við
færum ykkur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur og biðjum góðan Guð að
styðja ykkur í ykkar miklu sorg.
Róbert og Guðlaug.
Okkur langar að minnast vinar
okkar Snorra Snorrasonar. Við
kynntumst Snorra fyrst fyrir um 11
árum þegar Guðmunda kynnti hann
fyrir okkur. Strax líkaði okkur vel
við þennan hægláta spaugara.
Snorri tók dætrum Guðmundu, þeim
Birgittu, Helgu og Önnu Maríu, sem
sínum eigin og hefði engum tekist
betur upp að öðlast virðingu þeirra
og trúnað. Öll börn löðuðust að hon-
um því hann kom fram við þau af
virðingu og sem jafningja. Snorri sá
alltaf fyndnu hliðina á flestum mál-
um og oft var stutt í brosið. Sterkar
í minningunni eru ófáar stundirnar
sem þau hjónin sátu hjá okkur fram
á nótt yfir kaffibolla og góðu spjalli.
Snerist spjallið yfirleitt um hunda
og hvernig bæta mætti aðbúnað
þeirra. Snorri var mikill dýravinur
og ekki má gleyma að minnast á
boxerhundinn hans, hann Megas,
sem hann hafði miklar væntingar til
og hafði honum tekist vel upp með
hann enda lagt mikla vinnu í þennan
gæða-hund. Alltaf heilsaði Snorri
með stóru faðmlagi og orðunum:
Gaman að sjá þig elskan. Þetta lýsir
Snorra svo vel, hann var vinur vina
sinna og alltaf innilegur. Snorri kom
til dyranna eins og hann var klædd-
ur, hann var alltaf hann sjálfur.
Stríðinn var hann og alltaf stutt í
brosið, jafnvel þó aðrir sæju ekki
spaugilegu hliðina á hlutunum, eins
og þegar við vorum að aðstoða þau
við flutning og bakka þurfti kerru
inn í innkeyrslu, Snorri sagði það nú
ekki mikið mál þó svo aðrir treystu
sér ekki í það. Okkar maður settist
undir stýri, steig bensíngjöfina vel
niður og fór í loftköstum aftur á bak.
Ekki vildi betur til en svo að kerran
snarsnerist og skall í hliðina á bíln-
um, Snorri vippaði sér út og sá þá
hvað gerst hafði og sprakk úr hlátri
við lítinn fögnuð eiginkonu sinnar.
Hæglátur og hógvær eru orð sem
með sanni lýsa Snorra á svo full-
kominn hátt en líka orðin hress og
fyndinn. Viljum við kveðja Snorra
vin okkar með þessum orðum:
Tárin eru leið til að lækna undir,
lífið er aðeins þessar stundir
Gangverk lífsins þau látlaust tifa
og við lærum með sorginni að lifa.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Guðmunda, Birgitta,
Helga, Anna María, Atli og aðrir að-
standendur, megi góður guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Sædís, Ásgeir og börn.
Síminn hringdi 8. júlí – við trúðum
þessu ekki, hann Snorri er dáinn.
Einu sinni sem oftar litum við inn
hjá Guðmundu til að spjalla og fá
kaffibolla, er við komum inn í eld-
hús, þá situr þar ungur maður sem
við höfðum ekki séð áður, það var
Snorri. Þetta var fyrir ellefu árum
og erum við mikið búin að spjalla og
gantast síðan þá. Snorri var mjög
ljúfur og góður drengur og mikill
spaugari, alltaf stutt í glensið. Oftar
en ekki þegar við fórum til þeirra
eða þau komu til okkar þá var tekið í
spil og spilað fram á morgun ef því
var að skipta.
Elsku Snorri, þú ert núna kominn
Snorri Snorrason