Morgunblaðið - 02.09.2009, Blaðsíða 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. SEPTEMBER 2009
✝ Halldór Geir Lúð-víksson fæddist í
Reykjavík 31. október
1930. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ laugardag-
inn 22. ágúst 2009.
Foreldrar hans voru
hjónin Lúðvík Thor-
berg Þorgeirsson
kaupmaður, f. 1910,
d. 1996 og Guðríður
Halldórsdóttir, f.
1911, d. 1997. Bræður
Halldórs eru Birgir, f.
1937 og Þorgeir, f.
1943.
Halldór Geir kvæntist 16. ágúst
1952 Nönnu Dísu Óskarsdóttur, f. í
Reykjavík 30. mars 1929, d. 19. maí
1994. Foreldrar hennar voru Óskar
Ólafsson sjómaður, f. 1897, d. 1955
og Jóhanna Jóhannesdóttir, f. 1896,
d. 1993. Halldór Geir og Nanna
Dísa eignuðust þrjú börn, þau eru:
1) Lúðvík Thorberg, f. 5. apríl 1951.
Maki Jóna Sigríður Þorleifsdóttir,
f. 1950. Börn þeirra eru: a) Halldór
Geir, f. 1969, b) Þorleifur Hannes, f.
1972, maki Elva Dögg Númadóttir,
f. 1973, börn þeirra eru Jóna Dís, f.
þeirra er Jóhann Dagur, f. 2008. b)
Ragnar Geir, f. 1984, sambýliskona
Áslaug D. Benónýsdóttir, f. 1986,
sonur þeirra er Gísli Benóný, f.
2008.
Halldór Geir ólst upp á Berg-
staðastræti 71 í Reykjavík og starf-
aði við hlið föður síns í Lúllabúð frá
unga aldri. Hann tók við rekstr-
inum 1982 ásamt samstarfsmanni
sínum Gunnsteini Sigurjónssyni og
saman ráku þeir verslunina til árs-
loka 2000. Halldór Geir og Nanna
Dísa hófu búskap 1951 á Hverfis-
götu 61 og 1959 flutti fjölskyldan í
Glaðheima. Seinna byggðu Halldór
og Nanna sér einbýlishús í Erluhól-
um. Hann byrjaði snemma að æfa
knattspyrnu með Fram og var val-
inn til að leika með meistaraflokki
félagsins 1950, upphaflega sem
markvörður en síðan sem úti-
leikmaður. Með Fram fór hann til
Þýskalands 1953 og Rússlands 1961
og voru þessar ferðir honum afar
eftirminnilegar og kærar. Halldór
lék með félaginu þegar Fram vann
Íslandsmeistaratitilinn 1962 og
bræður hans tveir, Birgir og Þor-
geir, voru þá einnig leikmenn liðs-
ins. Hann lagði skóna á hilluna í lok
keppnistímabils 1964 eftir 15 ára
spilamennsku. Halldór Geir var
gerður að heiðursfélaga Fram á 90
ára afmæli félagsins 1998.
Útför Halldórs Geirs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 2. september,
og hefst athöfnin kl. 13.
1998 og Börkur
Þorri, f. 2003, c)
Hulda Nanna, f. 1973,
sambýlismaður Arn-
kell Bergmann Arn-
kelsson, f. 1970, synir
þeirra eru Lúðvík
Thorberg, f. 1997 og
Aron Daði, f. 2003. d)
Guðmundur Steinar,
f. 1975. 2) Guðríður, f.
6. janúar 1953. Maki
Sveinn G. Óskarsson,
f. 1948. Börn þeirra
eru: a) Óskar, f. 1973,
sambýliskona Linda
H. Pétursdóttir, f. 1984. Sonur Ósk-
ars og Tinnu Bjarkar Bryde, f.
1984, er Hilmir Freyr, f. 2006. b)
Nanna Dísa, f. 1975, sambýlismaður
Kjartan Sigurbjartsson, f. 1975,
börn þeirra eru, Katrín Erla, f.
2001 og Arnór Elí, f. 2005. c) Hall-
dór Jóhann, f. 1980, maki Þóra
Jónsdóttir, f. 1982, dætur þeirra
eru Katla Maren, f. 2005 og Hrafn-
hildur Ása, f. 2006. 3) Jóhanna Ósk,
f. 10. júní 1956. Maki Gísli Björns-
son, f. 1948. Synir þeirra eru a) Ró-
bert Geir, f. 1982, sambýliskona
María Yngvinsdóttir, f. 1982, sonur
Halldór Geir, tengdafaðir minn,
var afskaplega ljúfur maður og hafði
góða nærveru. Hann var alla tíð hlé-
drægur og það verður seint sagt um
hann að það hafi kjaftað á honum
hver tuska.
Hann var barngóður svo af bar og
brosti sínu blíðasta fram á síðasta
dag þegar börn voru nálæg, heilsaði
þeim með virktum og opnaði nammi-
skúffuna sína upp á gátt. Barnabörn-
unum bauð hann stundum í sunnu-
dagsbíltúra meðan þau voru lítil.
Fyrst var komið við í Lúllabúð til að
fá ískalda litla kók í gleri með lakk-
rísröri og síðan keyrt niður að höfn
og víðar um borgina. Að vetrarlagi
festi hann kannski „óvart“ bílinn í
smá snjósköflum, sem krökkunum
fannst ekki leiðinlegt. Í ferð til Bret-
lands um árið keypti hann stóran
„smámæltan“ jólabangsa sem söng
hástöfum ef klipið var í hann. Ein-
hver hefði nú ekki nennt að hafa
þann hávaða yfir sér – en eins og
langafann grunaði vakti bangsinn
mikla lukku þegar litlir strákar og
stelpur komu í heimsókn.
Knattspyrna átti hug Halldórs og
hjarta og hann var Framari af lífi og
sál. Sjálfur spilaði hann allar stöður
frá unga aldri þar til hann endaði
farsælan feril sinn 34 ára gamall. Nú
eru barnabarnabörn hans, sem búa í
Grafarholtinu, orðin gallharðir
Framarar, fylgjast með leikjum og
spila með félaginu. Þau horfa stór-
eyg á myndir af langafa sínum í
Frambókum og albúmum, hreykin af
því hvað hann spilaði lengi og var
klár í fótbolta. Í ensku knattspyrn-
unni hélt Halldór með Manchester
United og missti klárlega varla af
leik í sjónvarpinu. Vinir hans, Fram-
ararnir Lalli Hallbjörns og Geiri,
sátu stundum með honum og tóku út
leikina. Yngri meðlimir fjölskyld-
unnar hafa fetað í fótspor hans og
eru Manchester United-aðdáendur.
Mikil skoðanaskipti fara fram á öll-
um bæjunum og lætin yfirþyrmandi
þegar þeir spila og dómarinn kann
t.d. ekkert í dómgæslu. Mér skilst að
Halldór hafi aldrei spilað snóker
sjálfur en hann fylgdist samt grannt
með þeim leik á erlendum sjónvarps-
stöðvum og hafði gaman af. Form-
úlan var líka í uppáhaldi. Hann safn-
aði frímerkjum og reyndi að smita
barnabörnin af frímerkjadellu, en
hafði ekki erindi sem erfiði, enda þau
kannski of ung á þeim tímapunkti.
Hann stundaði laxveiði framan af bú-
skaparárum sínum, með félögum
sínum og fjölskyldu.
Allan sinn starfsaldur vann Hall-
dór í Lúllabúð og líkaði það vel.
Elskulegur tengdafaðir minn hef-
ur nú fengið hvíldina. Á seinni árum
glímdi hann við mikil veikindi og erf-
ið. Hann vildi sem minnst láta fyrir
sér hafa og sagði allan tímann að sér
liði bara vel. Hann missti mikið þeg-
ar eiginkona hans, Nanna Dísa, lést
fyrir 15 árum. Kannski byrjaði þá
þegar að halla undan fæti þar sem
hann varð eiginlega hálfur maður
upp frá því og saknaði hennar mjög.
Þau voru ólík en samhent hjón sem
héldu vel utan um hópinn sinn: börn,
tengdabörn og barnabörn. Elsta
barnabarn Halldórs Geirs og alnafni
hefur alltaf skipað sérstakan sess
hjá afa sínum og milli þeirra ríkti
stundum augngotusamband án orða
og svo glottu báðir eða hlógu eftir því
sem við átti. Líka þegar þeir hittust í
hinsta sinn. Barnabörnunum þótti
afskaplega vænt um afa sinn og
börnum þeirra um langafa sinn.
Að leiðarlokum lítum við yfir far-
inn veg og geymum minningarnar
vel og vandlega. Ég vil þakka
tengdaföður mínum, Halldóri Geir,
fyrir samfylgdina. Hún var ætíð á
ljúfum nótum eins og hans var von
og vísa.
Jóna Sigríður Þorleifsdóttir.
Tengdafaðir minn lést að morgni
22. ágúst sl. á hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ þar sem hann hafði dval-
ist í stuttan tíma. Mín fyrstu kynni af
Halldóri voru þegar tilvonandi
tengdamóðir mín, Nanna, bauð mér
óvænt í mat, þar sem ég var staddur
hjá þeim í Sigtúninu, en ég hafði ný-
lega kynnst dóttur þeirra, Gauju.
Tengdapabbi kom síðastur, sem
virtist vera fastur liður og átti eftir
að koma betur í ljós síðar, en vinnu-
dagurinn var oft langur hjá honum.
Þar sem tengdapabbi var ekki mjög
opinn maður og ég hálfstressaður þá
fóru kynni okkar rólega af stað en
við urðum fljótt mestu mátar.
Þegar við Gauja giftum okkur hélt
hann uppteknum hætti og mætti
með brúðina hátt í 15 mínútum of
seint, brúðgumanum og tengdamóð-
ur hans til mikillar hrellingar. Þegar
hann var inntur eftir svari í veisl-
unni, þá sagði hann rólyndislega að
því miður hefði hann ekki getað kom-
ið fyrr með dótturina því hún var í
nokkru stressi að hjálpa honum við
slaufuna heima rétt fyrir athöfn.
Ég frétti það líka seinna að þegar
hann iðkaði knattspyrnu og var orð-
inn alltof seinn í leik, svaraði hann að
bragði, að því miður hefði „súpan
verið alltof heit“.
Halldór vann allan sinn aldur í
Lúllabúð, sem var í eigu föður hans
og var samband þeirra feðga og móð-
ur hans með eindæmum gott og mik-
ill samgangur þar á milli. Þá starfaði
tengdamóðir mín einnig við hlið hans
í búðinni. Halldór tók síðan við
rekstri búðarinnar þegar faðir hans
lét af störfum.
Fljótlega eftir að við kynntumst
réðst hann í framkvæmdir í Rofabæ
þar sem hann ætlaði sér að koma
upp verslun. Aðstoðaði ég hann þar
alloft við spýtnahreinsun. Tengda-
pabbi seldi verslunarbygginguna og
hóf að byggja Erluhóla 1 sem varð
síðan heimili tengdaforeldra minna.
Við, fjölskyldan, dvöldum löngum
stundum þar, enda alltaf nóg að bíta
og brenna hjá Nönnu og Halldóri.
Ennfremur var afinn einstaklega
barngóður og soguðust börnin að
honum og leyfðist þeim ýmislegt
uppistand með afa, sem ekki átti upp
á pallborðið hjá ömmu.
Halldór var Framari af lífi og sál
og lék knattspyrnu og handbolta á
sínum yngri árum. Hann, ásamt
bræðrum sínum, Birgi og Þorgeiri,
spilaði með Fram þegar þeir urðu Ís-
landsmeistarar í knattspyrnu 1962.
Dálæti hans á ensku knattspyrn-
unni var ekki minna og var hann öfl-
ugur stuðningsmaður Man. Utd en
hann sat löngum stundum fyrir
framan sjónvarpið og fylgdist með
sínum mönnum. Þá hafði hann upp-
götvað snóker sem við horfðum oft
saman á.
Fráfall tengamóður minnar, langt
um aldur fram, varð tengdaföður
mínum mjög þungbært en það var
stórt skarð sem hún skildi eftir í lífi
hans og má segja að hann hafi lifað
hálfu lífi eftir það.
Sjúkralisti hans var orðinn langur,
hann dvaldi oft á spítala og tók því
með jafnaðar- og langlundargeði.
Þegar hann var inntur eftir því
hvernig honum liði var alltaf sama
svarið hjá honum, það er allt í lagi
með mig, ég redda mér, verið ekki að
hafa áhyggjur.
Á kveðjustund vil ég þakka honum
fyrir það sem hann hefur gefið mér
og mínum og mun ég í minningunni
minnast manns með stórt hjarta og
góða sál.
Megi tengdafaðir minn hvíla í
Guðs friði.
Sveinn Óskarsson.
Elskulegur afi minn er látinn. Afi
hafði dvalið í Skógarbæ í 4 mánuði
þar sem hann þurfti orðið á meiri að-
stoð að halda en hægt var að veita
honum heima. Honum hrakaði mjög
hratt við þessa breytingu þar sem
honum leið alltaf best heima í Erlu-
hólunum.
Það eru góðar minningar sem ég á
um afa minn og margar tengjast þær
Lúllabúð eða „stórmagasíninu“ eins
og við systkinin kölluðum búðina í
gamni. Þangað lagði ég oft leið mína
þegar ég fór í bæinn en amma Nanna
vann þar líka og var ekki slæmt að
eiga þau bæði að og þar gat maður
hvílt lúin bein og fengið smá hress-
ingu. Náttborðsskúffan hans afa var
afar vinsæl hjá okkur krökkunum á
yngri árum en afi var þekktur fyrir
það að vera með fulla skúffu af sæl-
gæti sem hann leyfði okkur krökk-
unum að stelast í.
Það voru ekki lætin í honum afa
mínum, hann var afar rólegur maður
en átti það þó til að æsa okkur krakk-
ana upp úr öllu valdi svo að ömmu
fannst oft nóg um.
Eftir því sem ég stækkaði þá gerði
ég mér oft ferð að kvöldi til út í Erló
til þeirra og tók þá afi ekki annað í
mál en að skutla mér til baka á rauða
kagganum og ekki var verra þegar
hann laumaði að manni smá vasa-
peningi.
Þó svo að ég hafi gert mér grein
fyrir í hvað stefndi með afa þar sem
hann var búinn að vera lasburða
lengi var samt sárt að fá þessar frétt-
ir á laugardagsmorgninum. Ég get
þó huggað mig við það, að nú er hann
kominn til ömmu Nönnu, sem hann
hefur saknað svo mikið síðustu ár.
Ég mun um ókomna tíð varðveita
allar góðu minningarnar sem ég á
um afa og ömmu í Erló, en við dvöld-
um þar löngum stundum um hátíðir
og aðra daga.
Hvíl í friði, elsku afi.
Nanna Dísa.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(Valdimar Briem.)
Elsku afi, okkur finnst mjög sorg-
legt að þú sért dáinn.
En mamma er búin að segja okkur
að nú líður þér vel á himnum hjá
ömmu Nönnu.
Við söknum þín.
Katrín Erla og Arnór Elí.
Þung voru þau orð sem mér bár-
ust að morgni laugardagsins 22.
ágúst síðastliðinn. Afi var dáinn.
Þegar ég settist niður til að skrifa
þessi orð helltust yfir mig svo marg-
ar minningar um hann Halldór afa
minn, en ég er skírður eftir honum
og hefur mér alltaf fundist afar vænt
um það og ekki síst núna.
Afa minnist ég fyrst og fremst af
ást og kærleika. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að búa stutt frá
ömmu og afa og fór maður ófáar
ferðir þangað hérna áður fyrr. Ávallt
var vel tekið á móti manni heima hjá
ömmu og afa.
Við afi brölluðum margt saman í
bílskúrnum og í garðinum í Erluhól-
unum. Stundum fór ég með afa niður
í Lúllabúð, en sú búð var áður í eigu
langafa, og þótti mér alltaf gaman að
koma þangað. Elsku afi, nú er komið
að kveðjustund. Síðustu ár hafa ver-
ið þér erfið vegna veikinda og núna
ertu farinn, eða eins og segir í laginu
Söknuður: „Eitt sinn verða allir
menn að deyja, eftir bjartan daginn
kemur nótt.“
Ég kveð þig afi með miklum sökn-
uði, takk fyrir öll góðu árin. Núna
ertu kominn til ömmu og þið eflaust
búin að taka einn dans – sem vermir
mér um hjartarætur.
Þinn
Halldór Jóhann.
Elsku afi, það er með söknuði í
hjarta sem ég kveð þig á þessari
stundu. Eftir veikindi undanfarinna
ára kveður þú okkur nú og ferð yfir
til ömmu.
Frá því að ég man eftir mér var
alltaf gott að koma í heimsókn til afa
og ömmu. Tekið var vel á móti manni
og nóg af kræsingum á borðum. Þær
voru líka ófáar heimsóknirnar sem
maður fór til afa í Lúllabúð. Þangað
var alltaf gaman að koma enda afi
duglegur við að lauma að manni sæl-
gæti og kók í gleri.
Eftir að amma dó 1994 fluttumst
við fjölskyldan til afa í Erluhólana en
brottfall hennar reyndist afa erfitt.
Eftir að við fluttum til afa urðu sam-
skipti okkar meiri og það voru ófáar
stundir sem við eyddum saman í að
tefla eða horfa á fótbolta eða snóker í
sjónvarpinu. Afi var mikill íþrótta-
Halldór Geir
Lúðvíksson
Elsku afi.
Ég vil þakka þér kærlega
fyrir þá tíma sem ég hef
fengið að eiga með þér. Það
eru forréttindi að eiga þig
sem afa.
Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka,
nú gengin er sérhver þess gleði
og þraut,
það gjörvallt er runnið á
eilífðar braut,
en minning þess víst skal
þó vaka.
(Valdimar Briem.)
Hvíl í friði, elsku afi minn.
Ragnar Geir Gíslason.
HINSTA KVEÐJA
✝
Ástkær sonur okkar og bróðir,
KRISTJÁN PÁLSSON,
lést á Landspítalanum í Kópavogi, deild 20,
fimmtudaginn 27. ágúst.
Viljum þakka starfsfólki vel unnin störf í gegnum
árin.
Páll Kristjánsson, Sigríður Sveinsdóttir,
Sigríður Sigurjónsdóttir, Reynir Gunnarsson,
Viðar Örn Pálsson,
Hafdís Pálsdóttir,
Sandra Pálsdóttir,
Erla Pálsdóttir,
Jóna Valdís Reynisdóttir,
Þóra Dögg Reynisdóttir,
Sigurjón Arnar Reynisson.
✝
Systir mín og frænka okkar,
HEIÐA AUSTFJÖRÐ
frá Þórshöfn,
Ægisgrund 19,
Garðabæ,
er látin.
Trausti Örn Guðmundsson
og fjölskylda.