Dægradvöl - 21.01.1932, Side 21

DÆGRADVÖL
45
skinnsbelti um lendarnar. Westman
kallaði á Macrae og bað foringjann
að setjast hjá sér við eldinn.
Macrae hafði legið með byssu sína
tilbúinn, meðan þessu fór fram, hann
hafði miðað á aðkomumennina, reiðu
búinn til að hleypa skotinu af, ef
á þyrfti að halda. Nú stóð hann upp
og gekk að eldinum til þeirra. West-
man bað nú Kilimi og hina svert-
ingjana að sitja við tjaldið og lofa
sér sér og Macrae að vera einurn
með foringjanum við eldinn. Hann
vissi að það var tryggara, því að
þó þeir ætluðu sér að svíkjast að
þeim mundu þeir ekki þora það, þar
sem foringinn var þá í hættu.
V. KAPÍTULI.
Macrae kunni mjög lítið í Swahili-
mállýskunni, og skildi því ekki mikið
af samtali þeirra Westmans og Tit-
tenwa, það var nafn foringjans. —
Hann talaði því ekkert, en hugsaði
því meira, meðan hann braut trjá-
greinarnar og kastaði þeim á eldinn.
Eftir góða stund sneri Westman sér
að honum og mælti:
„Tittenwa segir okkur slæmar
fréttir, Mac. Hann og menn hans
ætla að flytja ]>orp sitt burtu úr
Iturihéraðinu, því að þeir geta ekki
haldist hér við fyrir óaldarflokkn-
um. Hann segir, að Abd-el-Hussan,
„maðurinn, sem klæðir sig eins og
hvít kona“, sé stjórnari flokksins og
verndari. Þeir voru á leið suður á
bóginn, til að leita að góðum stað
fyrir þorpið, er þeir komu að tjald-
stað okkar. Hann segir, að flokkur
þessi hafi oft ráðizt á menn sína, og
hafi hann drepið fyrir sér fjóra
þeirra. Höfuðið, sem við fundum í
dag, var af einum þeirra, hann villt-
ist í skóginum og lenti í klónum á
þeim. Þeir höfðu skipun um það, frá
Abd-el-Hussan, að leita að mönn-
um til að vinna í námunum. Hann
reyndi að strjúka, og hafði með sér
það, sem hann hélt að væri fémætt,
en mannæturnar eltu hann og
drápu“.
„Hvað hafði hann með sér, gull
eða hvað?“ spurði Macrae.
„Nei, steinana, sem eg fann í hári
hans“, svaraði Westman, „og enga
finnst þeim jafn-sjálfsagt að éta,
eins og þá, sem hafa stolið frá Abd-
el-Hussan, því að hann er eins konar
hjáguð þeirra. Þetta „þorp dauð-
ans“, sem aumingja Collins var að
tala um í óráðinu, hlýtur því að vera
endurminning hans um að hafa séð
einhverja af átveizlum þeirra. Eg
heyrði hann líka tala um einhvern
stein, og spurði því, Tittenwa, hvort
hann gæti skilið, hvað Collins hefði
átt við, en hann er jafn nær og við
um það. Hann sagði mér, að bak við
námurnar á nesi einu litlu, sem er
á árbakkanum, væri þorp, sem búið
væri að yfirgefa og væri þar ekkert
nema töfrakraftur hvíta mannsins
í kvenbúningnum!"