Skólablaðið - 01.05.1936, Blaðsíða 7

ABEIITS BEXTAJT iiBk.
Hann sá Aana fyrst 111x1 kvöld, fag'urt
vorkvöld, inn rnn gluggann. Hiín stóð þar
við Alið móður sinnar 0g liorfði út „ Þær
stóðu á bak við gluggatjöldin og kéldu, að
þær sæust ekki ut, en liann sá þær samt,
sá þær frá staurnum, seni kann stóð við„
Eða réttara sagt, hann sá gluggatjöldin
hreyfast örlítið, svo að hann fór að gá
betur að - auðvitað í laurni, Og þá sá
hann óljóst móta fyrir stúlku, ungri
stúlku á aldur við hann, hún var yndisleg-
asta veran, sem hann hafði nokkurntíma
séð, ljóshærð og dökkbláeyg, með mjóar,
bogadregnar augnabrunir„ Einnarnar voru
ávalar og bústnar, en munnurxnn lítill 0g
með vörum, sem minntu á rauðar rósir með
dúnkenndum skuggum. Hnakkinn var fagurlega
lagaður og ennið einkennilega slétt og
hvelft - já, hún hafði sannkallað engils-
höfuð. HÚn var auðsynilega ei n beirra
stúlkna, sem hugsa sér í dag að gpftast
kóngssyni eða kvikmyndaleikara, a morgun
kannski einhverjum jafningja stórskáld-
anna Schillers 0g Goethe, en þriðja dag-
inn tónskáldi á við Sehubert eða Strauss.
Hjai’ta hans slær svo undarlega ótt við
þessa nýstárlegu sýn. 0g exnkennileg til-
finning kitlar hann í axlir 0g bak, og
eyrun hejrra dásamlega hljoma. Hann er orð-
inn ástfanginn, ástfanginn í fyrsta skifti
á æfinni, ástfanginn af stulku, sem hann
hefir aldrei séð vel og þekkir ekkert.
En - nei, það getur aldrei gengið, hann,
sem er svo ljótur, svo skrítinn, hvernig
á hunn að geta - -. En hann skal samt,
já, hann skal, skal, skal fa hana til að
elska sig, skal, skal. En svo ske.mmast
hann sín fyrir bessar ávæntu hugsanir og
hleypur burt, burt frá augnatilliti henn-
aiy sem hann heldur, að horfi á sig, en
sér hann ekki, burt, burt„ Og honum finnst
hann. hejrra skrítnar raddir hrópa á eftir
sér langt, langt í burtu, en hann hlust-
ar eklíi á þær, bara hleypur, hleypur,
hleypur af skömm yfir fyrstu ástinni
sinni. Hann er lílœ. aðeins sextán ára
drengur, sem ekkert er öðruvísi en almennt
gerist„ Og er ]pa nema von hann skammist
sín, hann, sem er ástfanginn af engli?
íessa nótt fór hann ekki heim, heldur
sofnaði í skúta úti í hrauni„
Þegar morgunsólin skein inn í skútann,
’-akna ði hann-, Alla nóttina hafði hann
dreymt um hana, stúlkuna með engilshöfuðið.
Hamingjusam’ar og bó hnugginn flýtti hann
sér heim og háttaði, svo að enginn gsxti
séð né vitaö, að hann hafi ekki verið
heima xi nótt, enginn geti fengið að vita,
af hann er oröinn alvarlega ástfanginn í
engli.
Næstu daga gengur ha.nn eins og í leiðslu„
Ht.nn tekur ekki eftir, hvað tímanum líður,
fer seint í rúmið, snemma út„ 0g alla daga.
gengur hann. einn fyrir utan bæinn með
undarlega f jarlægt og dreymandi augnaráð,
augnaráð, sem aðeins sézt á ástföng.j.um
unglingumc
Hann veit ekki hvernig þao varð, hún
veit það eliki heldur - það veit enginn,
enginn„ En eitt kvöld, eina kvöldstund,
gengu þau saman eir. 0g töluðu - fyxst um
ekkert. þa um veðrið, en svo - já, svo
fór samtalið eiginlega út um þúfur. - þau
eru líka aoeins sextfin ára.
Þau ganga upp að vegg, lágu :. vegg, sem
skýlir blcmbeð'jm við líuið hús,- þau stanza,
horfa inn fyrir, tala um blémin„ HÚn bend -
ir á lítið,rautt blém rétt innan við vegg-
inn - það er leíkur að ná því með hendinni,
og segir, að sig langi til að ei ga þetta
: blom. Svo leggur hún útrétta hendina á
veggiim, en dregur hana • iki að se.r, litla
dúnmjúlca hönd, sem líkist ilmandi rósar—
blöðunic Hann beygir sig júir veggi nn til
að ná x blómiö, sem hún bað um, en lítw
þó ekki af hendinni á veggnum. Og allu í
einu - hann veit eLkki af. fjrrr en það er
buið - þrystir hann heitum kcssi, fyrsta
ásuriðuþrungna kossinum, á þessa mjúku,
ilmandi hönd. En þa verður hann hræddur
og hrekkur u.pp„ HÚn dregirr hendina. að sér
meö eldsnöggum .rikk - svo stokkroðna
bæði. Þau. vorða niðurlút og þögul„ Bæöi
hugsa það sama - bæði eru jafn glöð„ Brjóst
hennar bifast undarlega ótt, 0g hann veit
ekki hvað hann a að ge.ra af höndunum. hvað
á hann að segja, hvað á hann að gera af
sjálfum sér„
Þegar hún svo 1ok3 lítur upp3 er hún
svo undarlega vor.dræðaleg — svo réttdr
hún hcnum höndina, lítur niöur og stamar
lágd:: '*Á morgun - á morgun vi ð ÁIfkonust ein
klúkkan fiiamn „ Og hann siarar enn lagr a:
"já, og lítur ekki uup — svo. kippix hún
að sér hendinni og hleypur af ptað heim.
He.nn attar sig fyr-st, þegar hún e.r
horfin, Og bá sýður gleöin, já, gleðin
| blátt áfram bulisýður í honum: "HÚn elsk-
ar mig, elskar mig, en hvao ég er glaðuc-c