Skólablaðið - 01.05.1936, Blaðsíða 9

-9-
talað sömu ástarorðin, elskazt jafn
heitt.- En e i nhvernt íma tLLjtur ástin að
kólna, ei nliverntíma h.ly"t\ir að losna um
hana - annað hvort hægt og hæg-t, elleg-
ar skyndilegac 0g það varð um havistið.
Föstudagur í septemter - einn heirra
fáu föstudaga, sem eru heiðir og fagrir
á haustin. En þott allt se í afturför á
haustin, eru hdnir fögru haustlitir jarð-
arinnar og einkennilegi blami sævarins
þó jafn heillandi og sumarfegurðin í aug-
um elsktvndanna,- nllt hefir döklinct.ð og
stytzt, dagarnir, blomin, fjöllin og sær-
inn, allt, allt, nema ást hans á henni,
ást hennar á honum, þessi barnalega ást,
sem allir þrá en fáir öðlast*- En í dag
er henni ætlað að umhverfast, í dag ætla
örlögin að aðskilja þau, því að þau geta
engum leyft að lifa fyrir heitustu og
beztu astina, barnsastina, heldur verða
aðrar ástir að eyða henni, ef ti 1 vill
aðeins um st\md, en ef tii vill líka um
alla eilífð.
Hann kom á undan, sem 3Jt.í ö fyr» Hann
er jafn órólegur cg fyrst, jafn ástfang-
inn, jafn glaður. HÚn kom rétt fyrir
venjulegan tíma, en var eitth-vað svo
þungbúin, eitthvað svo leyndardómsfull,-
og hún heilsaði honum ekki með kossi.
Þegjandi gengu þau svo gömlu leiðina,
leiðina, sem þau gengu fyrst og æ síðan,
leiðina burt frá baanum, burt frá stein-
inum, burt, burt.- Loksi ns þegar þau hafa
gengið svona þegjandi drjugan spöl, rýf-
ur hún skyndilega þögnina með hálfkæfðri
röddu:
- "Ég sá þig í gær út urn gluggann".
- "NÚ", segir hann og lítur niður.
- "ÞÚ varst ekki einn", heldur hún
áfram.
- "Nei", segir hann.
- "Hverri varstu með?" Höddin er hserri
og kæruleysislegri - en akveðin.
Hann hrekkur við:
- "Ha, hvað segirðu? Hverri?"-
- "já, þú varst með einhverri stelpu
í blárri kápu".
- "NÚ, já, nú skil ég. Það hefir ver-
ið hún frænka mín, hún BÍbí", segir hann
og hlær,
- "Jæja, svo þú hlærð", segir hún
þungbúin.- Svo er þögn.
- "Hversvegna hefirðu aldrei sagt mér
frá henni?"
- "Ég veit það eklci. Ég hé2t kannski
að þú kærðir þig ekkert um að vita það" .
- "Ertu oft með henni?" Spurningin er |
kuldaleg,
- "já, upp a síðkastið".
- "Jæja, þá", hreytir hún út á milli
snjóhvítra tannanna.
Svo kemur löng þögn. Hann reynir að ‘í
beina samtalinu inn á aðrar brautir, fer
að tala um fjöllin, ástina og sjóinn - en ''■■
það mistekst - hún sannfærist bara því "■•■
betur um grun sinn. 0g allt í einu heldur ':f
h\ín áfram: 'þ
- "Er hún lagleg"? 'x
- "Ha?" - Hann læzt ekki heyra spurn- í
inguna. HÚn endurtekur orðin.
- "já, dálítið".- Hann segir þetta af'
stríðni, því í raun og veru finnst honum
Bíbí vera Ijót og leiðinleg, hann verður
bara að ganga með henni öðru hvoru, því
að hun. þekkir engan annan enn og leiðist
í bænum, sem hún er nýkomin í norðan af
landi»- Og hann bætir ertnislega við:
- "Svo er hún líka skemmtileg og snotur".
- "Ifú, svo þér finnst þaði" - HÚn stanz-
ar snöggiega og lítur einkennilega á bann.
Svo snyr hún sér við og grætur. Honum dett-
'ur í hug að hugga hana, kyssa af henni
tárin, segja henni allt um Bíbí, biðja hana
að fyrirgefa - en áður en hann hefir áttað
sig^ er hún hlaupin burt - heim. Hann kall-
ar a eftir henni - en ekkert svar^ eltir'
hans , en stanzar - hión hlýtur að atta sig
fljr.tt a þessum barnaskap.
Alla nottina er hann andvaka og hugsar,
hugsar um þetta frá í gær. Hann hugsar um
það fram og aftur, byrjar aftur, hættir,
bjn-'jar á ný - og heldur þessu áfram, þar
til hann veit ekki lengur, um hvað hann er
að hugsa. Og undir morgun sofnar hann.
Á venjulegum tíma daginn eftir kemrœ
hann að steininum. Hann bíður-j bíður +il
kvölds, en hun kemur ekki.- Og næstu daga
fer alit ems,- hún kemur ekki og sézt
aldrei úti. Og loks hættir hann að heim-
sEekja steininn.
Smámunir - augnabliks æsing að ástæðu-
lausu,- geta oft orðið til að aðskilja elsk-
endur um a.lla xxx eilífð. Þau geta ekki séð
hvort annað næstu daga og vikur, en þrá þó
heitt gömlu samverustund-irnar, þegar ástin
lýsti upp ljosheima sína í kri ngum þau.
Sol mi.n:iingannager ir þa tíma æ fqgurri og
fegurri og þrána sterkari og heitari. Bæði
óska, en hvcrugt vill gefa eftir. En ef
til vill beetir tíminn þetta allt. Og þá -
Þau eru líka aðeins sextán ára.
Ævar örn.