Skólablaðið - 01.05.1952, Síða 7

1 lynghrauni fvrir utan Rvík. stendur gamall kofi
og hrörlegur, er einu sinni hefur verið notaður sem
jarðeplageymsla. En eigendurnir virðasl hafa stein-
gleymt honum, að minnsta kosti skeylir enginn um
hann lengur. Þegar vegfarendur gjóta til hans augun-
um, er sem þetta einmana kofahróf mitt á milli stoltra
steina fari hjá sér af ungmeyjarlegri feimni. Einu gest-
ir hanis eru stormur og regn. Svona hefur hann stað-
ið í mörg ár, tómur og að hruni kominn. Árin liðu til-
breytingarlaust, þangað til í haust, að dálítið óvænt
gerðist. Fólks sem átti daglega leði framhjá, tók eftir
því, að einhver hafði setzt að í kofanum. Þetta var
gamall maður, gráhærður og lotinn í herðum. Á dag-
inn sást hann dytta að kofanum, negla hlera fyrir
gluggana, troða upp í stærstu götin og búa kofann
sem bezt undir kulda og hamfarir vetrarins. Nokkr-
u,m sinnum í viku sáu menn hann staulast í áttina
til bæjarins með poka og mjólkurflösku undir hend-
inni. Brátt hætti fólk að veita þessu athygli, og gamli
maðurinn varð eine sjálfsagt fyrribrigði og kofinn.
Svo var það dag nokkurn sköminu eftir jól, að gamli
maðurinn sat inni í kofanum og ornaði sér við olíu-
vél. Stormhviður skóku kofann, og regnið var einkar
lagið að smjúga gegnum rifur, sem stormurinn hjó því.
Það var eins og skaparinn væri að leggja til atlögu við
þetta óþarfa mannvirki, sem skyggði á alríki náttúr-
unnar. Kofinn var búinn að standa þarna nógu lengi.
Annað veifið dró Kári sig í hlé, og maður gat freist-
ast til þess að halda, að óveðriu væri slotað. En þetta
var einungis stundarblekking eins og flestar bjartsýn-
isvonir. Innan skamms var hann skollinn á aftur, enn
ástríðufyllri og ofsafegnari.
Inni í kofanum sat gamli maðurinn á tómum ávaxta-
kassa og neri bláar skorpnar lúkurnar. Hann var í
gömlum og rifnum jakkafötum. í daufum bjarma olíu-
vélarinnar sást hrukkótt og grátt andlit hans. Hann var
toginleitur og kinnfiskasoginn. Augun voru rauð og
varir blóðiausar. Þunnt hár lá ógreitt fram á Iágt enni.
Ot úr skorpinni húð stóðu langir skráir skeggbroddar
eins og gisinn skógur. Þó hann hefði ckkert u))]> í sér,
jóðlaði hann i sífellu, svo að kjálkarnir gengu upp og
niður. Það hljóta allir að þekkja þennan svip. Eða
munið þið ekki eftir gömlum manni, sem höktir allan
guðslangan daginn um vegina umhverfis bæinn, lýtur
niður við og við og tekur eitthvað upp? Og ef til vill
liafið þið fleygt tómum flöskum út í skurðina meðfram
vegunum, þegar þið hafið ekið þar um í fjörugum fé-
lagsskap, og stuðlað þannig að því að halda Hftórunni
í gömlum manni, guð launi ykkur. í kofanum var
óvisllegt og fátt um lífsþægindi: bekkur með rósóttri
ábreiðu, kistill sem innihélt allar hans veraldlegu eign
og loks nokkrir kassar, sem báru volt um ujjprunan-
legan tilgang kofans, auk olíuvélarinnar. Regndropar
seitluðu látlaust gegnum götin, sem gamli maðurinn
hafði af veikum mætti reynt að troða í um haustið.
Moldargólfið hafði umbreytzt í forarleðju, og gamli
maðurinn var tekinn að blotna, þó að hann reyndi að
halda sig, þar sem minnst rigndi inn. Hann var hungr-
aður og eirðarlaus, því hann hafði ekki bragðað mat
nú í hart nær tvo daga; nú var hann að hugsa um, að
arka af stað í bæinn og reyna að ná sér í matarögn.
Jónki hlaut að vera heima — annars var óvíst. að hann
ætti mat fremur en hann sjálfur. En Jónki hlaut þó
alltaf að eiga smálögg.
Gaml i maðurinn reis á fætur og staulaðist fram að
dyrunum. Hann opnaði varlega og gægðist út. Storm-
sveipur flaug á hann, lamdi hann með rigningunni,
smeygði sér síðan fram hjá honum og slökkti á olíu-
vélinni. Gamli maðurinn flýtti sér að skella hurðinni
aftur. Þetta er meiri stormbeljandinn, eilífur storm-
beljandi; það er engum fært út í þetta ólukkans veð-
SKÓLABLAÐIÐ 7