Skólablaðið - 01.05.1952, Page 19

Uppgjör
Nú er loks sú stund upprunnin, er Skólablaðið kveð-
ur ykkur og þakkar fyrir veturinn og viðskiptin. Slíkt
augnablik er viðkvæmt og blandið söknuði og trega,
enda vænlegast að þakka strax öllum þeim, er lagt hafa
blaðinu lið, meðan pennanum verður valdið fyrir grát-
krampa. Engin nöfn munu þó nefnd, og verður hver
og einn að gera upp við samvizku sína, hvort liann vill
taka þakklætið til sín eða ekki og ráðlegg ég öllum
þorra manna hið síðara. Fjandi margir hafa býsnazt
yfir því, að blaðið væri lélegt og meira að segja mjög
lélegt. Slíkt er að vísu engin nýlunda, því að þau 5
ár, sem ég ’hef dvalizt hér í skóla, hefur jafnan verið
kvartað undan leiðindarollum, þurrki, leirburði og
hvers kyns leysi, skorti, eklu og hörgli, sem Skólablað-
ið byði lesendum sínum. Skiljanlega hryggir það menn
sárlega, að blað, sem skrifað er af jafn andríkum
mönnum og þeim sjálfum og félögum þeirra, skuli
vera svo ómerkilegt sem raun ber vitni og fá með engu
móti skilið, hversu slíkt megi verða. Er helzt að skilja
á sumum þeirra, að þeir áliti ritstjórn sitja sveitta við
að eyðileggja það efni, sem henni berst, og hún eigi
sér ekki annað markmið hærra en reyna að velja sem
leiðinlegast lestrarefni og hafna því, sem betra er. Sé
nú gengið á vit þeirra manna, sem háværaslir eru í
gagnrýni sinni, og þeir spurðir, hvað einkum megi bet-
ur fara, eru þeir skjótir til svars og segja, að blaðið
eigi að vera betra og skemmtilegra. En vér verðum að
segja sjálfum oss til hróss, að hið sama hefur oftsinn-
is flogið i huga vorn, en vér stöndum uppi hartnær
ráðþrota, hvernig það skuli gert að veruleika. Enn
spyrjum vér mennina, hvað þeim finnist helzt þurfa að
gera til úrbóta, og þá svara þeir, að „það sé svo margt“
og blaðið eigi „bara að vera betra.“
Það væri oss mikill styrkur, ef þessir unnendur
blaðsins færðu fram einhverjar raunhæfar bótatillög-
ur í stað innantómra glamuryrða. En í þessu efni sem
öðru koma háttvirtir skólafélagar fram sem hugsunar-
laus pöpull, frékur, eigingjam, montinn og leiðin-
legur. Berlegast kemur þetta í Ijós, þegar haldnir eru
skólafundir. Lýðurinn æpir skólafund og frí, og þegar
það er fengið, eru þessar 45 mínútur notaðar til þess
að drollast niður á kaffihúsum eða rása eins og naut-
peningur um götur miðbæjarins, með viðeigandi for-
vitnishnusi, gauli og kálfalátum — enginn veit til
hvers. Það kann að vera, að mál nemenda, þau er
rædd eru á skólafundum, séu ekki sérlega mikilsverð,
en þegar mönnum er gefið leyfi frá kennslu, til að sitja
— eða standa — fund, finn'st mér þeim skammar nær
að gera fundina fundi, en ekki líka vetrarguðsþjónustu
upp í sveit, einkum þar sem ekki kallar annað brýnna
en hið aulalega göturölt, jafnvel þótt einhverjum kunni
að þykja það bera vott um skemmtilegt kæruleysi.
Svo að aftur sé snúið að efninu, þá neitar því eng-
inn, að sögur blaðsins og Ijóð eru yfirleitt hin óálit-
legustu, enda ekki nema eðlilegt. Mikið af þeim eru
frumsmíði, höfundar fæstir af gelgjuskeiði og það sem
verra er, margir þeirra halda sig „séní“, álíta sig geta
setzt við ritvélina og pikkað upp úr sér á svipstundu
fullkomin ljóð eða smásögur, a.m.k. fullkomin til
birtingar í því auma blaði, Skólablaðinu, og eru alltof
miklir snillingar til að leggja sig niður við að lagfæra
þessi verk sín eftir á.
Sú tillaga hefur komið fram að gera blaðið fróðlegt
með því, að mér skitet, að fá einhverja gamla presta
eða álíka reynda menn og vísa til að skrifa í það. Guð
sé oss næstur. Af slíku held ég menn geti hvarvetna
fengið nægju sína, en Skólablaðið álít ég eigi að lang-
mestu að vera skrifað af nemendum sjálfum og sem
flestum þeirra, jafnvel þótt eitthvað verði á kostnað
gæðanna, og raddir gagnrýnenda hækki. Annars er það
reynsla mín, að eitt séu menn ávallt ánægðir með í
blaðinu — sín eigin verk.
Einn maður, sem þóttist mæla fyrir munn margra,
hefur fundið að því, að óhóflega gætti kommúnista-
SKÓLABLAÐIÐ 19