Skólablaðið - 01.02.1953, Side 16

- 16 -
safnaðarins sefur eða mókir, þó syngur ein
og ein gönrul kona með söngflokknum og þurrk-
ar sér um augun við og við. Yngra fólkið
horfir í gaupnir sérs 1j ómandi af kæruleysi
og áhugaleysi fyrir sjálfum sér og Sllu, sem
er, og litur á klukkuna á fárra augnablika
fresti. Það þráir það eitt að komast heim
til að éta og þamba gosdrykkij, fá gjafir og
hnýsast í gjafir annarra.
Presturinn tekur að lesa jðlaguðspjallið.
Þeir, sem vakandi voru, hnippa í hina sof-
andi, og allir standa upp. - Gott ráð til að
vekja fólk i kirkju. - Aðeins í Menntaskól-
anum virðist það ekki duga til, annaðhvort
veit það fólk ekki um sið þenna, ellegar það
sefur fastar en annað-fólk. Um næstu jól
mætti gjarna hafa einhvern góðan mann til að
hleypa af byssu í messu vorri til þess að
koma fólki á hreyfingu.
Þessi fagra, en einfalda frásögn er á enda,
og menn ganga aftur til náða. Ég bíð með ó-
þreyju ræðu prestsj ef til vill fæ ég þar
svör við þeim spurningum, sem brenna x hug
mér. Og hún kemur.
MI upphafi var orðið, og orðið var hjá Guði,
og orðið var Guð**. Bg er ef til vill heimsk-
ari en fólk almennt, en ég skil þetta ekki
heldur. Þrátt fyrir það er þetta texti
prestsins núna eins og i fyrra og þar áður.
íteeðan kemur eftir langan sálm, sem nefndur er
stólver3, og ég heyri í sífellu sungið um ein-
hvern Gabriel. Annars finnst mér þetta helzt
sungið, svo að presturinn hafi góðan tima til
að setja upp viðeigandi svip og athuga fólkið,
svo að hann geti sagt konunni sinni, þegar
heim kemur, hverjir hafi setið hjá hverjum 1
kirkjunni.
Presturinn talar um kærleika. Hann getur
ekku um, hvers kærleiki það er eða til hversj
kannski það sé kssrleiki mannanna hvers til
annars. Hann sér líka alls kyns birtu og
ljóma og talar um frið í heiminum, sen enginn
sér nema hann. - Eg spyr og spyr, en fæ ekk-
ert svar, utan hroturnar i sessunaut mínum. -
Að lokum biður hann Guð að blessa ýmsa menn,
eftir manngreinaráliti að sjálfsögðu, - byrj-
ar á sér og kollegum sinum - þar nssst hinn
nýkjörna forseta vorn. Hann barðist að visu
með oddi og egg á móti kjöri hans og taldi
á honum alla galla, en Guð má blessa hann
fyrir þvi. Þá er það rikis3tjórnin og eftir
langa tölu loks ”alla starfsmenn til lands
og sjávarw. Amen.
Ég verð vist að svara mér sjálf sem og áður.
Fegursti sálmur, sem til er, er sunginn, en
ég hef ekki rænu á að syngja með.
Aftansöng er lokið.
Kalt kvöldloftið mætir mér i kirkjudyrunum.
Stjörnurnar tindra á heiðskírum kvöldhimn-
inum og varpa ofbirtu i augu hinna nývökn-
uðu kirkjugesta. Ég anda eins djúpt og ég
get og geng hægt heim á leið. Þetta er
fagurt aðfangadagskvöld, kyrrt og milt, og
öldurótið í sál minni lægir heldur. fig
fel aftur spurningar mínar i hugarfylgsnum
mínum, ef til vill fæ ég þeim svarað um
næstu jól. Endrum og eins munu þær stinga
upp kollinum þangað til og brenna i sál
minni sem áður.
Hljómur klukknanna bergmálar i skiln-
ingssnauðum huga mér.
Ugla.
BLEKSLETTUR. (Frh. af bls. lU)
en að sjálfsðgðu fellur þessi hallelúja-
jarmur prýðisvel i geð sraáborgurum og
þeim, sem alls eru óvitandi um háttu vora.
Vera kann, að með þessu eigi að varðveita
virðingu skólans út á við, en þá er
leitt, ef menn álita að hún glatist sé
sannleikurinn sagður. Sannleikurinn um
Menntaskólann og nemendur hans er hvorki
betri né verri en annars staðar gerist.
Skólinn er setinn af ungu fólki með ólik
áhugamál, og sem yfirleitt hefur takmark-
aða ánægju af náminu sjálfu. Þvi fellur
misjafnlega vel hverju við annað, eftir
þvi sem eigindir segja til um og um-
gengnin mótast eðlilega af þvi. Við þetta
er ekkert að athuga. Ef Mennt'skælingar
vilja i einhverju vera öðrum fremri ættu
þeir að byrja á þvi að láta af fyrrnefnd-
um dánarminningastil i tali sinu við ó-
kunna. - Grein Sigurðar Péturssonar er
e.t.v. skömminni skemmtilegri, þvi að
hann hefur þó skoðun, þótt flónsleg sé.
Sigurður virðist þjást af ofsóknarbrjál-
æði liku því, er hann vændi ölaf Jens
eitt sinn um, og hafa heilt járntjald
af kommúnistahatri fyrir augunum. Sér
hann þá eldrauða og spriklandi i sérhverj-
um krata og öðrum skúmaskotum og kennir
þeim um allt það, er aflaga fer i félags-
lifi. Sigurður veður hinn mesta reyk i
þessu efni. Hér i skólanum eru án efa
ekki nema örfáir kommúnistar, sem mega
kallast verðir þess nafns og þora að við-
urkenna það» Allir hinir, sem nefndir eru
til, eru einungis óákveðnir vinstrx menn
eða vesælir kratar, skithrasddir vi'ð skjót-
ar breytingar og yfirleitt nokkrar aðkveð-
andi framkvæmdir. - Þegar kemur út fyrir
pólitíkina er Sigurður nákvæmlega jafn fá-
kænn og leiðinlegur oghin..
Arni Björnsson.