Skólablaðið - 01.02.1955, Blaðsíða 20

- 20
ENNTASKÓLALEIK-
URINN ár hvert er
ævagömul ''tradi-
tion" skólans og
vafalaust sú, sem
mest áhrif hefur
haft út á við.
ÞaS er óþarft aS
skýra þaS nánar.
Allir vita, hver
þáttur hann hefur veriS í leiklistarlífi
íslendinga. Um langt árabil var hann ef
til vill eina leiksýningin í Reykjavík vet-
urlangt, enda hafa margir af snjöllustu
leikurum vorum "tekiS bakteríuna" þar.
Þróun leiklistar hefur orSiS geysihröS
hér á landi á síSustu árum, og kröfur
þaer, sem gerSar eru til leikhúsa, aukast
ár hvert. Þeim fækkar því meS ári
hverju, sem sækja Herranótt vora, og
telja þaS fyrirtæki til lítils menningar-
auka. íslendingum er annaS betur gefiS
en tryggS viS liSna tíS og gamlar erfSa-
venjur, en eru gjarnari á aS gleypa
nýjungarnar ótuggSar.
Þessi orS mín ber þó ekki aS skilja
svo, aS ég telji hlutverki Menntaskóla-
leiksins lokiS. Nemendur munu halda
ótrauSir áfram aS leika, jafnvel þótt
áhorfendabekkirnir standi auSir á ann-
arri sýningu. En ekki má minna vera
en nemendur skólans sjálfir sýni leik-
endum þaS þakklæti aS sækja sýningar
þessar, en á því hefur orSiS talsverSur
misbrestur á stundum.
skólans í hefSbundnu og föstu formi,
en byrja svo á aS rífa niSur allar
erfSavenjur, sem fyrir löngu eru óskráS
lög. Tolleringar og gangaslagir eru nú
horfnir úr sögu skólans. Skyldum vér,
aumir syndarar, fá aS halda dimission
í skólanum í vor, eins og venja er til?
ÞaS gæti veriS, aS slúSurkerlingar,
sem leggja leiS sína um Lækjargötu,
hneyksluSust á slíku framferSi og skól-
inn risi ekki undir slíku. Sic transit
gloria -----.
Menntaskólaleikurinn er sú "tradition",
sem ekki má falla niSur. Finnst mér
því tilhlýSilegt, aS er nýtt Menntaskóla-
hús rís af grunni, verSi leiklist Mennt-
skælinga sýnd sú virSing, aS í skólanum
verSi komiS fyrir leiksviSi, svo aS nem-
endur geti leikiS á eigin sviSi. Og
ekkert stySur betur nauSsyn þess, aS
erfSavenjur skólans falli ekki niSur, en
þaS, aS stofnunin verSur aS flytjast úr
þessu gamla, sögufræga húsi.
OrSsins list'Jhefur veriS í hávegum
höfS sem húmanistísk fræSigrein frá
örófi alda. GrundvallaratriSi í fram-
sagnarlist ætti því aS kenna í t. d. ein-
um bekk Menntaskólans. Sannleikurinn
er sá, aS mikiS skortir á, aS nemend-
ur séu læsir á móSurmál sitt. (Hefur
ekki einhver heyrt talaS um "alþingis-
mannaframburS"?) En nóg um þaS.
EINKARITARINN.
"Traditionir" skólans falla nú í valinn
hver eftir aSra fyrir vítavert skilnings-
leysi ráSamanna á anda stofnunarinnar,
ÞaS hefur alltaf þótt hlálegt athæfi, þeg-
ar "klárir bissnisskallar" eru aS stela
úr eigin hendi og fara svo á hausinn
meS allt saman. AfsakiS dónaskapinn,
æruverSugir herrar, en mér finnst þessi
herferS gegn aldagömlum erfSavenjum
skólans ámóta heimskuleg. ÞaS er
a. m. k. furSulegur þankagangur þessara
ágætu manna aS ætla sér aS halda stjórn
Leiknefndir Menntaskólans verSa þó
aS gera sér grein fyrir því, aS Herra-
nóttin má ekki vera "traditionin" tóm.
Eftir því, sem smekkur manna á leik-
bókmenntir þroskast, verSa þeir aS
vanda betur val sitt. Því verSur ekki
neitaS, aS undanfarin ár hefur val leik-
rita ekki boriS vitni mikillj. andagift.
Undantekning er aS vísu leikurinn í
fyrra, en þaS var, sem kunnugt er,
Aurasál Moliéres. Af einhverjum á-
stæSum hafa Menntaskólanemendur allt-