Skólablaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 14

46 -
ERLINGUR BERTELSSON, 6. bekk B.
HAFIÐ þið nokkurn tíma tekið eftir
því, að ætíð, þá er hvað mestar róstur
eru í 6.-B, situr lágvaxinn maður við
fremsta borð, hallar undir flatt og horfir
með vanþóknun á atferli bekkjarbræðra
sinna? Ef hann sér, að kladdinn er far-
inn að fljuga um stofuna, þá stekkur hann
upp, höndlar kladdann og hrópar ef til
vill eitthvað á þessa leið: "Ja, mér er
sko alveg sama, hvernig þið látið. Það
er ekki í mínum verkahring að kenna
ullarpólitíkusi frá Möðruvöllum eða
homine Husavícense (sic!) mannasiði. . . "
Þessum ræðum lýkur venjulega með því,
að einhver sendir bláa flugfélagstösku í
höfuð þessa siðferðispostula, svo að hann
hrökklast ut ur stofunni með miklum for-
mælingum og hefur yfir langa tölu um
lágt menningarstig bekkjarbræðra sinna.
Ef þið hafið ekki virt þennan mann
fyrir ykkur, þá skuluð þið gera það sem
fyrst, því að hér er vafalaust um að
ræða langmerkasta fyrirbæri í manns-
mynd, sem komið hefur inn fyrir dyr
þessa skóla. Nafn þessa fyrirbæris er
Erlingur Bertelsson. Erlingur er fæddur
í Vesturbænum einhvern tíma fyrr á ár-
um, og var þess beðið með óþreyju. Er
fæðingin stóð yfir greip um sig mikil
gleði meðal fólks, svo að börnin hlupu ut
á götu og veifuðu rauðum fánum, en engl-
ar himinsins sungu um lífsins óvissan
tilgang.
Litlar fara sögur aJ uppeldi Erlings.
Var hann snemma settur til mennta og
óx skjótt að vexti og kröftum, enda fékk
hann góð tækifæri til þjálfunar í slags-
málum, er Jóhann Briem kenndi honum
teikninpju í Gagnfræðask. Vesturbæjar.
Skal nu manninum lýst að nokkru.
Erlingur Bertelsson er með lægri
mönnum, en samsvarar sér vel. Hárið
er dökkleitt, smábylgjótt og skrýft að
framan í turn mikinn, sem stundum
hallast. Verður manni því ósjálfrátt
hugsað til reginturns þess, er var í
Rómi suður og skalf við bölbrestum
rosabullna Napóleons. Enni er laglegt
og augu svo fögur, að þeim, sem í horfa,
mun eigi þykja örgrannt um, að nokkurt
vit kunni að leynast á bak við. Eigi eru
augun þó einfær um að ferja Erling inn
í menntadýrðina, heldur notast þau við
gleraugu - svo og 7-8 kennara. Nef er
frítt og varir holdmiklar og sérdeilis
kyssilegar, en vér látum þó stulkunum
handan við ganginn - og þó sérstaklega
einni - eftir að dæma um það. Eigi
hefur Erlingur lagt stund á aflraunir,
síðan hann kljáðist við Jóhann Briem,
en þó má hann kallast snar og fylginn
sér, svo sem bezt sést í leikfimitím-
um, en þar fer hann slíkum hamförum,
að átök hans og snarræði minna helzt á
bardaga Johannesar við músina.
En nóg um það.
Eitt er það, sem Erlingur hefur fram
yfir flesta aðra, en það er mælskusnilli
mikil, er hann sjálfur nefnir elókventiam,
að hætti lærðra manna. Birtist hún eink-
um í frímínútum, svo og í tímum hjá
ýmsum kennurum, sem Erlingur finnur,
að standa skör lægra en hann. Matti
oft heyra skemmtileg orðaskipti þeirra
Guðna Guðmundssonar í frönskutímum
í fyrra, og nú virðist Erlingur vera á
góðri leið með að stinga Gunnari Nor-
land í vasann. Hefur hann beinlínis full- /
yrt við Gunnar, að það sé eiginlega hann
( þ.e. Erlingur ), sem sjái um andlega ^
uppfræðing nemenda í 6.-B, og virtist
Gunnar samþykkja það með mjög há-
værri gleði. Aðallega eru það þó mað-
urinn frá Möðruvöllum og Vilhjál.mur
Baldursbrá, sem verða fyrir orðaflaumi
Erlings, en honum má líkja við elfina
Slíður, þar sem árflaumurinn ryðstfram