Skólablaðið - 01.11.1960, Qupperneq 18

- 50 -
Hafnarfirði, 25/10 1960
EILL og sæll Sverrir minn.
Hjartans þakkir fyrir kveQjuna,
I sem við meðalmennirnir fengum
J frá þér í síðasta blaði, það
gladdi mig sannarlega, að þú skyldir
muna eftir okkur. Að vísu veldur það
mér dálitlum hjartslætti að ávarpa þig,
ekki hvað sízt af því að ég geng út frá
því sem staðreynd, að þú sért gení, en
þar eð ég veit þig hjartagoðan og lítil-
látan mun ég reyna að bera mig til við
að tína upp úr mínum hversdagslega
harnsekk, nokkra þá hluti, sem gætu
fært þig til, þar serii þú situr í forsælu
þinnar fullvizku á sjonarhóli hins mikla.
En snúum okkur að efninu og látum
sem fyrst linna. Hefur þú, kæri vinur,
nokkurn tíma hugleitt hvernig þú ert í
heiminn kominn? Hvernig stendur á því
að þú, sem reifabarn, varst ekki hafður
til sýnis fyrir lýðinn, svo að hann gæti
vegsamað þig og sagt: Sjá, hann er
Mes sías ?
Ég ætla mér þá dul, að svara þessu
fyrir þig, m. a. sökum þess, að ég veit
að þú tekur ekkert mark á mér.
Meðalmennskan er upphaf okkar allra,
því þeir heilögu menn, er sátu í einingu
og krossfestu holdið, gátu ekki af sér
veraldleg afkvæmi. Værir þú þannig til
kominn, værir þú Messías. Reifabarn
varst þú ekki hafður til sýnis ( þú ert
að mínum dómi prýðilega alinn úpp )
sökum hógværðar og skynsemi, sem eru
tvær höfuðsyndir meðalmennskunnar.
Sannleikurinn er sá, aQ þú varst mjög
hversdagslegt barn, ef til vill dálítið
þrjózkari og skynsamari en mörg önnur,
en sem sagt, í meðallagi. Gení varðst
þú ekki fyrr en þú fórst að dást að
skrípislegri ljóðagerð heimskra og geð-
veikissjúklinga. Þá var eðlisgreindin
ekki meiri en svo, að þér fannst enda-
leysan góð, þá var þín djúphyggja ekki
dýpri en það, að þú fórst að kafa í
sama forarpyttinn, með þeim árangri, að
þú getur nú án blygðunar kastað skít í
uppruna þinn. Þannig blindaðistu, og þú
hélst áfram að blindast, löngu eftir að
þú varst hættur að sjá aðra en sjálfan
þig. Þú vissir, að á brezkri grund búa
margir lordar. Þessvegna lagðirðu
stund á enska tungu fremur öðrum.
Þar kom að þú fórst að geta stafað þig
fram úr lesmálinu á myndasögum, síðan
kom að því, að þú fórst að lesa bækur
á þessu aðalsmannamáli,og einhvernveg-
inn höguðu atvikin því svo til, að þú
varðst víðleginn í enskum fræðum.
Þá skeði það, að þú settir upp dæmi,
sem skildi þig að fullu frá meðalmennsk-
unni: Lesi ég eina bók enska á dag, eru
það 365 á ári, á tveimur árum eru það
730, og ljúgi ég til um 270, eru það
1000. Síðan lastu þig frá meðalmennsk-
unni. Nú er það vissulega fögur iðja að
lesa bækur, og sá sem les margar bæk-
ur og skilur þeirra boðskap, er á góðri
leið uppfyrir meðalmennskuna.
En þú hélst að það væri nóg að lesa.
Að vísu er það satt, að sá, er kann
skil á mörgum nöfnum, er einhvers vís-
ari, en þegar þú ert að slá um þig í
hópi okkar meðalmenna með nöfnum,
sem þú að vísu þekkir, en við höfum
aldrei heyrt, þá verður mér oft ónota-
lega við, stundum geng ég þá afsíðis og
græt dálítið. Ef til vill er það af öfund,
en sjálfur held ég að það sé af því, að
ég viröi þig sem mér meiri mann og
þykir vænt um þig, enda hefurðu verið
lítillátur og góður mér, stundum talað
við mig.
Þegar þú fórst að ganga á tveimur
fótum, þá var göngulag þitt líkt og ann-
ars ungviðis, falmkennt í fyrstu, en síð-
an öruggara. Þá vissir þú ekk;i, að til
var geníalt göngulag. Síðan kynntistu'.