Ísfirðingur - 15.12.1954, Blaðsíða 5

ISFIRÐINGUR
5
„Jú“, sagði ég, „en ég hef nú
aldrei hugsað mér rannsóknar-
stofuna sem nothæfan stað fyrir
afmælisveizlu". „Við hreyfum nú
ekki við neinum hlut •— og það
er svo notalegt þar inni.“
Þegar' þetta var ákveðið fór
ég að hugsa um afmælisgjöf
handa þér. Ég hafði ekki einu
sinni peninga til að kaupa nauð-
synlegustu námsbækur. Kennslu-
bók í taugasjúkdómum, sem mig
vanhagaði um, kostaði 50 krón-
ur. — Maður gat fengið fæði og
húsnæði í hálfan mánuð fyrir
50 krónur.
En mikilsverðast af öllu var
þó að geta keypt afmælisgjöf
handa stúlkunni, sem ég unni.
Ég var orðinn svo örvinglaður
að ég mundi hafa stolið pening-
um, hefði ég aðeins vitað hvar
þá væri að finna. En þá fékk
ég ágæta hugmynd. Ég bauðst til
að selja blóð. Að vísu var ég
ekki of blóðríkur, en hvað um
það, það var tekið á móti því
fegins hendi.
Þegar leið að 13. febrúar átti
ég 50 krónur. Ég keypti litla
perlufesti. Hún var engin dýr-
gripur, en þú hafðir óskað að
þú fengir perlufesti — manstu
eftir þessu?
Hún kostaði 40 krónur. Ég
átti 10 krónur eftir — og nú
missti ég alveg stjórn á sjálf-
um mér: í blómabúð sá ég rósa-
vönd, 12 dökkrauðar rósir. Á
verðmiðanum stóð „kr. 10.00.“
Mér varð hugsað til þín — og
keypti rósirnar — en gleymdi
því að skórnir mínir þörfnuðust
sárlega viðgerðar. Strax og ég
hafði lokið störfum, klæddist ég
mínum skárstu fötum og fýtti
mér niður í rannsóknarstofuna.
Ég var svo þreyttur að mér
fannst allt snúast fyrir augunum
á mér.
En þá varst þú komin og
beiðst mín með bréfpoka í annari
hendinni en pappaöskju í hinni.
Ég varð himinglaður, þegar ég
sá að þú varst í bláu peysunni,
því þú hafðir einmitt óskað að
þú ættir perlufesti til að nota
við hana. Reyndar var sannleikur-
inn sá, að þú áttir ekki annað
til að klæðast í en fellt pils og
bláu peysuna.
Þó að bros þitt væri geislandi,
veitti ég því athygli að þú varst
föl.
Hún hefur ekki nóg að borða,
hugsaði ég um leið og ég opnaði
dyrnar. Það er nú hægt að hugsa
sér viðfeldnari stað fyrir af-
mælishóf en efnarannsóknarstofu.
Reyndar var allt í röð og reglu
þar inni, en rammur þefur af alls
konar efnablöndum var ekki til
neinna þæginda. Þú virtist samt
ekki taka eftir því. Þú lagðir frá
þér bögglana og breiddir faðminn
á móti mér. „Elskan mír. — til
hamingju", sagðir þú. Ég þrýsti
þér að mér og fannst rannsókn-
arstofan unaðslegur staður.
Þú lagðir á borð, en ég hitaði
kaffi yfir spryttlampa. Dúkinn
hafðir þú tekið traustataki uppi
í borðstofunni og við fundum
skálar til að drekka úr. Þú hafð-
ir bakað afmæliskringlu kvöldið
áður, og barst þig illa af því
að hún var klesst. Ég hef samt
aldrei fengið annað eins góðgæti.
„Hérna hefi ég dálítið handa
þér“, sagði ég og rétti þér böggl-
ana. Þú opnaðir fyrst þann, sem
festin var í og augun leiftruðu
þegar þú leizt á hana. „Hvernig
gazt þú vitað að þetta var mín
heitasta ósk?“ hrópaðir þú.alveg
eins og þú hefðir ekki sífellt
verið að segja mér frá draumum
þínum um perlufesti. Rósirnar
gerðu þig orðlausa. Aldrei fyrr
höfðu þér verið gefin blóm, og
þú barst eina rósina upp að vitum
þér og nauzt ilmsins, og snert-
ingarinnar af dúnmjúkum krónu-
blöðunum. Hugfanginn starði ég
á þig.
„Hjartans, hjartans þakkir fyr-
ir gjafirnar, Haraldur," sagðir
þú. „Hérna hefi ég líka svolítið
handa þér“. Það var kennslu-
bókin í taugasjúkdómum, sú, er
kostaði 50 krónur. Ég varð svo
hrærður að ég þrýsti bókinni upp
að mér. „Hvernig í ósköpunum
gastu keypt svona dýra gjöf?“
spurði ég. „Ég gæti víst lagt fyrir
þig sömu spurninguna“. „Þá lát-
um við allar spurningar niður
falla og sýnum kurteisi", sagði
ég.
Við drukkum kaffi og borðuð-
um meira af kökunni. Ég faðm-
aði þig að mér og fannst ég
vera hamingjusamasti maður á
þessari jörð. En allt í einu reifstu
þig lausa og horfðir hvasst á mig.
„Haraldur“, spurðri þú umsvifa
laust, „hefur þú selt blóð til að
kaupa perlufesti handa mér? Ég
sé það á þér að þú hefur gert
það. Ó, Haraldur, það hefðir þú
ekki átt að gera, það er svo allt
of, alltof mikið!“
„Ég hef víst nóg af blóði“,
sagði ég, „ekki ber á öðru“. En
þá datt mér allt í einu dálítið í
hug. „Hvernig veizt þú að hægt
er að selja blóð?“
„Þú mátt ekki spyrja að því“,
sagðir þú.
„Hvernig gazt þú fengið af
þér að gera þetta? Fórna þínu
eigin blóði fyrir þessa dýru bók
handa mér“.
„Það er víst jafnt á komið
með okkur“, sagðir þú, og ég
heyrði á röddinni að þú tárfelld-
ir. Sjálfur gat ég ekki tára bund-
ist. Ég var ekki ennþá orðinn
læknir, svo að mér var leyfilegt
að gráta.
Þegar við kysstumst fann ég
seltuna af tárum á vörum okkar,
en ég var svo hamingjusamur, að
ég átti erfitt með að draga and-
ann.
Ég sá fyrir mér öll árin, sem
framundan voru, og ég vissi að
ekkert gat bugað okkur. „Ég
elska þig“, sagði ég, „og ég vil
elska þig alla ævi og að eilífu“.
Eitt augnablik þrýstir þú þér
að mér. „Við skulum fara“, sagðir
þú.
Við leiddumst eins og lítil börn
að heimavist hjúkrunarnemanna.
Þú hljópst upp tröppurnar, en
svo snerir þú þér við og horfðir
niður til mín.
„Mér þykir vænt um að ég
fékk að fæðast og lifa á sama
tíma og þú“, sagðir þú.
Þarna sat ég og horfði á blað-
ið fyrir framan mig, og mér
fannst eins og þetta væri ný
skeð.
Það stóð mér svo lifandi fyrir
hugskotssjónum, að brennheit
tárin komu fram í augu mín, og
ég óttaðist að ég færi að tárfella
hér í skrautstofunni hennar frú
Þorbjargar. Ég þorði ekki að líta
í áttina til þín, þar sem þú sazt
í flegna kjólnum og með demants-
armbandið, sem ég gaf þér á síð-
asta afmælisdegi þínum.
Helzt hefði ég viljað hlaupast
á brott og vera einn, til þess að
geta gert mér grein fyrir, hvað
gerzt hafði, og reyna að skilja,
hvað að okkur var.
Ef þér fengjuð að lifa aftur
mesta hamingjudag lífs yðar,
hvaða dag mynduð þér þá velja?
Ég las þetta aftur og skrifaði
svo: Hinn 13. febrúar 1931.
Frú Þorbjörg blandaði öllum
svörunum vel saman, áður en
hún dró eitt þeirra úr búnkanum
og las. Hún las þrjú eða fjögur
svör og menn hlógu og sýndu
mikinn áhuga á getrauninni. Ég
gat ekki fest hugann við þetta,
hann var bundinn þessum eina,
löngu liðna, degi.
Skyndilega tók ég eftir því að
verið var að lesa upp mín svör.
Ég sá að þér hnykkti við fyrsta
svarið: Tólf rósir.
Við næsta svar greipstu þétt í
stólbríkurnar.
Þegar frú Þorbjörg kom að
spurningunni um mesta ham-
ingjudag lífs míns og las dag-
setninguna — þrettánda febrúar
1931 — stóðst þú á fætur og
geggst í áttina til mín. Tárin
hrundu niður vanga þína. Þvert
yfir þessa dagstofu siðmenning-
arinnar gekk ég til móts við þig,
meðan fólk glápti á okkur, hissa,
ringlað og, að ég held, feimið.
„Haraldur“, stundir þú upp,
„Haraldur, ég hélt að þú hefðir
gleymt þessu“.
„Hvernig gæti ég gleymt því“,
sagði ég.
„Ég skrifaði líka Hinn þrett-
ánda febrúar 1931, og aftur lifði
ég þetta allt. Ó, Haraldur, ég vil
fara heim“.
„Það vil ég líka“, sagði ég. —
„Heim“.
Og svo gengum við út úr dag-
stofunni hennar frú Þorbjargar,
án þess að kveðja eða taka tillit
til þess, sem við á í boði hjá
heldra fólki.
Við gengum út gegnum and-
dyrið, yfirgáfum húsið og kom-
um þangað aldrei aftur.
(Lauslega þýtt.)
^l'lllllllll^ II1111111111111111IIIII11111111111| ■IIIIIIIIIIIIMIII IIIHIlÍll || |||||||||||||||||||||||||||||||||||||l|||||l!ll!|||||||||||l|l|||||lll!llllli:ill
| NORÐURPÓLLINN |
| óskar öllum viðskiptamönnum sínum gleðilegra jóla |
| og farsæls komandi árs.
| Þökkum viðskiptin á líðandi ári. |
= i||llllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllíllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli|
| Óskum starfsfólki og viðskiptavinum |
gleðilegra jóla og farsældar á nýja árinu
| með þakklæti fyrir líðandi ár. |
| Guðmundur & Jóhann. =
| 111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 ”
| Gleðileg jól! ★ • ★ Farsælt nýtt ár! |
| Þökkum viðskiptin á líðandi ári. =
Skipaútgerð ríkisins. Afgreiðslan á lsafirði. I
2 C
2 '11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 lllIIIllllllIIIlllllllillllllllllIIllilllll m
| Gleðileg jól! ★ # ★ Farsælt nýtt ár! |
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
1 Verzlun Helgu Ebenezerdóttur. ||
,lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllll!lllllllllll|llllllllllllllllllllllllll|llllllll|llllllllllllllllllll|ll|ll|ll