Ísfirðingur - 29.05.1971, Blaðsíða 3

ÍSFIRÐINGUR
3
ÓLAFURÞ. ÞÓRÐARSON:
Valdið er þjóðarinnar 13. júní
Ólafur Þ. Þórðarson
Það er víst að bera í bakka
fullan lækinn að skamma þá
stjórn, sem nú situr við völd
í landinu, en nú nálgast sá
dagur, sem ábyrgðin er þjóð
arinnar en ekki stjórnarinnar.
Stjórnin stendur ábyrg
frammi fyrir þjóðinni 13.
júní, en þjóðin stendur ábyrg
frammi fyrir þeirri kynslóð,
sem nú er að komast á mann
dómsaldur. Sú kynslóð mun
spyrja hina eldri: „Hvers
vegna létuð þið þetta
viðgangast? “ Ég er hrædd-
ur um, að margir verði
seinir til svars og að svörin
verði yfirborðskennd. Hvað
er það, sem þjóðin hefur lát-
ið viðgangast? í tíð þessarar
stjórnar þ.e. Viðreisnarstjórn
arinnar, hefur verðbólgan vax
ið hraðar en nokkru sinni
fyrr.
Suma hefur hún gert ríka,
en alla, sem lítils hafa mátt
sín, en unnið sínu landi og
lagt peninga sína í banka,
hefur hún rænt að stórum
hluta, því sem þeir áttu.
Gengisfellingar hafa komið
jafn kerfisbundið og sumar
og vetur aðeins með lengra
millibili. Þessi hringrás er
augljós hverjum, sem hana
vill hugleiða. í dag er verð-
stöðvun, en það eru kosning-
ar fyrir stafni. Þjóðin hefur
látið ljúga því að sér, hvað
eftir annað, að verðbólgan
væri öllum slæm. Ef hún
væri öllum slæm, væri sam-
staða um að stöðva hana.
Hverjum er hún góð? Hverja
hefur hún gert ríka? Þið
skuluð gæta að því, hverjir
verja Viðreisnarstjórnina af
mestum dugnaði, og þannig
geta flestir fundið í sínu ná-
grenni menn, sem hagnast
hafa á verðbólgunni og geng-
isfellingunum, en þjóðinni
hefur blætt.
Annað mál málanna, sem
við byggjendur þessa kjálka
megum hugleiða í fullri al-
vöru, er byggðaþróunin í
þessu landi. Það var lesið í
útvarpinu, hve marga kjós-
endur flokkarnir þyrftu að
hafa, þar sem fjölmennast
er, til þess að koma manni
á þing. Hér þurfti fæsta. Það
var eins og þetta væri lesið
upp, til þess að undirstrika
eitthvert voðalegt ranglæti,
en ástæðurnar fyrir þessu fá-
menni hér og því fjölmenni,
sem er á Reykjanesskaganum
voru ekki ræddar. Það hróp-
lega ranglæti í fyrirgreiðslu
til uppbyggingar og það hróp
lega ranglæti í staðsetningu
þjónustustofnana, sem er á-
stæðan fyrir þessu, þótti ekki
rétt að ræða. Jafnvægi í
byggð landsins hefur verið að
hlátursefni íhaldsins í Reykja
vík. Þeir eru að vísu sumir
hverjir hættir að hlæja, því
þeim er ljóst, að hinar dreifðu
byggðir eru undirstaða efna-
hagssjálfstæðis íslands. Það
var ekki sjaldan, sem það
hljómaði í eyrum manns í
Reykjavík. „Það er ekkert
nema vitleysa að vera með
þessi smáþorp fyrir vestan.
íbúarnir geta verið í nokkr-
um fjölbýlishúsum og þeir
geta sótt sjóinn héðan.“ Það
vantar alltaf sjómenn.
Það verður barizt gegn
Framsóknarflokknum í R.vík
í kosningunum í vor á þeim
forsendum, að hann vilji dreif
ingu valdsins og þjónustu-
stofnanir út um allt land.
Vissulega hefur sá málflutn-
ingur þeirra við rök að styðj-
ast, en furðulegt er, að t.d.
vestfirzk alþýða skuli ekki
snúast gegn Viðreisnarflokk-
unum, vegna andstöðu þeirra
við uppbyggingu landsins alls.
Grunnskólafrumvarpið er gott
dæmi um afstöðu þeirra til
hinna dreifðu byggða, en
grunnskólafrumvarpið er
stjórnarfrumvarp.
í dag sný ég máli mínu tii
þjóðarinnar, vegna þess að
hennar er ábyrgðin og henn-
ar er valdið í þjóðmálum ís-
lendinga. Það verða engir
valdhafar hér nema þjóðin
styðji þá. Það þarf að fella
þessa stjórn og skipa þing-
meirihluta, sem getur tekið
við. Stuðningur við Framsókn
arflokkinn er leiðin til þess,
og fyrir alla muni þarf Hanni
bal að yfirgefa íslenzk stjórn
mál. Hann hefur ekki enn
komizt í svo lítinn flokk, að
um einingu sé að ræða þar
sem hann er.
íslenzk alþýða þarf ein-
ÓLAFUR E. ÓLAFSSON:
Til bænda á Vestfjörðum
Síðari ár hafa verið bændum
óhagstæð og erfið, m.a. sök-
um kólnandi tíðarfars. Þeir
þurfa því nú miklum mun
frekar á aukinni aostoð opin
berra aðila að halda og efla
félagasamtök sín. Hér á ég
ekki einungis eða aðallega við
stuðning efnalega, heldur
miklum mun frekar aukna
ráðunautaþjónustu og leið-
beiningastarfsemi. Ráðunaut-
ar á vegum búnaðarsamband-
anna og Búnaðarfélags ís-
lands eru miklum mun of
fáir til þess að vænta megi
verulegs árangurs af starfi
þeirra fyrir bændur. Mestur
árangur fæst af starfinu þeg
ar þeir geta heimsótt bænd-
ur reglulega, kynnt sér bú-
stæði, kosti og galla ábýlis,
umbótastörf á sviði ræktunar
og bygginga og sjálfan rekst-
ur búsins. Ráðunautar, sem
ferðast víða, hafa á ferðum
sínum öðlast mikla reynslu
á sviði landbúnaðarins og
auk þess hafa þeir verulega
sérmenntun frá skólunum.
Ég hygg að bændur almennt
séu þakklátir þeim ráðunaut-
um, sem heimsækja þá og
sýna í verki áhuga fyrir um-
bótum. T.d. er eitt af stóru
vandamálum bóndans að á-
kveða magn tilbúins áburðar
og ákveða hvernig hann skuli
notaður, Áburðarkaup er einn
af stærri liðum í rekstrar
kostnaði hvers bús.
Þá er sérstök nauðsyn að
bændur kynni sér möguleika
til að fjölga búgreinum, sem
ekki væru svo mjög háðar
tíðarfarinu en gætu bætt efna
haginn þótt þær væru ekki
stórbrotnar í upphafi. Nokk-
ur dæmi:
1. Alifuglarækt getur verið
arðvænleg, má nefna bæði
gæsir, kalkúna, hænsni og
endur.
2. í næstum hverjum dal eru
vatnsföll, sem eru vel fall-
in til fiskiræktar. Þá eru á
fjöllum víða stór vötn og
jafnvel í byggð, sem auka
mætti fiskigengd í og
skapa af því miklar tekjur
fyrir þá aðila, sem eiga
löndin. Nauðsynlegt er nú
að rannsókn sérfróðra
manna fari fram á mögu-
ingu í andstöðunni gegn Við-
reisninni. Þá getur risið hér
vinstri stjórn.
Við skulum vinna í þessum
kosningum.
Ólafur Þ. Þórðarson.
leikum til fiskiræktar í
öllum fall- og stöðuvötn-
um og sem fyrst liggi
fyrir upplýsingar um á-
rangur.
3. Kynna þarf bændum svína
rækt. Vöntun á svínakjöti
er í landinu og notkun þess
er vaxandi, vegna aukins
fjölda erlendra ferðamanna
og fjölgun hótela. Svína-
rækt er mjög arðvænleg
þótt fóðrað sé einungis á
erl. fóðri. Bóndi á suður-
landi sagði mér að hann
hefði haft í brúttó tekjur
eftir 10 gyltur sl. ár rúml.
1.3 millj. króna. Svín
þurfa fremur lítið húsrými
en hlýtt og hreinlegt.
4. Þegar vor eru köld er
ræktun garðávaxta undir
þunnu plasti mikils vert
atriði. Vegna hins öra
vaxtar undir plastinu má
komast af með færri plönt
ur og minna land til að fá
sambærilega, eða meiri
uppskeru.
Nefna mætti margt fleira,
sem gæti skotið styrkum stoð
um undir efnahag bænda á
Vestfjörðum en sökum
þrengsla í blaðinu verður það
ekki gert nú. Nauðsynlegt er
að byrja ekki of stórt á nýrri
búgrein en læra af reynslunni
og leita jafnóðum upplýsinga
frá sérfróðum aðilum. Með
bættum samgöngum auðveld-
ast afsetning afurðanna, að-
stöðumunarins gætir minna.
Starf bóndans er erfitt
starf, hann verður oftast að
vinna flest störf við bú sitt
einn, þó í mörgum tilfellum
með aðstoð barna sinna og
unglinga, þá helst um sumar-
tímann. Það verða því mörg
verk útundan, sem hann vildi
geta komið í verk að vinna.
Verkamenn og smiðir eru
fámennir í sveitum, því er
rétt að huga að því hvort
ekki væri hægt að koma á
fót fámennum vinnuflokkum
til að sinna t.d. tveimur verk-
efnum, sem oft eru útundan,
annað er að mála og lagfæra
íbúðir og peningshús, hitt að
ðlafur E. Ólafsson
gera við girðingar og girða
nýjar þar sem þess er þörf.
Þrír eða jafnvel tveir menn
í hvorri grein, sem hefðu til
umráða lipra bifreið, t.d. land
rover, er gæti bæði flutt verk
færi og efni og hefði sæti
fyrir þrjá mundu geta unnið
mikið starf. Nauðsynlegt er
að einn í hverjum hóp, annar
ef um tvo væri að ræða, hefði
nokkra þekkingu og reynslu
varðandi verkefnin. Hann
hefði svo með sér unga skóla
pilta, sem oft á tíðum er
verulegt framboð á að sumr-
inu. Umferðarvinna, sem hér
um ræðir, mundi vera ungum
mönnum geðþekk, byggða-
lögin fengju annað og bætt
útlit, verðmætum yrði bjarg-
að frá hrörnun. Málningar-
verksmiðjur legðu til máln-
ingu gegn heildsöluverði, bún
aðarfélögin önnuðust upp-
gjör og innheimtu.
Starfsemin, sem væri um-
bóta- og brautryðjendastarf
ætti að njóta opinbers stuðn-
ings.
Máluð hús, þokkaleg hlið
með máluðum grindum og
vel gerðar girðingar mundu
auka hamingju heimilanna
og hagsæld bóndans.
Þó árferði hafi harnað um
sinn, mega bændur ekki missa
kjarkinn, fremur auka sam-
vinnu sín á milli, styðja
hvern annan til framtaks og
hagsbóta, efla verulega fé-
lagssamtök sín og krefjast
aukinnar leiðbeiningaþjón-
ustu.
Króksfjarðarnesi 12. maí 1971
Ólafur E. Ólafsson.
Otgefandi:
Samband Framsóknarfélaganna í Vestfjarðakjördæmi.
Ritstjórar:
Halldór Kristjánsson og Jón Á. Jóhannsson, áb.
Afgreióslumaóur:
Guðmundur Sveinsson, Engjavegi 24, sími 332.
Verð árgangsins kr. 100,00. — Gjalddagi 1. október.