Morgunblaðið - 18.01.2010, Side 19

Minningar 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 18. JANÚAR 2010
✝
Kær eiginmaður, faðir okkar, afi, bróðir, mágur og
frændi,
DAVÍÐ STEFÁNSSON
fv. kennari,
Myrvangen 10,
3030 Drammen,
Noregi,
lést á sjúkrahúsi í Noregi sunnudaginn 10. janúar.
Útför hans fer fram frá Konnerud Nyekirke í Drammen
miðvikudaginn 20. janúar.
Inger J. Stefansson,
Grethe, Eva og Steinar Stefansson og fjölskyldur,
Bjarghildur Stefánsdóttir og Jón Kárason,
Einar Páll Stefánsson og Guðfinna Ingólfsdóttir,
Sólveig Stefánsdóttir og Snorri Loftsson
og fjölskyldur.
Ástkær sonur okkar, bróðir og mágur,
KRISTINN FREYR ARASON,
Stekkjarhvammi 12,
Hafnarfirði,
sem lést af slysförum fimmtudaginn 7. janúar,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju miðviku-
daginn 20. janúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á að láta líknarfélög njóta þess.
Ari Óskar Jóhannesson, Ólöf Sigurlín Kristinsdóttir,
Steinunn Aradóttir, Inga Nína Sigríður Jóhannsdóttir.
✝
Ástkær móðir mín og tengdamóðir okkar,
GUÐRÍÐUR GUÐLAUGSDÓTTIR,
sem andaðist föstudaginn 29. desember, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
19. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigurður Kárason, Þórunn Halldórsdóttir,
Óskar Jónsson.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, stjúpfaðir,
tengdafaðir og afi,
HAUKUR BJARMI ÓSKARSSON
rafvirki,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans við Hring-
braut mánudaginn 11. janúar.
Útförin fer fram frá Breiðholtskirkju þriðjudaginn
19. janúar kl. 13.00.
Sigríður Sigurðardóttir,
Óskar Baldvin Hauksson, Inga Jóna Friðgeirsdóttir,
Sigurður Ferdinandsson, Guðrún Matthíasdóttir,
Reynir Jóhannsson, Inga Rún Garðarsdóttir,
börn og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
ÞÓRDÍS MAGNEA ÞORLEIFSDÓTTIR
Torfufelli 27
Reykjavík
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ þriðjudaginn
12. janúar.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 20. janúar kl. 13.00.
Sjöfn Skaftadóttir Skaug Björn Arild Skaug
Kristín G. Haraldsdóttir Sigurður Ö. Magnússon
Jóhanna Þ. Haraldsdóttir Kristinn Benónýsson
Benedikt S. Haraldsson Kristjana Jóhannsdóttir
Skapti J. Haraldsson Kristbjörg H. Sigtryggsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Maðurinn minn,
ÞRÁNDUR THORODDSEN
kvikmyndastjóri og þýðandi,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti miðviku-
daginn 13. janúar.
Útför hans fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudaginn
21. janúar kl. 13.00.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna,
Sigrún I. Jónsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi
HÖRÐUR ÞÓRÐARSON
Hábergi 24,
lést á Landspítalanum Fossvogi föstudaginn
15. janúar.
Sigríður Sóley Magnúsdóttir,
Margrét Harðardóttir, Svavar Magnússon,
Helga Magnea Harðardóttir, Hafliði Jóhann Hafliðason,
Inga Mjöll Harðardóttir, Guðlaugur Þór Ásgeirsson,
Guðný Harðardóttir, Valur Emilsson,
Hrönn Harðardóttir, Júlíus Hjörleifsson,
Hörður Harðarson, Margrét Dóra Árnadóttir,
Svanhildur Ó. Harðardóttir Þorfinnur Hjaltason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Klara Krist-
insdóttir
✝ Klara Krist-insdóttir
fæddist í Reykja-
vík 21. október
1922. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli laug-
ardaginn 2. jan-
úar sl.
Foreldrar
hennar voru hjónin Kristinn Sófus
Pálmason ölgerðarmaður frá Sæbóli
á Ingjaldssandi og Einbjörg Ein-
arsdóttir, húsfreyja og kennari frá
Hítardalsvöllum á Mýrum. Klara var
elst sjö alsystkina, en eldri hálfsystir
hennar samfeðra er Dóra, sem lifir
systur sína. Yngri voru sex bræður:
Jón og Pálmi eru báðir látnir, en eftir
lifa þeir Einar, Kristján, Kristinn og
Sigurður. Hugur Klöru hneigðist
snemma til hjúkrunarnáms, og því
lauk hún frá Hjúkrunarskóla Íslands
árið 1946. Klara starfaði við hjúkrun
á Landspítalunum fyrstu árin eftir að
námi lauk. Hún festi ráð sitt á lýð-
veldisdaginn, hinn 17. júní árið 1949,
er hún gekk að eiga Kjartan Ólafsson
frá Krosshóli í Skíðadal. Foreldrar
hans voru hjónin Kristjana Jónsdóttir
og Ólafur Sigurðsson, er síðast
bjuggu í Syðraholti í Svarfaðardal.
Kjartan var þá við nám í læknisfræði
við Háskóla Íslands, er hann lauk árið
1952, og fimm árum síðar lauk hann
einnig námi í tannlækningum. Þau
fluttust það ár, 1957, austur á Seyð-
isfjörð, þar sem Kjartan tók til starfa
sem tannlæknir, en varð síðar einnig
héraðslæknir þar í bæ. Börn Klöru og
Kjartans eru þrjú: Elstur er Þorsteinn
Svörfuður, búsettur á Álftanesi, kona
hans er Hafdís Guðmundsdóttir og
eiga þau fjögur börn og jafnmörg
barnabörn. Í miðið er Ólafur Kristinn,
hann á heima á Seyðisfirði, er
kvæntur Ólöfu Huldu Sveinsdóttur og
eiga þau eina fósturdóttur, tvö börn
og tvö barnabörn. Yngst er Þórunn
Sólveig, búsett á Akranesi, gift Frið-
riki Alfreðssyni. Börn þeirra eru þrjú
og barnabörn tvö.
Klara Kristinsdóttir var jarðsett í
kyrrþey þann 8. janúar 2010, frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík að eigin ósk.
Meira: mbl.is/minningar
Svið voru verkuð fyrir maddömuna,
hestastallur smíðaður fyrir húsbónd-
ann og eitt sumarið var ég sendur í
Fagranes til að gera Farmal-kubb
gangfæran. Þannig dráttarvél hafði
ég aldrei áður augum litið og örugg-
lega á heimafólk þar meira í gang-
setningunni en ég.
Sigurður tengdapabbi naut ætíð
glímunnar við verkefni dagsins, hann
var skarplega gefinn og hafði sýn til
margra átta. Kannski má rekja kjark
hans og kraft til uppruna í veraldlegri
fátækt en andlegu ríkidæmi. Það veit
enginn og má litlu skipta. Lífshlaup
hans var samfelld sigurganga manns
sem sífellt stóð frammi fyrir nýjum
og nýjum viðfangsefnum. Hann tókst
ótrauður á við þau, oft mörg í senn.
Það er ekki lítið að reka bú, heima-
vistarskóla á eigin heimili, kenna
heima og heiman, sinna víðlendu
prestakalli, prófastsstörfum, taka
þátt í félagsmálum og gegna marg-
víslegum trúnaðarstörfum fyrir sam-
félagið, nær sem fjær. Sigurður sat til
dæmis samtímis í skólanefndum ná-
lægra barna-, húsmæðra- og héraðs-
skóla auk þess að reka eigin skóla.
Hann var einn síðasti samnefnari
þeirra presta sem um aldir voru einu
menntamenn sveitanna, í þeim krist-
allaðist hvaðeina, heimili þeirra var
glugginn sem vissi mót umheiminum.
Elja Sigurðar gat breyst í ástríðu
og svo var um bókasöfnun hans. Af
hlaust fádæma gott safn sem hans
gamli og ástkæri skóli, MA, hefur
notið góðs af. Ættfræðigrúsk var
honum önnur ástríða og af kappsemi
safnaði hann efni til ættfræðirita sem
fjölskylda og vinir búa að. Til marks
um verkvilja Sigurðar má nefna að á
síðasta ári tók hann saman mikla skrá
um Grenjaðarstaðarpresta og aðra
um Hólabiskupa auk þess að setja
saman minningar frá bernskuárun-
um. Heimsóknir á Hlíð gátu á þeim
stundum truflað því tölvan átti hug
hans allan. Árinu fyrr lét hann taka
saman og gefa út veglegt minning-
arrit um látna eiginkonu sína. Hugur
hans var sannarlega óskertur til
hinstu stundar.
Það er mikil gæfa að eiga góða for-
eldra og það verða drjúg viðbrigði að
taka við öllum hlutverkum forver-
anna, fylla þeirra vandfyllta skarð.
Við Ragnheiður og börn okkar lítum
til baka með miklu þakklæti til Sig-
urðar og Aðalbjargar sem nú hvíla
hlið við hlið á Höfðanum er hann gekk
oft fram á lítill drengur. Þaðan er
dagrenningin björt, fjörðurinn fagur
og sólarlagið blítt. Endurfundirnir
eru örugglega báðum kærir.
Bragi Guðmundsson.
Afi minn, Sigurður Guðmundsson
vígslubiskup og alhliða snillingur, er
farinn að hitta höfuðsmiðinn. Ég held
að höfuðsmiðurinn hafi tekið á móti
honum með virktum og líklegast
faðmlagi. Afi minn gerði nefnilega
nokkuð sem er Guði velþóknanlegt,
að tengja saman himin og jörð. Sá
maður sem getur verið andans maður
og jarðarinnar er heilagur. Sá sem
kemur af sömu virðingu fram þegar
hann predikar innan við gráturnar og
þegar hann gefur á garðann höndlar
tilveruna.
Afi minn sefur í stólnum sínum í
stofunni á Grenjaðarstað yfir frétt-
unum en fylgist samt með. Ég fer,
smávægilegt barn og læðist upp að
honum og kyssi hann á skallann. Afi
minn fer með mig í bókaleiðangur í
Reykjavík að ná í kassa af bókum
sem ég má alls ekki segja ömmu frá.
Við förum í gegnum dýrmætin, frum-
útgáfur af ljóðabókum, sumar áritað-
ar og erum báðir eins og krakkar með
nýtt dót.
Afi minn segir mér að það þurfi að
snúa lambi þar sem við stöndum ofan
í kró og segir mér svo að ég sé best til
þess fallinn, ég hafi svo litlar hendur
og handleggi. Enda ég bara barn.
Mér er treyst fyrir lífi lambs sem er
enn í einhverjum vandræðum innan í
kind sem ég man skammarlega ekki
hvað heitir. Bróðir minn þekkti allar
kindurnar með nafni en ég, bóka-
béusinn, mundi ekki nema nafnið á
Móhöttu, kindinni minni. Ég fór með
megnið af handleggnum á kaf í him-
ininn og sneri við lambinu, dró það út
og hef sjaldan verið jafn stoltur.
Afi minn í stígvélum, grágrænum
buxum, snjáðri úlpu og með derhúfu,
hrósaði mér og mér fannst ég vera
hetja. Það ilmaði allt af veröldinni,
töðulyktin úr hlöðunni læddist fram í
hús og ókarað lambið spriklaði þarna
þar til móðir þess byrjaði að hnusa og
kara. Afi minn tónar. Og röddin hans
fyllir kirkjuna eins og hún sé að syng-
jast á við Guð. Og í samskiptum hans
við guðshúsið öðlast hver hlutur líf og
merkingu, alveg eins og í fjárhúsun-
um. Þannig er heilagleikinn.
Afi minn og amma. Amma með
þennan sérkennilega húmor sem gat
látið hana gráta af gleði og þessari
fegurð sem þeim er gefin sem elska
það sem er allt um kring. Amma mín
og afi, fólkið sem ég hélt sem krakki
að væri ódauðlegt en er svo gengið
lengra án manns. Maður vissi reynd-
ar að það það tæki enda þetta himna-
ríki barnæskunnar en það er samt
jafn sárt. En maður hangir samt í
trúnni um að þarna einhvers staðar
sé afi að messa eða snúa heyi eða
líkna sorgmæddum á meðan amma
sinnir okkur bróður mínum og frænd-
um (þó svo við séum nýbúnir að
stökkva ofan af gamla bænum) og að
höfuðsmiðurinn sé frekar sáttur við
þetta fólk.
Ég kveð afa minn með þökk og
virðingu og er þess fullviss að amma
mín tekur á móti honum með glimt í
augum sem ekkert okkar má vita
hvað þýðir. Afi minn. Síðustu stundir,
þar sem líkaminn fékk ekki að
spranga um engi og tún eða sinna
messustörfum:
Andrá
og kannski
eilítið bros
um stund.
Örlítil
hreyfing,
súgur um
huga minn.
Sál þín
trítlar á
eilífan
endurfund
við ástina
og jörðina og himininn.
Maður þakkar aldrei nóg.
Sigurður Ingólfsson.
Elsku afi. Það er skrítið að hugsa
til þess að þú og amma séuð horfin úr
okkar heimi. Þið tvö voruð fastur
punktur í tilverunni, aðeins rúmlega
fimm mínútna gangur var á milli
heimila okkar og samgangurinn mik-
ill. Ég (Aðalbjörg) man fyrst eftir
ykkur á Hólum í Hjaltadal. Þangað
fórum við fjölskyldan oft og áttum
ævintýralega daga. Þið voruð nefni-
lega alltaf tilbúin til að sýsla eitthvað
með manni. Ófáar stundir sátum við
afi yfir krossgátu og þú varst þolin-
móður meðan ég giskaði á rétta orðið,
og þegar gátunni lauk var oftar en
ekki tekið í spil. Þið amma voruð
ótrúlega skemmtilegt spilafólk og
mörg kvöld var haldinn reikningur í
gosa. Þegar leið að háttatíma var far-
in ferð í barnabókahilluna og valin
góð bók.
Bækur eru reyndar eitt það fyrsta
sem kemur í huga okkar þegar við
hugsum til þín, afi. Ást þín á bókum
var mikil og djúp og þú kenndir okk-
ur að skilja og meta fegurðina sem
liggur í tungumálinu okkar. Í íbúðinni
ykkar í Akurgerðinu voru bókahillur í
öllum herbergjum, líka baðherberg-
inu. Svona varstu, elsku afi, alvöru