Skólablaðið - 01.04.1961, Blaðsíða 25

-161 -
.BÖÐVAR GUÐMUNDS.SON, scriba scholaris.
NGAR sagnir fara af Böðvari,
fyrr en hann fæddist, en það
gerði hann í ársbyrjun 1939.
Þotti honum vissara að gera
það uppi í sveit, og kom hann
niður á bæ þeim I Hvítársíðu, er Kirkju-
bol heitir.
Ekki er þess getið, að nokkur jar-
teikn hafi átt sér stað eins og oft, þá er
merkisatburðir gerast. En það rýrir í
engu gildi þessa atburðar fyrir alla
mannkind, heldur sýnir það, hversu
mikla vinnu himingoð lögðu í þetta svein-
barn, að þau höfðu ekki tíma til neinna
jarðraska.
Kynstor er Böðvar mjög og sækir
það m.a. til síra Snorra hins sterka á
Husafelli og Juða þess, sem Danir sendu
til að berja buskaparháttu inn í íslend-
inga með ofannefndum árangri.
Sveinninn ox nú úr svo storu grasi,
að þrevetra var hann stór sem sexvetra
sveinar og mannvænlegur eftir því enda
alinn upp á hákarli og brennivíni.
Snemma var hann hafður fyrir rektor
þ.e.a. s. kúarektor og rak storgripi í
haga, en gaf smákálfum skol í dalli
heima á túni. Voru það fyrstu heim-
dellingarnir, sem bauluðu að Böðvari.
Þotti honum þeir sér lítt samboðnir.
Verður nú að fara hratt yfir stór-
brotna sögu. Sá tími kom, að strákur
skyldi barinn til bókar og verða skrif-
ari, en sú staða var álitin ^öfgust í
sveitum í þá daga. Um skolagöngu var
ekki að ræða, því að Böðvar var álitinn
höfðingi svo mikill, að kennarar gerðu
sér ferð á hans fund. Var kennarastað-
an af þessu vinsæl mjög, einkum með
konum. Af þessum orsökum tók hann
að þykkna mjög undir belti, svo að sum-
ir spáðu því, að hann yrði heildsali.
Oftla reið hann um hérað eins og
hetja er siður, og orti þá mansöngva til
hinna barmafögru Borgarfjarðardrósa.
Létu bændur það í fyrstu afskiptalaust,
unz þeim þótti hann heldur á^jarn og
vildu forða dætrum sínum fra ráðspjöll-
um, þar sem sveinninn og var haldinn
vinstri villu. Böðvar svaraði þeim með
ákvæðavísum, sem höfðu þau ahrif, að
bændur sáu sitt óvænna og létu hann
hafa, hvað hann vildi. Hofst nú blóma-
tími mikill, sem hann enn býr að, að
minnsta kosti í draumi.
Böðvar gerðist nú gelgjuskeiðari og
fór í læri í Reykholt. Þotti hann þar
brátt einn öllu ráða og var dýrkaður sem
guð, enda var þetta áður en persónu-
dýrkunin var fordæmd. Krafðist hann
þess, að Snorri skyldi settur ofan, en
stytta af sér sett í staðinn. Þótt undar-
legt megi virðast var þessari kröfu hans
eigi sinnt. Á sumrin stundaði hann sjó-
inn og lagðist í víking. Barði hann þá
á danskinum með slíkum ágætum, að
hann var landrækur ger úr öllu danaveldi.
Brátt kom sá tími, að hann skyldi
heyja hið margfræga landspróf. Svaraði
hann þvx í kviðlingum og hafði að háði
og spotti með þeim afleiðingum, að hon-
um var meinuð vist að Scholam Reykja-
vicensem um ár. Ekki lét hann þetta
á sig fá, heldur beit í neglur sér og
þreytti það ári seinna. Eftir það gerðist
hann þorpari og fluttist til Hafnarfjarð-
ar, hvar hann búið hefur síðan með þeim
afleiðingum, að tvívegis hefur verið tek-
inn úr honum botnlanginn. Hann er því
daglegur gestur í Hafnarfjarðarstrætó.og
njóta framkoma hans og talandi þar sér-
stakrar hylli, einkum er hann lætur sér
grön gróa, því að hann er skeggræðinn
mjög. Gera margir sér ferð til þess
eins að sjá hann og heyra. Stundum
bregður Böðvar á leik og ferðast á fær-