Skólablaðið - 01.01.1970, Page 3

IN MEMORIAM
FÆDDUR 1950
DAINN 1970
Hörmuleg tiðindi hafa borizt okkur til eyrna. Vinur okkar og félagi, Rúnar
Vilhjálmsson, er látinn.
Það er erfitt að henda reiður á fallvaltleik auðnunnar, þvf litum við með spurn
f allar áttir, vinur þú fórst fyrir örfáum dögum og þú kemur aldrei aftur til þess að
lýsa upp gráan hversdagsleikann með brosi þfnu og glaðværð. Já, - glaðværð, bros
og hnyttin tilsvör ásamt skarpri dómgreind voru sannir þættir skapgerðar þinnar ,
vinur sem ert allur. Þvf er það raunar ekki einkennilegt, að við reynum að grfpa
hvort annað örvæntingarfullu taki: "Hvers vegna þú, hvers vegna ekki ég?”
Stærsta spor mannkynssögunnar ku hafa verið stigið, en það er hégómi einn
hjá þvf ógæfuspori, sem þú steigst fjarri heimili þfnu. Við, sem erum ung og áður
ósnortin af nöturleik Iffsins, fáum ekki skilið hvað veldur slfkum atburðum, en hitt
skiljum við og finnum alltof vel, hvað það er að missa náinn vin.
Þegar vinir Rúnars heitins hugleiða eigin missi og trega, hlýtur hugurinn að
hvarfla til heimilis hér f borg, þar sem sorgin ræður rfkjum. Við vonum innilega,
að hin styrka hönd megin leiða fjölskyldu hins látna á þessum erfiðu tfmum.
Það þýðir hvorki að kalla né hrópa, ljárinn var
reiddur til höggs og fallinn er góður drengur
sá er við máttum sfzt missa.
Hannes