Austri - 15.12.1972, Blaðsíða 9

Neskaupstað, jólin 1972.
AUSTRI
9
Auður Auðuns fékk 8 atkvæði, en
Auður seðill 7.
Þegar Einar skáld Benedikts-
son lézt, orti maður er þótti mikill
kvæðaframleiðandi, en ekki að
sama skapi gott skáld, erfiljóð.
Sagt er, að hann hafi farið með
það fyrir Tómas Guðmundsson og
spurt Tómas Ihvort hann hafi elkki
ort. Á þá Tómas að fliafa sagt:
„Þegai' strengir stormaskáldsins
brustu,
sem stæltast kvað af mestum
andans krafti.
Fainnst öllum nema landsins
lélegustu
leirskáldum það bezt að halda
kjafti".
Garðprófastur á Stúdentagarði
í Reykjavík hafði þau tvö ágæti til
að bera að þykja röggsamur og
mannlegur.
Eitt sinn var það um jólin að
(konur gerðust háværar og öl-
drukknar, þar á iherlrergi. Þótti af
þessu truflan, og ihöfðu menn það
við orð að nauðsynlegt væri að
skipa ikonum þessum út frá piltiun
þeim er herbergjum réðu.
„Æ, flátið nú ekki svona", varð
garðprcfasti að orði. „Þetta er nú
jólasteikin þeirra vesalinganna“.
Þegar George Brown, utanrík-
i,s r áðherra Verk amannaf lokksins
brezka kom ihingað tifl lands, hitti
hann m. a. Ásgeir forseta. Þeir
tóku tal saman:
„Ég Ihef hitt sir Alec“, sagði Ás-
geir. „Hann er lítill maður".
„Já, það er hann hvernig sem
þa.u orð eru skilin", svaraði Ge-
orge Brown.
Togarasifltípstjóra varð að orði
1958: „Það er álíka og fara á
flugnaskytterí með haglabyssu,
þegar ibrezku togararnir veiða í
lióp undir iherskipavemd".
Það ihenti eitt sinn garðprófast-
inn góða sem sagt var frá hér að
framan, að hann kom af dansleik
með ástkonu með sér. Gengu þau
til heribergja hans.
Þá reglugerð ihafði garðprófast-
r.r sett, að enginn mætti með sér
haf*a til herbergja í senn nema
eina ástkonu.
Nú ihendir það garðprófast að
þar sem hann er inm genginn með
einni konu, þá kemur brátt önnur
í humáttina á eftir þeim. Vilfl hún
emnig inn fara, og segir garðpró-
fast hafa boðið sér. Dyravörður
tregðast við og vitnar í regluna.
Ekki lætur Ikonan sig og loks flæt-
ur dyravöi-ður undan og sældr
prófast.
Þau urðu leikslok að konan fékk
nð fara inn. Segir ekki meir frá
nóttu þeirri. En formfesta garð-
prcfas'ts biást ekiki. Daginn eftir
kallaði hann stúdenta saman í
húfþing. Þar fórust honum m. a.
svo orð:
„Við höfum lengi haft þá reglu,
að enginn mætti hafa nema eina
ástkonu hjá sér á næturþeli. Nú
hefur sú regla reynzt svo vel, að
ég hef ákveðið að fjölga konun-
um upp í tvær“.
Kvöld nokkurt í svarta myrkri
nam bíll staðar við benzínstöð í
dönsku sveitaþorpi.
Út úr bílnum kom bílstjórinn,
sneri sér að afgreiðslumanninum
og sagði:
— Er nokkur svartur iköttur hér
í þorpinu með ihvítan hring um
hálsinn.
— Nei, það er mér óhætt að full-
yrða, anzaði afgreiðslumaðurinn.
— Hvert þó í heitasta, þá hef
ég víst keyrt yfir sóknarprestinn,
stundi bílstjórinn.
Finnar þykja bei-serldr mildir
við drykkju, og úthaldsgóðir.
Sagan er um tvo Finna. Fyrir
aldarfjói'ðungi höfðu þeir setið
saman á ’skólabe'kk, en síðan ekki
sézt enda vík milli vina. Nú 'liittist
svo á að anmar átti erindi til borg-
arinnar, þar sem gamfli féflaginn
bjó. Komumaður hringdi til ihans
og urðu þeir ásáttir um að fá sér
einn um Ikivöldið.
Hittast þeir nú sem ráð er fyrir
gert og hefja tal 'saman:
A: Gaman að ,sjá þig.
B: Sömuleiðis.
A: Giftur?
B: Heyrðu, erum við komnir
hingað til að drekka eða kjafta?
I annað skipti þurfti sænskur
flcaupsýslumaður til Finnlands.
Lauk hamn af erindum sínum, en
að því ibúnu bauð finnskur við-
sk:ptamaður hans honum á bar.
Þeim isæn'ska þótti drykkjan
mikilúðleg og dragast úr hófi
fram. Sá hann *að brátt myjndi
hann missa af flugvlél sinni ef
hann kveddi eflcki og færi. En
finns'ki félaginn var nú ekki alveg
á þeim buxunum að hætta gleðinni
og kallaði það móðgun við sig ef
sá sænski hyrfi á braut. Þó náðust
samnimgar um það, að hann mætti
ganga til 'kukks. Sváinn lét þar þó
ekki staðar numið heldur flaug
heim.
Viku síðar þurfti harnn að fljúga
aftur til sömu borgar. Er þangað
kemur dettur honum í 'hug að gott
væri að hressa sig á einu glasi.
Gengui- hann nú inn á sama öldur-
húsið og viku áður. Bregður hon-
um mjög í brún er félaginn situr
þar enn. Veitingamaðurinn tefcur
honum hinsvegar brosandi og
segir:
„Mikið að þú ikoms't, við vorum
famir að Ihalda að þú værir far-
inn“.
Ekki seljum við Finnasögur
dýrari en Skotasögur.
Þeim mun smærri sem þjóðirnar
eru, þeim mun 'harðari en návígis-
pólitíldn. I Færeyjum hefur hún
til þessa a. m. Ik. verið afar hörð.
FVrir um 15 árum mátti lesa und-
ir karlinum í kassanum í Dagblað-
inu í ThorsihQvn, en því ritstýrir
Knut Wang:
„Erlendur Patursson var so
fullur í gjár að liann sá omki veg-
inn“.
Næst þegar „14. september",
blað Erlendar Paturssonar birtist
mátti lesa þar á svipuðum stað:
„Knut Wang var edrúr í gjár“.
Haft er eftir dr. Páli Isólfssyni
um Eggert 'Stefánsson, söngvara:
„Hann þreytti söng og áheyi'-
endur“.
Þegar Sverrir Kristjánssom,
sagnfræðingur kom heim frá námi
í Höfn ungur og baráttuglaður,
laust forátt saman geirum hans og
Jónasar frá Hriflu, sem þá var á
hátindi valdia. Sverrir 'fliafði tekið
sinn þátt í stúdemtalífi og flxaldið
uppi fornum gleðivenjum Hafnar-
mamma. Um hann sagði Jónas þá:
„Svo ikemur þessi maður, sem hef-
ur legið eins og glerbrot á mann-
félagsins haug út í Kaupmanna-
'höfn ihingað heim og heldur allt
í einu að hann sé orðinn heifl
flaska".
Tímar liðu. Kiljan skrifaði
greinina „Lifandi draugur eltir
dauðan mann“ um Jónas, er sá sið-
arnefndi gaf út „úrval úr ljóðum
Einars Bemediktssomar“, að hon-
um látnum.
Loks verður Jónas sjötugur, og
þá birtist í Þjóðviljanum afmælis-
grein um Jónas Jónsson eftir
Sverri Kristjánsson, merk grein og
frábærlega vel rituð. Er skemmst
frá því að segja að upp frá því
urðu þeir Jónas og Sverrir alda-
vi.nir og ihélzt svo meðan Jónas
lifði.
Jóhannesi úr Kötlum þótti þessi
nýja vinátta tíðindum sæta og
orti:
„Þið munið það glerbrot á
mannféflagsins Ihaug,
hvort mundi það hulið í dufti
og öslku.
Nei, landið vort átti lifandi draug,
sem loksins gerði úr því heila
flösloi“.
Þegar Sigurjón á Álafossi lét
grafa upp bein Jónasar Hallgríms-
sonar úti í Assistentsldrkjugarði í
KaupmannaJhöfn og flytja hingað
heim, sem olli miklum deilum og
valdsmannaafskiptum v>ar ort:
„Byggðu menn engan bautastein
bragarins æðsta þjóni.
Hvorfld bar lund né helgan rein
haugurinn arfagróni.
Loks menn um síðir sóttu hans
bein
sendu þau heim að Fróni.
Standa þau nú í stofu ein,
stolin af Sigurjóni“.
Matthías Þórðarson, þjóðminja-
vörður hafði tekið saman sögu
listaskáldsins góða, og varð hún
mjög umdeild eins og önnur mann-
anna verk, og ýmislegt fundið til
foráttu.
Þá var ort:
„íslenzku skáldin ástmey firrt,
angurmædd súpa úr gflasi,
lognast svo útaf lítilsvirt
úr lífsins argaþrasi.
Um þeirra leiði er okkert 'hiit
allt er þar hafið grasi.
Seinast er þeirra saga birt,
samin af Matthíasi“.
Þegar George Brown, sá er við
minntumst á hér að framan var
hæittur stappi sínu sem utanríkis-
ráðherra Bretaveldis, aðlaði
drottningin hann, og er 'hann nú
lord.
ILiávarðurinn foefur alla tíð iþótt
öflkær og lætur flest fjúka, þegar
hann er í þvíi ástandi.
Fyrir no.kkru var iflmnn staddur
sem gestur í Stolckhólmi og sat
þar viðhafnarveizlu hjá konungi.
Voru menn þar saman komn.ir í
stónum s»al og var þar hljómlist
leifldn.
Skyndilega tók sú ástríða að
sækja á lávarðinn, að fá sér snún-
ing. Gelck hann um í salnum og
sá brátt móta fyrir piflsi. Gerði
ihann þá iþað sem dansherrar gera,
að hann hneigði sig. En er hann
'hugðist taka utan um dömuna,
Ikvað við ihljóð frá pilseigandan-
ium:
— Uss láttu ékki svona maður.
I fyrsta lagi er þetta sænsld þjóð-
söngurinn, sem verið er að spifla,
og í öðru lagi er ég kardónáli.
Ólafur Friðriflcsson, ritsjóri Al-
þýðublaðsins var á sínum tíma
einhver litríkasti baráttumaður
stjórnmálanna hér á landi og frá-
bær mælskumaður.
Andstæðingum Óafs stóð mikill
stuggur jafnvel ótti af Ólafi og
lét foann kenna iþess, þegar við var
komið.
Ritstjórn Alþýðublaðsins hefur
efaflaust gefið lítinn arð í aðra
hönd á árunum miflli 1920—30. ól-
afui- var hinsvegar kvæntur
danskri fconu, sem rak Hljóðfæra-
Uiús Reykjavikur. Af því munu
þau hjónin hafa haft lífsuppeldi
sitt. Það kölluðu andstæðingar
Ólafs „að hann lifði á konunni“.
Einu sinni sem oftar fór Ólafur
í framboð til Alþingis og þá í
kaupstað úti á landi Einn ihelzti
andstæðingur Ólafs var prestur
nolckur, sem eflcki þótti með öllu
hreinn af því að eiga vingott við
annarra manna fconur
í ræðustólnum fór prestur um
það möigum orðum, að þeir heima-
menn þar í kaupstaðnum hefðu
lítil fræði eða forystu að sækja til
manns, sem lifði á konunni sinni.
Gall þá við frá Ólafi:
„Skárra er nú að lifa á sinni eig-
in konu, en annarra manna konum
séra minn“.
Prestur mun hafa orðið orðfár.
I annað skipti var Ólafur í ræðu-
stóli á ifjölmennum fundi í Reylkja-
vík. Skaut þá maður fram í fyrir
Ólafi og gerði til hams fyrirspurn.
Sá 'hafði verið kaupmaður á Akur-
Framhald á 13. síðu.