Skólablaðið - 01.02.1989, Page 18

Elskhuginn
Það er sumar og loftið er hlýtt þótt sólin sé að ganga
til viðar. Ég stend ein í grýttri fjörunni og horfi dálít-
ið annars hugar á hafið, sólsetrið og daufur ilmur af
salti og þara fyllir vit mín. Ég stend ein, eins og oft
áður, og bíð komu þinnar. Síðustu geislar kvöldsólar-
innar gylla skýin við sjónarrönd, og meðan ég dáist
að þeim finn ég þig nálgast. Þú byrjar á að strjúka
létt yfír hárið á mér og fara mjúkum höndum um mig
alla, meðan ég sný enn baki í þig. Þegar hreyfingar
þínar verða ákveðnari, tak þitt fastara, sný ég mér við
og þú faðmar mig að þér. Togar svo í peysuna mína,
buxurnar og ég hjálpa þér að afklæða mig. Brátt stönd-
um við nakin í fjörunni og þú heldur áfram að gæla
við mig, strýkur nakinn líkama minn. Við finnum okk-
ur dæld milli steinanna þar sem sandurinn er mjúkur,
leggjumst þar niður og höldum ástarleik okkar áfram
við undirleik aldanna og garg þeirra fáu máva sem enn
eru á ferli. Þú ert frábær elskhugi, þú uppfyllir allar
mínar óskir og fullnægir öllum mínum þrám, og við
veltumst um í sandinum og ég hvísla að þér ástarorðum
án þess að vita af því. Þegar ég átta mig aftur er sólin
sigin í sjóinn, öldurnar þagnaðar og mávarnir sofnað-
ir. Ég horfi á eftir þér þar sem þú ferð út eftir fjö-
runni, þyrlar upp litlu rykskýi hér og feikir rusli þar,
gárar yfirborð pollanna og vaggar melgresinu. Hafgol-
an á leið til sjávar.
Elsa B. Valsdóttir