Skólablaðið - 01.02.1989, Qupperneq 30

Af meðalmennsku
Enga kynlífsfordóma TAKK!
(Mynd og texti Per Henje)
Það er leitt til þess að vita hve meðalmennskunni
hefur tekizt að hreiðra um sig í þjóðfélaginu. Til tíð-
inda má telja ef einhvers staðar má greina menn sem
þora að vera öðruvísi en aðrir, sem þora að tala um
annað en „launamisréttið" og „vanda landbúnaðar-
ins“, sem þora að segja eitthvað sem annar hver mað-
ur hefur ekki sagt áður. Til undantekninga heyrir ef
í umræðum í þjóðfélaginu er fjallað, af sæmilegri rök-
vísi, um eitthvað er máli skiptir. T.a.m. er ekki langt
síðan þjóðin talaði vart um annað en hið háskalega
ástand í sláturhúsamálum Bílddælinga, að ekki sé
minnzt á þá þætti er útvarpsstöðvarnar bjóða hlustend-
um sínum til þess að þeir geti rætt það sem þeim ligg-
ur helzt á hjarta. Sé símhringjandi ekki drukkinn er
hann yfirleitt að kvarta yfir því að hafa misst af stræt-
isvagni fyrr um daginn. Einnig er vinsælt að frambjóð-
endur stjórnmálaflokka hringi sem „maðurinn á göt-
unni“ og ræði lítillega um misréttið í landinu; „tvær
þjóðir“, osfrv.
Á alþingi hafa tímarnir breytzt. Nú er runninn upp
tími hins „Alþýðlega stjórnmálamanns“. I því að vera
Alþýðlegur mun felast að „koma til dyranna eins og
menn eru klæddir“, gaspra og láta plata sig. Vinsæld-
ir stjórnmálamanna fara svo væntanlega eftir afköstum
við Alþýðleika.
Oneitanlega er orðum Þorsteins Erlíngssonar enn
óhaggað:
„Við vonum þú senn eigir svipmeiri þjóð,
og senn verði heiðari bráin.
Til þess orti Jónas sín þjóðfrægu ljóð,
til þess er Jón Arason dáinn.“
Veit maðurinn ekki að það er búið að finna upp tann-
burstann?
Einnig í bókmenntum og ,,listum“ er meðalmennskan
dýrkuð. Ef einhver tekur upp á því að setja nokkur
samhengissnauð orð á blað er það umsvifalaust „ein-
læg tjáning, mikil list og djúp skírskotun“. Detti ein-
hverjum hins vegar í hug sú firra að ætla að yrkja
með ljóðstöfum og bragreglum hrista menn yfirleitt
höfuðið og segja í vorkunnartón að það sé svo sem að
ágætt að nokkrir sérvitringar stundi þetta úrelta skitt-
erí. Vart er þorandi að minnast á íslenzk fræði. Nú
er það stærðfræðin sem koma skal. [Einnig er það al-
kunn staðreynd að „tölvurnar eru framtíðin“.] I ís-
lenzkutíma hér í skóla, fyrir eigi mjög löngu, munu
hafa upphafizt mikil ramakvein er kennari dirfðist að
minnast á ljóðstafi. Meðal þeirra er ekki mun hafa
heyrt á stuðla og höfuðstafi minnzt var einstaklingur
er eitt sinn bar sæmdartitilinn Dux scholæ. Vandað
íslenzkt mál er einnig hvarvetna á undanhaldi. Vart
er hægt að hlusta á hljóðvarp eða lesa dagblað án
þess að setja dreyrrauðan. Jafnvel hefur mönnum
borizt til eyrna að hugmyndir séu um að draga úr
,,kröfum“ um árangur í stafsetningu á vorprófum
þriðju bekkinga! Ef rétt er hermt skal það sýtt.
Sá er hér heldur á penna vill hvetja nemendur
Menntaskólans til að berjast gegn meðalmennskunni
áður en það verður of seint og skólalífinu bezt lýst
með orðum úr Fjallgöngu Tómasar Guðmundssonar:
,,að eiginlega er ekkert bratt,
aðeins mismunandi flatt.“
Ég er ekki ég,
ég er annar.
Magnús Þór Jónsson