Nýr Stormur - 16.12.1966, Page 4

%RNDR
FÖSTUDAGUR 16. DES. 1966.
Ódeigur skrifar pistilinn:
E H
„Við Sjálfstæðismenn
óskum nú aukins fylgis,1
bæði vegna þeis að á ör-
lagastundu er pað skylda
stærsta flokks þjóðarinnar
að bjóða fram þjónustu
sína, og jafnframt af hinu,
að reynslan sýnir, að okk-
ur hefur aldrei skort þrek
til ákvarðana og átaka né
viljann til að verða þjóð-
inni til gagns. Reynslan
hefur sannað, að undir
okkar forustu liafa fram-
farirnar alltaf orðið mest-
ar, víxlsporin fæst og þjóð-
inni bezt farnast. Eflið
Sjálfstæðiisflokkinn til
valda, minnugir þess, að
hver er sinnr gæfu smið-
ur.“
Það var hinn 20. okt. 1959,
Sem Ólafur heitinn Thors, þá-
verandi formaður Sjálfstæðis-
flokksins lauk ræðu sinni í
útvarpsumræðum.
í heild er ræða þessi birt
í Morgunblaðinu undir fimm
dálka fyrirsögn, sem hljóðar
þannig:
„VIÐ ÞURFUM STJÓRN,
SEM ÞJÓÐIN TREYSTIR,
VALDHAFA SEM ALDREI
KENNA OFMETNAÐAR.“
„Hvers vegna sendi Ölafur
Thors hið örlagaríka bréf-
korn til Bjarna Beneriikts
sonar forðum er hann var
staddur sér til heilsubótar
í Bandaríkjunum??---------
Það var einmitt það . . .
— Ef nokkur tilviljun er
annars til — þá rakst ég ný-
lega á þetta eintak MbJ.
— Það var við yfirlestur
hennar, að mér sýndist svo
margt í ræðu þessari, sem í
dag er áreiðanlega athyglis-
verðara, heldur en þegar
ræðan var haldin. Það er þess
vegna sem ég leyfi mér að
vitna til þessarar ræðu hins
mikilhæfa forustumanns, Ól-
afs heitins Thors . . .
Nú er öldin önnur — —
— eftir að Ólafur hvarf burt
úr erli stjórnmálanna, — og
sendi bréfkornið til Bjarna
Benediktssonar forðum, því
þá var Ólafur orðinn sjúkur
og þreyttur. Hann vildi
hvorki, né gat úr því staðið
lengur í forustu á sviði stjórn-
málanna. /
— Hefur áður verið lýst
hér í þessum pistlum mínum,
að enginn viðhlítandi skýring
hafi ennþá fengizt á þessu
uppátæki Ólafs — og verður
slíkt því eigi rakið hér frekar
en orðið er. —
Mikið vatn hefur runnið til
sjávar frá því Ólafur Thors
lét af formannsstarfi hjá Sjálf
stæðisflokknum og forsætis-
ráðherra-starfi — en trúlega
þætti mér öðruvísi horfa í'ís-
lenzkum stjórnmálum í dag,
ef hans nyti enn við. —
Við snúum okkur aftur að
ræðunni, sem Ólafur Thors
hélt í áðurgreint sinn, og
skulum drepa á nokkra kafla,
sem mörgum lesandanum
kann að koma spánskt fvrir
sjónir sé gerður saman-
burður á staðreyndunum i
dag, og fullyrðingum Ólafs
heitins — þegar viðreisnar-
stjórnin hóf göngu sína í árs-
lok 1959 . . .
„Ailar mega sín hugar-
örar — sagði Thorsar-
inn...!!“
Ólafur hefur mál sitt á
þann veg: <
„Ö1U.AGAWUND ^jr .að

gengna andstöðu gegn rétt-
lætinu.
Hefir reynslan staðfest, að
stækkun kjördæmanna leiddi
til þess, að klíkur í Reykjavík
réðu öllum framboðum?
Hefir reynslan staðfest,\að
kjöri yrðu Reykvíkingar ein-
í
ii?
Ólafur Thors.
renna upp í lífi íslenzku þjóð-
arinnar.
íslendingar ganga nú í
fyrsta skipti að kjörborðinu
eftir að lýðræðið í landinu
hefir verið endurreist undir
forystu Sjálfstæðisflokksins,
en gegn harðsnúinni and-
stöðu Framsóknai-flokksins.
Deilurnar, sem voru und-
anfari þessa mikla sigurs lýð-
ræðisins, skúlu ekki rifjaðar
upp.
Þær eiga sér ótal hliðslæð-
ur í sögu allra alda og allra
þjóða, alls staðar þar sem rétt
lætið sækir fram til sigurs
gegn harðsnúinni fylkingu,
sem byggir vald sitt, áhrif og
auð á gömlum sérréltindum.
Aðeins lýsi ég nú í alþjóð-
aráheýrn eftir því, hvað orðið
sé um þær meginstoðir, sem
Framsókn renndi undir æðis-
Eru horfuri á, að rofna
muni tengsl þingmanna og
kjósenda vegna breytiingar-
innar?
Varðandi Sjálfstæðisflokk-
inn er svarið eindregið nei.
I öllum kjördæmum lands-
ins hafa kjömir fullþrúar fólks
ins ákveðið framboð okkar. I
cngu kjördæmi er einn ein-
asli hinna nýju frambjóðenda
búscttur utan kjördæmisins.
í öllum kjördæmum lands-
ins verða því, hvað okkur á-
hrærir, böndin styrkari og
biýrnar fleiri milli frambjóð-
enda og fólksins en áður var.
Með því er eflt, en ekki rýrt
vald shjálbýlisins.
Reynslan hefir þannig
!sVipt af Framsókn lijúpi átt-
haga- og ættjarðarástar. Eftir
stendur nakin hjörð sérhags-
munamanna, sem til hinztu
stundar streittizt við að ríg-
halda í rangfengið klíkuvald
sitt.
„Bjartsýnin hefur orðið
hrokagikkum Sjálfstæðis-
flokksins að falli... “
Þessi sigur rétlætisins mun
valda straumhvörfum í ís-
lenzku þjóðlífi.
Héðan af megum við Sjálf-
stæðismenn vænta þingstyrks
í samræmi við fylgi okkar
með þjóðinni. Og nú er brotið
á bak aftur ofui-veldi Fram-
sóknar og með því skapaðar
líkur til, að útiýma megi úr
stjórnmálalífinu þeim ódaun,
sem um þessar mundir leggur
úr ótal hreiðrum Framsóknar.
Við Sjálfstæðismenn vitum,
að allur þorri íslendinga met-
ur sókn okkar og sigur yfir
Framsókn, og þær bætur,
sem á cni orðnar um helg-
ustu mannréttindi — hinn al-
menna kosningarétt. Við
treystum því, að úrslit kosn-
inganna sýni, að þjóðin verð-
'launar það, sem vel er gert.
(I
Já einmitt — þetta var þá
kveðja forsætisráðherra til
Framsóknar en hver hefur
reynd orðið? Fróðlegt er einn
ig að kynna sér afstöðu Ólafs
á þessum tíma til Alþýðu-
flokksins, sem í dag er ein-
mitt samstarfsflokkur Sjálf-
stæðisflokksins ....
Hér segir örlítið af því . . .:
„Gott er aff hafa tungur
tvær og tala sitt meff
hvorri — í viffskiptum viff
Alþýffuflokkinn . . . ! “
„Við Sjálfstæðismenn telj-
um okkur hafa sýnt hyggindi,
þegar við buðum Alþýðu-
flokknum að verja stjóm hans
vantrausti, gegn því, að hann
féllist á að gera þá tilraun til
að stöðva verðbólguna i bili,
sem gerð var, og héti því
jafnframt að flytja með okkur
fmmvarp um þá breytingu á
kjördæmaskipaninni, sem nú
er orðin að lögum.
Báðir aðilar hafa staðið við
þá samniga. Að öðru leyti
bemm við Sjálfstæðismenn
ekki ábyrgð á núverandi
stjóm. Og tæplega verður
okkur ámælt, þótt það hendi
okkur stundum að brosa, úr
því sjálf ríkisstjómin telur sér
enga nauðsyn að hafa hemil
á þeim Iiðsmönnum sínum,
sem maður gæti freistast til
að halda, að leggðu sig bein-
línis fram um að gera hana
skoplega.
Hafa menn nú nokkuð í
flimtingum hina „styiku
hönd“ Alþýðuflokksins. Þykir
sem þeir muni hafa sótt holl-
ar heilsulindir, er svo fá-
menn hjörð, er til skamms
tíma ekki þótti skipuð jötn-
um éinum saman, skuli svo
snögglega hafa færst í auk-
ana, að hún ein og hjálpar-
laust lyftir sérhverju Grettis-
taki, þógar allir aðrir uppgefn
ir og lágkúmlegir hörfa á
flótta.“
Hér er Ólafur síður en svo
að skafa af hlutunum —
heldur gjörir óspart dár að
þeim „JÖTNUM“ Alþýðu-
flokksins, sem aðeins reynd-
ust þó liðtækir — MEÐAN
ÞEIR NUTU HLUTLEYSIS
SJÁLFSTÆÐISFLOKKS-
INS — en vora hins vegar
ekki fyrr til samstarfs við
hann komnir, heldur en halla
tók á ógæfuhlið — og hefur
gjört síðan . . .
Mér sýnist að hér hafi
sagan um Davíð og Golíat
endurtekið sig — eða hvað?I
„VERÐBÖLGUSKESSAN
hefur aldrei veriff fjörlegri
en í stjórnartíff Viffreisnar-
draugsins...! “
Sjálfsagt er að rifja upp
nokkur táknræn ummæli Ól-
afs Thors í árdaga um hag-
fræðiútreikninga o. fl. en þar
sagði Ólafur svo m. a.:
„Og enn spyr ég, hvort
gleymt sé hið gullna letur,
sem Hennann Jónasson
skráði á gunnfána sinn er
hann hóf sóknina að valda-
sessi forsætisráðherra.
Þar stóð:
Islendingar. Fylgið mér.
Ég leiði ykkur út úr eyði-
mörkinni. Með varanlegum
úrræðum skal ég ráða bót á
vandanum, án þess að skerða
hlut nokkurs manns. Engar
niðurgreiðslur. Engar upp-
bætur. Ég lækka skattana. Ég
greiði skuldimar. Ég legg
verðbólguna að velli.
Tæpum 5 misserum síðar
var þessi gunnfáni dreginn í
hálfa stöng.
Á honum stóð þá:
Engin varanleg úiTæði.
Aldrei meiri niðurgreiðslur.
Aldrei meiri uppbætur.
1200 millj. kr. nýir árlegir
skattar. —
Verðbólgan efldist á vinstri
vinnubrögðum um 24J4%.
Ný verðbólgualda er riðin
yfir þjóðina. f stjóm minni er
ekki samstaða um nein úr-
ræði. —
Verðbólguskessan hafði
þannig sigrað í þessari Heljar
slóðaromstu."
Skv. ofansögðu virðist mér
sem VERÐBÓLGUSKESS-
AN hafi ekki alfarið borið
sigur úr bítum — þegar til
þess er litið, að aldrei hafa
málefni þjóðarinnar átt í
meiri orustu heldur en ein-
mitt núna síðustu daganal
— Sízt er ég að reyna að
bera blak af vinstri stjóm
Hermanns Jónassonar — en
einhvern veginn finnst mér
að hyggilegra hefði verið að
bíða átekta, þar til séð yrði i
hverju fram færi . . .
Máske betur hefði til tek-
izt, ef Ólafs heitins hefði not-
ið við? I —
„íslendingar þurfa og
verða — að finna nýja og
trausta ríkisstjórn — sem
aldrei KENNIR OFMETN-
AÐAR effa EINRÆÐIS-
HYGGJU ...!“
Það sem mestu skiptir máli
er þó sú staðreynd, að eftir-
maður Ólafs gat ekki stað-
ið við FULLYRÐINGAR fyr-
irrennara síns — heldur geng
ur „veginn aftur á bak“! —
Enn þykir mér sem taka
megi undir þá yfirlýsingu Ól-
afs Thors — að VIÐ ÞURF-
UM STJÓRN, SEM ÞJÓÐIN
TREYSTIR, VALDHAFA, 1
SEM ALDREI KENNA OF- \
Framhald á bls. 7.