Blómið - 01.03.1929, Blaðsíða 5
3
BLÓMIÐ
en sagði ekkevt. Ég vissi ekki
af því, aÖ hún var að gráta, fyr
en ég sá að tárín hrundu niður á
hendurnar á henni, þá sagði ég
nokkuð, sem mömmu mislíkaði
og svo rak hún mig út í horn.“
„Hinrik! sœktu rótarspýtuna, sem
er frammi," sagði móðirin," jeg
»tla að leggja hana í ofninn."
,,En segðu mér fyrst,“ mælti
faðirinn, „hvað var það, sem þú
sagðir?" Hinrik róðnaði. „Eg sagði
að þú værir slæmur faðir.“
,,Og það var þó mikið ótilhlýði-
legt,“ sagði móðirin róléga, en nú
liefi ég fyiirgefið þér það. Sæktu
nú spýtuna.“
* *
I FYRSTA SJÓFERÐIN MÍN 8
# *
# #
############^########################
Framh.
Fiskurinn var ákaflega tregui,
þorssklápar, | ýsukindur ogstein-
bítar. Ég fékk að blóðga nokkr-
ar smáýsur og fanst mér þá mest
til sjómensku minnar koma, því
þó jeg stýrði með pabba, þá hafði
hann nú víst virðinguna af því
verki. Já, jeg hamaðist að blóð-
ga í frakkanum, svo bogaði af
mér svitinn í sólskininu. Og ekki
var jeg sjóveikur. Bvo kom stór
ýsa og komst ieg þa í hann
krappan. Hún var svo þung og
hál. Að lokum vann jeg þó á henni
á þann hátt, að jeg lagðist ofan á
hana. En svo dasaður var ég
éftir áflogin við ýsuna, að óg lcaus
að hvíla mig, Settist jeg á bjóð
bakborðsmegin og kastaði mæð-
inni. Jeg þóttist hafa gert mikið
gagn. „Gott er að ég var til,“
hugsaði jeg.
Steinbítar, stórir lifandi stein-
bítar voru fiskar, sem mér var
ekki um. Þarna komu þeir upp
dr sjónum með gapandi ginið.
Það var eins og þeir vildu bíta
alt og gleypa. Einhverju sinni
hafði strákur sagt mér, að stór
steinbítur hefði einu sinni bitið
fingur af manni. Hásetarnir höfðu
víst hugmynd um þann beig, sem
ég hafði af steinbítnum, því rétt
í þessu kai'.tav einn hásetinn til
mín steipbitehvolpí. feg var svp