Blómið - 01.03.1929, Blaðsíða 6

BLÓMID
4
sem ekkeit; hræddur við svona
Htinn vesaling og hafði gaman af
að hreyfa við honum. Þá sprikl-
aði hann og glenti upp ginið.
„Gaman væri nú að vita, hvað
svona lítill steinbítur getur bilið
fast„ hugsaði jeg „ekki getur hann
þó meitt á mér tána utan yfir
skó og sokka.“ Svo teygði jeg
annan fótinn að ta antinum á hon-
um. Þá opnaði hann ginið og
jeg rak tána upp í hann. — Æ,
æ, æ, steinbíturinn bitur í tána á
mér, — hann bítur í tána á mér
æ, æ,“ hrópaði jeg og beygði mig
niður, til að taka í steinbítinn,
en hann hjelt og snjeri ð. Æ, æ;
hjáipið þið mér,“ æpti jeg og fór
að grátr. Þá kom pabbi minn
og tók þennan bitvarg stéinbíts
taki og "kast.aði honum ofan í
lestina: Mig logasveið í stóru
tána, en sjómennirnir hlógu að
mjer. Jeg skammaðist min að
æja og gráta undan smá-steinbít
og láta hann bíta í tána á mér
Jeg inisti alla virðingu fyrir sjó-
rnensku minni. Jeg þráði aðeins
að komast heim stm allra fyrst
til hennar mömmu minnar. „Jeg
ætla aldrei að verða sjómaður,"
hugsáðí jeg, ,,jeg vil heldur eiga
margar kindur." Um þetta var
jeg að hugsa á leiðinni til lands. En
daginn eftir spurði jeg hann pabba,
hvenær jeg fengi aftur að fara
með honum út, á sjó.
c^foyGanósáagur i svaii
—0-
í|||IKIÐ er fyrir st.afni hjá
sérhverjum f sveitinni,
þegar heyið er hirt
heim.
Einkum er hraðinn hafður á
borði, þegar tfðin er þurkalítil. Þá
er hver þurkstund dýnnæt fyrir
bændurna. Hver og einn gerir
sitt ítrasta til, að vínnan gangi
eem best. Alt fyllist fjöri. Pað
er eins og hestarnir skilji, hva
um et' að vera.
Nú skulum við hugsa okkur
að jSpámannlega vaxinn' sveita-
bóndi spái þurki næsta dag. Allir
fara í fyrralagi í rúmið og búa
sig sem best undir motgundaginn
Að morgni fer bóndinn fyrst á
fætur, eins og' oft vill verða og
skyggnist í allar áttir. Alt útlit,
er til, að wpaáórmtr hans muni