Morgunblaðið - 17.08.2010, Síða 23

Minningar 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. ÁGÚST 2010
✝ Gunnar fæddist áAðalbóli í Skerja-
firði 8. maí 1950.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi hinn 9.
ágúst sl.
Foreldrar hans
voru Finnur Hafsteinn
Guðmundsson, f. 20.
júlí 1926, d. 6. ágúst
1997, og Sigríður
Ingimundardóttir, f.
24. júní 1926, d. 14.
apríl 1987. Systkin
Gunnars eru Guðrún
Hildur, f. 8. júlí 1948, gift Gunnari
Gunnarssyni, og Eiríkur Brynjólfur,
f. 27. janúar 1957, kvæntur Hafdísi
Þorvaldsdóttur.
29. desember 1973 kvæntist
Gunnar Sigríði Elísabetu Halldórs-
dóttur frá Hnífsdal, f. 3. október
1954, d. 25. nóvember 2004. For-
eldrar hennar voru Inga Ingimars-
dóttir, f. 12. júní 1924, d. 26. október
1981, og Halldór Gunnar Pálsson, f.
5. nóvember 1921.
Gunnar og Sigríður eignuðust
tvær dætur. Þær eru: 1) Eva Hlín, f.
25. september 1976, maki Jökull
Pálmar Jónsson, f. 27. maí 1975, og
eiga þau soninn Hákon Darra, f. 29.
Eftir það fór Gunnar til Svíþjóðar
ásamt góðum félögum úr firðinum.
Heim kominn komst hann á náms-
samning á Ísafirði og undi sér vel –
svo vel að það teygðist heldur betur
úr vesturförinni. Ástæðan var hún
Sigga Beta, ung og falleg stúlka úr
Hnífsdal sem varð hans lífsföru-
nautur til margra ára og vinur alla
tíð þótt leiðir skildi. Þau byrjuðu
sinn búskap í Hnífsdal þar sem þau
eignuðust Evu Hlín. Fljótlega lág
leiðin þeirra til Hafnarfjarðar þar
sem Sigga hóf nám. Að því loknu og
eftir fæðingu Mörtu beið þeirra tíu
ára dvöl í Súðavík þar sem Sigga
starfaði sem verkstjóri og Gunnar
sem rafvirki í Frosta hf. Árin í Súða-
vík urðu fleiri en á horfðist í fyrstu.
Fjölskyldunni leið vel þarna um-
kringd góðu fólki. Gunnar sinnti
ýmsum málum og var m.a. virkur
meðlimur í björgunarsveitarfélag-
inu og sinnti stöðu hreppstjóra.
Þessi dvöl endaði fljótt eftir ör-
lagaríkan dag, 16. janúar 1995. Það
var snjóflóðið sem hjó stórt skarð í
líf Gunnars og hafði mikil áhrif á
hann. Hann var þó sterkur maður og
lét fátt buga sig. Hann fluttist til
Reykjavíkur og starfaði sem raf-
virki fram að veikindum. Gunnar
lifði fyrir dætur sínar og sérstaklega
barnabörnin, Hákon og Elísabetu.
Útför Gunnars verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag, 17.
ágúst 2010, og hefst athöfnin kl. 13.
maí 2002. 2) Marta, f.
26. júlí 1985, maki Sig-
valdi Lárus Guð-
mundsson, f. 6. maí
1985, og eiga þau dótt-
urina Elísabetu Líf, f.
11. apríl 2009. Þau
Gunnar og Sigríður
skildu.
Gunnar ólst upp í
Hafnarfirði og leit æv-
inlega á sig sem Gafl-
ara og þá með stórum
staf en jafnframt var
hann Vestfirðingur
fram í fingurgóma.
Þessi forláta blanda helgaðist af því
að hvert sumar dvaldist hann vestur
á Ingjaldssandi í Önundarfirði hjá
afa sínum Guðmundi og ömmu
Kristínu – en þess á milli voru það
Lækjarskólinn og Haukarnir sem
giltu. Þegar Gunnar var tólf ára
fóru foreldrar hans til náms og
starfa í Noregi og tóku með sér
yngri soninn en eldri systkinin tvö
urðu eftir í Hafnarfirði hjá móður-
foreldrum sínum, Ingimundi og
Mörtu. Þetta olli meðal annars því
að í nokkur ár var stefnan tekin á út-
lönd þegar skóla lauk á vorin. Að
loknu námi í Flensborg tók við Iðn-
skólinn í Hafnarfirði í rafvirkjun.
Pabbi, hefði hugurinn fengið að
ráða værir þú dansandi hér með okk-
ur í dag. Í þetta skipti voru það örlög-
in sem tóku völdin. Minningarnar eru
margar. Snjósleðaferðirnar, sunnu-
dagsrúntarnir, ferðalögin um landið,
Ítalíuferðin og heimsóknin til Val-
encia o.s.frv.
Það sem þú gast verið stríðinn og
sífellt að reyna vera fyndinn. Yfirleitt
fékkstu mann til að hlæja að vitleys-
unni í þér. T.d. þegar þú hringdir í
mig nýlentur eftir teygjustökk þá
fimmtugur – og nær sextugur þegar
þú renndir þér niður snarbrattar og
hættulegar rennibrautir í skemmti-
garði á Spáni. Það eru fáir sem toppa
slíkt en þetta var þér eðlilegur hlutur.
Eftir að veikindin herjuðu á þig
ákvaðst þú fljótt að láta þau ekki
stöðva þig í neinu. Heimsóknirnar
norður til okkar í vetur sitja mér of-
arlega í huga þar sem þú naust þess
að vera hjá okkur og umgangast El-
ísabetu sem var ljósið í veikindunum
þínum. Það var erfitt að vera langt
frá eftir að þetta dundi á og sé ég ekki
eftir þeirri ákvörðun að koma nær
þér í sumar. Við höfum brallað margt
og ófáir kílómetrarnir voru farnir
þvers og kruss. Það sem þú gast
þeytt okkur um götur bæjarins dag
eftir dag og hafðir alltaf eitthvað fyrir
stafni. Þú hafðir yndi af því að koma
út á land og þegar þú komst með mér
vestur í Dali í sumar leið þér svo vel.
Veðrið lék við okkur og Elísabet sá til
þess að okkur leiddist ekki. Svo þegar
þú komst á nýju heimaslóðir okkar
fjölskyldunnar féllust þér hendur yfir
dýrð og fegurð staðarins. Þú hringdir
montinn í alla sem þú þekktir og lýst-
ir þessu sem himnaríki á jörðu. Já –
það er ekki slæmt að vera lentur á
slíkum stað eftir allt þetta flakk sem
við höfum verið á.
Þú varst ekki tilbúinn til að kveðja
okkur í þetta sinn frekar en önnur.
Margoft sýndirðu að þú varst sterk-
ari en það sem fyrir stóð og reist upp
frá því illa. Þú áttir erfitt líf sem hefur
mótað þig að mörgu leyti en þessi
góði maður sem þú varst mun lifa
með mér og þér mun enginn gleyma.
Passaðu upp á okkur, pabbi.
Þín
Marta.
Kæri Gunni.
Ég held að ég sé ekki búinn að átta
mig á því að þú sért farinn frá okkur
og ekki sé hægt að heimsækja þig á
Tryggvagötuna næst þegar skroppið
er í bæinn, lífið getur verið svo ósann-
gjarnt. Þú varst alveg einstakur mað-
ur, hafðir gaman af því að segja
manni sögur um hitt og þetta og ráð-
leggja manni þegar þess þurfti. Við
gátum alltaf spjallað saman um fót-
boltann og þá sérstaklega okkar
menn, Arsenal. Það var nú eitt af því
fyrsta sem mér var tilkynnt þegar ég
kom inn í fjölskylduna að þetta gengi
ekki upp nema ég styddi rétta liðið.
Enda var oft sagt að þú hefðir haft
áhrif á val dætra þinna þegar kom að
því að þær fengu sér mann. Ásamt
þessu eru margar góðar minningar,
utanlandsferðir til Danmerkur,
Spánar og Englands og margt brall-
að hér heima sem hægt væri að skrifa
margar blaðsíður um. Snemma á
þessu ári kom í ljós hvað væri í vænd-
um, illvígur sjúkdómur sem væri far-
inn að herja á þig og útlitið væri ekki
gott. Samt barstu þig alltaf vel, sama
hvað gekk á, leist fram á veginn og
ætlaðir þér að sigrast á þessu. Maður
sá undir lokin að mikið var farið að
draga af þér og varðst að lokum að
láta undan.
Ég vil fá að þakka þér fyrir þann
stutta en góða tíma sem við áttum
saman, sérstaklega fyrir að hafa fært
mér Mörtu og svo engilinn þinn hana
Elísabetu Líf sem hélt nú mikið upp á
hann afa sinn. Ég veit að nú ertu far-
inn að sinna öðrum skyldum þarna
uppi, farinn að vesenast í rafmagninu
og rífast við hina karlana um enska
boltann.
Sigvaldi Lárus.
Hann var besti afi í öllum heim-
inum. Ég sakna hans mjög mikið.
Þegar hann var á lífi vorum við allt-
af að bralla eitthvað skemmtilegt,
sérstaklega þegar hann kom í heim-
sókn til okkar til Danmerkur.
Við vorum mjög góðir vinir.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Ég á eftir að sakna þín mikið,
Þinn
Hákon Darri.
Gunnar Finnsson
 Fleiri minningargreinar um Gunn-
ar Finnson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Gunnar Magn-ússon var fæddur
11. nóvember 1964.
Hann varð bráð-
kvaddur sunnudaginn
8. ágúst 2010.
Hann var sonur
hjónanna Magnúsar
Helgasonar, f. 13. júní
1944, d. 28. ágúst
1994, og Ingibjargar
S. Gunnarsdóttur, f.
22. desember 1945.
Systir Gunnars er
María Málfríður
Magnúsdóttir f. 12. maí 1971, maki
hennar Bergur Stefánsson f. 21. maí
1974. Sonur Maríu er Heiðar Örn og
Gunnar hóf skólagöngu sína í
Fossvogsskóla og síðan í Grunn-
skóla Mosfellsbæjar. Eftir skyldu-
nám hóf hann nám í rafvirkjun og
eftir það starfaði hann við iðnina
næstu árin. Einnig starfaði hann
fyrir Stöð 3 og fyrir fyrirtækið
Brunna. Árið 2000 hóf hann störf
hjá Landssímanum og síðar Síman-
um og var þar við störf þar til hann
lést. Síðastliðin ár stundaði hann
nám í viðskiptafræði við Háskólann
í Reykjavík samhliða vinnu og stóð
til að hann útskrifaðist um næstu
áramót. Árið 1996 hófu Gunnar og
Ásta sambúð. Gunnar gerðist með-
limur í Frímúrarareglunni á Íslandi
1996 og gekk í St. Jóh. st. Mími og
starfaði þar af heilum hug.
Útför Gunnars fer fram í Dóm-
kirkjunni í dag, 17. ágúst 2010, kl.
15.
synir Maríu og Bergs
eru Stefán Magnús og
Matthías Ingi.
Sambýliskona
Gunnars er Ásta M.
Agnarsdóttir f. 20.
apríl 1951. Börn
hennar af fyrra hjóna-
bandi eru 1) Rúnar
Máni, kvæntur Eydísi
Magnúsdóttur, börn
þeirra eru Magnús
Gunnar og Máni Bald-
ur. 2) Davíð Snævar,
kvæntur Ragnhild
Svellingen, þeirra synir eru Snorri
og Sturla. 3) Tinna Dögg og hennar
börn eru Daníel Ísak og Anika Eva.
Elsku hjartans drengurinn minn.
Mér er í fersku minni dagurinn þegar
þú komst í þennan heim – hvílík ham-
ingja. Yndislega fallegur og heilbrigð-
ur. Við pabbi þinn vorum svo stolt. Þú
varst frumburðurinn okkar og hvers
manns hugljúfi, enda góð sál og vildir
öllum vel. En ákveðinn gastu verið og
fylginn þér, enda áorkaðir þú ýmsu.
Þú varst snemma ábyrgðarfullur, dá-
lítið dulur, en þér mátti snemma
treysta þó ungur værir. Þú varst ekki
vanur að hafa mörg orð um líðan þína
en nærvera þín var ótrúlega gefandi –
það voru svo góðir straumar sem
fylgdu þér.
Það er þyngra en tárum taki að
gera sér grein fyrir því að þú sért
horfinn úr lífi mínu svo snemma, þú
sem áttir svo margt ógert. Þú varst
búinn að leggja svo mikið á þig til að
útskrifast sem viðskiptafræðingur frá
HR um næstu áramót, þrátt fyrir að
hafa unnið fullan vinnudag og jafn-
framt búinn að skila lokaritgerðinni
og tvö próf eftir. Ásta þín studdi þig
dyggilega eins og alltaf – bæði svo
yndislegar manneskjur.
Ég stend agndofa eftir. Þú sem
varst alltaf svo hraustur og kröftug-
ur. Svona skyndilegt fráfall. Hvers
vegna? Þú varst að sinna því verkefni
sem þér þótti svo ánægjulegt og gaf
þér svo mikið. Lokaritgerðin þín, sem
þú hafðir lagt mikla vinnu í, fjallaði
einmitt um þetta verkefni. Þú talaðir
um hvað það væri gott að vera norður
við Grettislaug og Drangey, þar sem
þú og Ásta þín voruð búin að eyða
sumrinu.
Þegar pabbi þinn féll skyndilega
frá fyrir 16 árum varst þú mín stoð og
stytta. Þú vildir allt fyrir mig gera og
studdir mig dyggilega. Fyrir það verð
ég þér ævinlega þakklát.
Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagn-
arinnar, mun þekkja hinn volduga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitindinum, þá
fyrst munt þú hefja fjallgönguna. Og
þegar jörðin krefst líkama þíns, muntu
dansa í fyrsta sinn.
(Kahlil Gibran.)
Hjartans Gunnar minn, með þess-
um orðum fel ég þig þeim sem alvald-
ur er og bið þér Guðs blessunar.
Þín elskandi,
mamma.
Elsku hjartans frændi minn er fall-
inn frá langt fyrir aldur fram. Mér
þykir það svo óraunverulegt og óskilj-
anlegt að maður í blóma lífsins skuli
hverfa á braut eins og hendi sé veifað.
Gunni frændi minn hefur alltaf verið
stór hluti af mér. Hann var einu og
hálfu ári eldri en ég og var eins og
stóri bróðir minn enda vorum við mik-
ið saman. Við Gunni gengum í sama
skóla fyrstu skólaárin mín og ég var á
hverjum degi heima hjá honum eftir
skóla. Hann kenndi mér að lesa og
skrifa. Hann kenndi mér meira að
segja skrifstafi. Við vorum alltaf í
skólaleik og hann setti mér fyrir svo
að hann hefði sjálfur frið til að læra,
því hann var afar samviskusamur.
Hann kenndi mér að spila myllu og
kenndi mér mannganginn og hann
var alltaf tilbúinn að spila. Ég vildi
vera eins og hann, gera allt eins og
hann og var alltaf að reyna að ná hon-
um.
Þegar Gunni óx upp úr fötunum
sínum þá fékk ég þau. Ég vildi ekki
ganga í öðru en fötum af honum, móð-
ur minni stundum til mikillar ar-
mæðu. Hann var fyrirmynd mín. Ég
leit upp til hans og fannst hann vita
allt og geta allt. Hann reyndi líka að
kenna mér mannasiði, en ég veit nú
ekki hvort honum hefur tekist að
temja trippið sem ég var. Hann var
ótrúlega þolinmóður við mig og sér-
lega ábyrgðarfullur þegar ég átti í
hlut.
Þegar hann fluttist í Mosó þá vildi
ég hvergi annars staðar vera. Þar var
ég líka stundum svo dögum og jafnvel
vikum skipti. Þar þurfti hann oft að
dragnast með mig þegar hann lék við
aðra, en sem betur fer átti hann yngri
systur sem ég gat líka leikið við svo að
hann gat hvílt sig á mér. Og þó hann
væri stundum stríðinn eins og bræður
eru við systur sínar, þá var hann alltaf
góður við mig og ég vissi að honum
þótti óendanlega vænt um mig. Ég
neitaði líka oft að fara heim. Ekki
vegna þess að það væri eitthvað vont
að vera heima, en félagsskapurinn við
Gunnar var sá eftirsóknarverðasti.
Á unglingsárunum sótti ég líka til
Gunna, en eftir því sem á leið breikk-
aði bilið á milli heimsókna og við höfð-
um minna samband. Samt var alltaf
sami kærleikurinn á milli okkar og
þegar ég hitti hann þá var alltaf eins
og við hefðum sést daginn áður. Þeg-
ar ég gifti mig, gekk hann með mér
upp að altarinu. Hann var upp með
sér og stoltur og þorði að segja það.
Hann var einlægur og traustur. Hann
kom til mín þegar ég bjó á Siglufirði,
þó það væri stundum aðeins í mý-
flugumynd, þá lagði hann á sig krók
til að kíkja á mig. Ef eitthvað þurfti að
leysa og maður hringdi í Gunna, þá
var hann kominn eins og skot til að
hjálpa.
Gunni var þolinmóður og þraut-
seigur, sannur og heill. Þegar hann
fann Ástu sína blómstraði hann.
Hann var í jafnvægi og maður fann að
hann var ánægður og hamingjusam-
ur. Hann var stoltur af náminu sínu
og naut þess að læra, líkt og fyrstu
skólaárin okkar saman. Minningarn-
ar um hann eru mér óendanlega dýr-
mætar.
Elsku Ásta, Silla og María og aðrir
ástvinir, megi minningin um einstak-
an dreng lifa. Blessuð sé minning
Gunnars Magnússonar.
Hildur H. Bjarnadóttir (Systa).
Elsku Gunni. Að þú skulir vera far-
inn frá okkur, því er ótrúlega erfitt að
trúa þar sem það er frekar stutt síðan
þú komst til okkar og náðum við Jas-
on þó að spjalla í einhvern tíma og
þakka ég mikið fyrir að hafa átt þá
stund. Þú komst inn í fjölskylduna
þegar ég var unglingur og ég hef allt-
af litið á þig sem einn besta og flott-
asta frænda sem þú svo sannarlega
ert. Það var alltaf hægt að tala við þig
um allt og þú og lést manni líða ein-
staklega vel og sérstaklega Jason
sem dáði þig mikið.
Ég gleymi aldrei þegar ég kom
með mömmu og pabba í heimsókn í
fyrsta sinn, þú ert svo mikill tækjakall
og hafðir gaman af að sýna okkur allt
dótið sem þú áttir. Það er alltaf erfitt
að kveðja ungan mann eins og þig
sem var dáður af allri fjölskyldunni.
Elsku Gunni, ég vona að þú finnir
friðinn og megi Guð styrkja Ástu og
alla fjölskyldu ásamt vinum á þessum
erfiðu tímum.
Guð blessi þig
Sonja Hafdís og Jason.
Gunnar Magnússon
 Fleiri minningargreinar um Gunn-
ar Magnússon bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Minningar á mbl.is
Sigurjón Jónsson
Höfundur: Þorsteinn Sverr-
isson.
Meira: mbl.is/minningar
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, afi og langafi,
ANGANTÝR VILHJÁLMSSON
bakarameistari,
Lómasölum 6,
áður Kastalagerði 3,
Kópavogi,
er lést að Droplaugarstöðum laugardaginn
7. ágúst, verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
fimmtudaginn 19. ágúst kl. 13.00.
Guðrún Ása P. Björnsdóttir,
Kristín Birna Angantýsdóttir, Kristleifur Gauti Torfason,
Arngrímur V. Angantýsson, María Jóhannsdóttir,
Björn Páll Angantýsson, Elísabet Anna Hjartardóttir,
Aðalbjörg Ósk Angantýsdóttir,
Björk Berglind Angantýsdóttir, Kristján Karlsson,
Gunnar Örn Angantýsson,
Jón Örn Angantýsson,
barnabörn og langafabörn.