Hamar - 23.12.1958, Page 10

10
HAMAR

Barnasíðan
Ólalur S. Magrnúsisíon ..
breytt með því. Ættum við ekki að reyna,
hvort við getum ekki sungið eitt lag?“
Jú, það vildu froskarnir gjarnan reyna, því
að þeir skildu vel, að þeir mundu • ekkert
vinna með því að vera alltaf hryggir. Nokkru
seinna hljómaði lágt úr steintjöminni:
„Sjö sætir froskar
sátu heima’ við bæ
Froskakórinn
Litla skógartjörnin lá inni á milli furu-
trjánna. Á bökkum hennar óx reyr, og á
kyrrum vatnsfletinum vögguðu sér hvítar
vatnaliljur. í tjörninni bjó heill hópur af
froskum, sjálfsagt einir fimmtíu. Þetta voru
afár fallegir froskar; þeir voru ljósgrænir á
lit, og augu þeirra voru gul. Þegar gott var
veður, kvökuðu þeir allir í kór, og varð af
því mikill hávaði í skóginum. Söngur þeirra
hljómaði ekki sérlega fallega, því að hver
froskur kvakaði á sinn hátt án tillits til þess,
hvernig hinir sungu.
Bömin úr leikskóla þorpsins komu stund-
um að tjörninni til að leika sér þar. Þegar
börnin voru orðin þreytt á að leika
sér, settust þau á tjarnarbakkann
og tóku að syngja fallegt lag. En
hvað froskunum þóttu þessi barna-
lög falleg. Einkum fannst Frokka,
sem var elztur af froskunum, börn-
in syngja afar fallega.
,,Drengir,“ sagði hann við hina
froskana, „mér finnst þessi söng-
ur miklu fallegri en kvakið okkar.
Ég þori að veðja, að við gætum
líka sungið svona fallega, ef við
legðum okkur alla fram. Eigum
við að prófa?“
„Já, já, það skulum við gera,“
hrópaði froskakórinn.
,,Þá byrjum við á: Allir krakkar,
allir krakkar, eru í skessuleik,“
sagði Frokki froskur. Það sungu
börnin í morgun. Einn, tveir, þrír
.... og nú byrjum við.“
Froskarnir lögðu sig alla fram
við sönginn. Það hljómaði nú
reyndar dálítið skringilega hjá
þeim. Oðru hvoru heyrðist „kvak,
kvak“, í stað orðanna í kvæðinu,
en ef vel var hlustað, mátti þó
heyra, hvaða kvæði froskarnir sungu. Frokki
froskur var líka hinn ánægðasti. Eftir þetta
hlustuðu froskarnir enn þá betur á börnin,
þegar þau voru að syngja, og það leið held-
ur ekki á löngu, þar til þeir kunnu öll kvæð-
in utanbókar. Langan tíma gekk allt vel þarna
í tjörninni, þangað til að: —
Kvöld nokkurt var herra Hermann á
skemmtigöngu um skóginn, einmitt um það
leyti, sem froskarnir voru að æfa sig í söng-
listinni. Herra Hermann var auðugur og bjó
í skrautlegu húsi. Kringum húsið var stór
garður. En haldið þið, að herra Hermann
hafi verið ánægður? Nei, alls ekki. Hann
vildi svo gjama verða frægur maður, en hon-
um heppnaðist það bara ekki.
Allt í einu nam herra Hermann staðar og
hlustaði. Já, honum hafði ekki misheyrst.
Froskarnir í skógartjörninni voru að syngja
kvæði, og það hljómaði bara vel hjá þeim.
„Nei, þessa froska verð ég að fá,“ sagði
herra Hermann við sjálfan sig. „Þá get ég
orðið frægur.“
Hann hraðaði sér heim sem mest hann
mátti. Hann kallaði á garðyrkjumann sinn,
bílstjóra sinn og tvo vinnumenn og sagði
við þá:
„í fyrramálið skuluð þið fara að tjöminni
í skóginum. Þið skuluð taka alla froskana,
sem í henni eru, og koma með þá hingað.
Og munið það, að enginn þeirra má sleppa
burtu.“
Síðan hringdi herra Hermann til múrar-
ans og bað hann að útbúa í garðinum dálitla
tjörn úr steinum. Því næst lét hann garð-
yrkjumanninn setja girðingu úr fínu vímeti
utan um tjörnina.
Morguninn eftir voru froskarnir úr skógar-
tjörninni farnir að synda í nýju steintjörn-
inni. Herra Hermann var ánægður, en frosk-
arnr ekki.
„Þetta er andstyggileg tjörn,“ sagði Frokki
froskur kvartandi, „öll úr steini. Og við get-
um ekki komizt burtu fyrir þesari girðingu.“
„Af hverju ætli herra Hennann hafi farið
að láta flytja okkur hingað?“ spurðu frosk-
arnir hver annan, en enginn þeirra vissi svar
við því.
Nú liðu nokkrir dagar. Á hverju kvöldi
beið herra Hermann þolinmóður við froska-
tjömina sína til að sjá, hvort froskarnir færu
ekki að syngja, en þeir höfðu enga löngun til
þess. Þeir voru jafnvel hættir að kvaka.
En kvöld nokkurt sátu froskarnir dapr-
ir í hóp. Þá sagði Frokki froskur allt í
einu.
„Það getur ekki gengið, drengir, að við
séum svona daprir lengur. Við getum engu
Herra Hermann, sem stóð þarna hjá og
hlustaði á, neri saman höndunum af ánægju.
„Loksins fóru þeir að syngja aftur. Ég
efni þegar í stað til veizlu í garðinum. Skyldu
gestirnir mínir ekki verða undrandi, þegar
þeir heyra froskana syngja?“
Það reyndist líka svo, að gestimir urðu
mjög undrandi. Veizlan í garðinum bar
undraverðan árangur. Allir hinir tignu gest-
ir voru sammála um það, að froskakór herra
Hermanns væri eitthvað alveg óvenjulegt og
undravert.
Það leið heldur ekki á löngu, þar til frosk-
ar herra Hermanns urðu frægir um allt land
en það vissu froskarnir ekkert mn. Þeir sungu
kvæði sín aðeins vegna þess að þeim fannst
það gaman og til þess að gleyma áhyggjum
sínum.
Kvöld nokukrt sat herra Hermann ásamt
konu sinni í garðinum við litlu tjörnina til
að hvíla sig dálítið.
„En hvað ég vildi, að froskarnir syngju
nú alveg sérstaklega vel á morgun,“ sagði
herra Hermann við konu sína. „Konungur-
inn ætlar nefnilega að koma í heimsókn á
morgun til að hlusta á froskana mína syngja.
Þá verð ég enn þá frægari en ég er núna.“
Herra Hermann og kona hans voru varla
komin af stað burtu, þegar Frokki froskur
hoppaði upp á tjarnarbakkann og kallaði:
„Segið þið mér, drengir, hafið þið heyrt
það? Konungurinn kemur hingað á morgun,
og ef ég hefi skilið það rétt, kemur hann til
að hlusta á okkur syngja. Við verðum að
reyna að gera okkar bezta, finhst mér.“
„Uss, einmitt þvert á móti,“ hrópaði einn
af minnstu froskunum. „Þessi leiðinlegi mað-
ur, herra Hermann, notar okkur einungis til
þess að verða sjálfur frægur, skiljið þið það
ekki? Ég held, að við fáum nú tækifæri til
að komast sjálfir í burtu. Hlustið nú vel á,
þá skal ég segja ykkur frá ráðagerð minni.“
Froskarnir sátu langan tíma og skröfuðu
saman um þetta ,og að lokum sagði Frokki
froskur:
„Hafið þið þá skilið þetta rétt? Ef allt
gengur að óskum, þá verðum við á morgun
orðnir frjálsir.“
Kvöldið eftir kom herra Hermann út að
litlu tjörninni. í fylgd með honum gekk ann-
ar maður, sem var með gullkórónu á höfð-
inu. Frokki froskur, sem var á verði, fór í
kaf og hvíslaði:
„Þarna kemur konungurinn.“
Um stund varð dauðaþögn í garðinum.
„Gjörið þér svo vel að setjast hér, yðar
hátign,“ heyrðu froskamir herra Hemiann
segja. „Bráðum munuð þér heyra nokkuð
dásamlegt.“
„Byrjið,“ hrópaði Frokki froskur og lyfti
upp báðum framfótunum í einu.
Á sama andartaki tóku allir froskarnir í
einu að kvaka svo hátt og illa sem þeir mögu-
lega gátu. Það var eiginlega engin leið að
hlusta á það.
r