Morgunblaðið - 21.02.2011, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. FEBRÚAR 2011
✝ Anna Bjarna-dóttir fæddist í
Öndverðarnesi í
Grímsnesi 28. maí
1920. Hún lést á
LSH 13. febrúar
2011. Foreldrar
hennar voru Bjarni
Jónsson, f. 1883, d.
1926, og Kristín
Halldórsdóttir, f.
1890, d. 1984.
Systkini Önnu eru:
Ragnar, f. 1909, d. 1977, Þórunn,
f. 1913, d. 1949, Jón, f. 1915, d.
1950, Halldóra Ólafía, f. 1918,
Hjalti, f. 1922, d. 1970, Gunnar, f.
1924, d. 1980, Bjarni Kristinn, f.
1926, d. 1998, og Unnur, f. 1927,
d. 1982.
Árið 1947 giftist Anna Guð-
mundi Halldóri Jónssyni, f. 1923,
d. 1999. Foreldrar hans voru Jón
Guðmundsson og Helga Guðrún
Jósepsdóttir, Molastöðum í Fljót-
um. Þau skildu. Börn Önnu og
Guðmundar eru: 1) Jón Helgi, f.
1947, sbk. Þórunn Þórðardóttir.
Börn Jóns Helga og fyrrv. maka.,
Bertu Bragadóttur, eru: a) Stein-
unn, f. 1968. Börn Steinunnar og
fyrrv. maka, Hannesar Þ. Smára-
sonar eru: aa) Nanna Katrín, f.
1994 og ab) Jón Bragi, f. 1997.
Maki Steinunnar er Finnur R.
Stefánsson. Synir þeirra eru: ac)
Baldur, f. 2006, og ad) Unnar
Örn, f. 2010. b) Iðunn, f. 1970,
dóttir hennar og fyrrv. sbm.,
Gunnars R. Guðjónssonar er ba)
Berta, f. 1989. Maki Iðunnar er
Bjarni T. Bjarnason, sonur
þeirra er bb) Jakob Helgi, f.
1995. c) Guðmundur Halldór, f.
1997, maki Anna G. Her-
mannsdóttir. Stjúpdóttir Guð-
mundar er Tinna Dagbjört Theó-
f. 1981. 5) Sjöfn, f. 1955, maki Jón
Sigurmundsson, börn þeirra eru:
a) Stígur, f. 1985, b) Edda Björk,
f. 1987, og c) Kristján, f. 1992.
Anna ólst upp í Öndverðanesi,
en var í fóstri hjá Halldóru Guð-
mundsdóttur og Benedikt Ein-
arssyni í Miðengi 1926-1930. Að
loknu barnaprófi nam hún einn
vetur við Héraðsskólann á Laug-
arvatni. Hún starfaði um árabil
við saumaskap hjá Daníel Þor-
steinssyni, klæðskera á Selfossi.
Anna og Guðmundur hófu bú-
skap á Stokkseyri. Þaðan lá leið-
in til Reykjavíkur og síðan í
Kópavog þar sem heimili hennar
stóð til æviloka á Hlíðarvegi 14.
Árið 1962 stofnuðu Anna og Guð-
mundur, í félagi við Hjalta bróð-
ur Önnu og konu hans Kristínu
Jónsdóttur, Bygginga-
vöruverslun Kópavogs (BYKO).
Eftir að fækka fór í heimili Önnu
stundaði hún hestamennsku og
vann mikið að félagsmálum. Hún
var félagi í Kvenfélagi Kópavogs
og sá um leikfimihóp félagsins í
25 ár. Í kvennadeild hestamanna-
félagsins Gusts var hún öflugur
félagi. Hún starfaði í Kópavogs-
deild RKÍ og var m.a. heimsókna-
vinur á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð, ásamt því að hún var
frumkvöðull í verkefninu „Föt
sem framlag “, sem efldist mjög í
umsjón hennar í rúm tuttugu ár.
Það munaði um verk Önnu hvað
sem hún tók sér fyrir hendur og
fyrir það hefur hún hlotið við-
urkenningar. Hún var heið-
ursfélagi í Kvenfélagi Kópavogs
og Rótarýklúbbur Kópavogs út-
nefndi hana Eldhuga ársins 2007,
vegna framlags hennar til félags-
mála í Kópavogi. Í desember
2010 var hún gerð að heið-
ursfélaga Kópavogsdeildar RKÍ.
Anna verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju í dag, 21. febr-
úar 2011, og hefst athöfnin kl. 13.
dórsdóttir, f. 1999.
Synir Guðmundar
og Önnu eru: ca)
Jón Helgi, f. 2004,
og cb) Hermann
Sigurður, f. 2008. 2)
Bjarnheiður Krist-
ín, f. 1948, maki Sig-
finnur Þorleifsson.
Börn þeirra eru: a)
Hrefna Ösp, f. 1969,
maki Böðvar Þór-
isson. Þeirra börn
eru: aa) Sigfinnur, f. 1998, ab)
Kristín, f. 2000 og ac) Ingunn, f.
2006. b) Guðmundur, f. 1974,
maki Gunnur Róbertsdóttir.
Börn þeirra eru: ba) Róbert
Þorri, f. 2001, bb) Finnur Gauti, f.
2004, og bc) Sara Kristín, f. 2008.
c) Stefán Þór, f. 1984. 3) Þórunn,
f. 1949, maki Ingvar A. Guðna-
son. Börn þeirra eru: a) Anna
Rún, f. 1968, fyrrv. maki Einar, f.
Hilmarsson. Dætur þeirra eru:
aa) Jóhanna Hrund, f. 1989, og
ab) Þórunn Þöll, f. 1995. b) Auð-
un Freyr, f. 1972, fyrrv. maki Ás-
dís Magnúsdóttir. Börn þeirra
eru: ba) Ingibjörg Iða, f. 2000, og
bb) Ingvar Atli, f. 2003. c)
Tryggvi Már, f. 1977, sbk. hans
er Friðbjörg J. Sigurjónsdóttir.
Stjúpsonur Tryggva er Friðrik
Jóhann Baldvinsson, f. 1997,
dóttir Tryggva og Friðbjargar er
ca) Torfhildur Elva, f. 2010. 4)
Björk, f. 5. júní 1953, sbm. Anton-
íus Þ. Svavarsson. Börn Bjarkar
og fyrrv. maka, Áskels Kárason-
ar, eru: a) Ingibjörg, f. 1975,
maki Neil J. Smith, börn þeirra
eru: aa) Sóley Björk, f. 2004, og
ab) Jón Kári, f. 2008. b) Sunna, f.
1979, sonur hennar og fyrrv.
sbm., Ingvars Arnarssonar, er
ba) Máni, f. 1997. c) Guðmundur,
Kærleikur, ástúð, kraftur, um-
burðarlyndi og glæsileiki eru þau
orð sem fyrst koma upp í hugann
þegar ég hugsa til elsku ömmu
Önnu, sem nú hefur kvatt okkur
hinstu kveðju. Líklega hef ég ekki
ennþá áttað mig á hversu mikill
áhrifavaldur þessi stórkostlega
kona er og verður á líf mitt og
minna nánustu um ókomna tíð.
Hún kenndi okkur svo ótal margt
og er fyrirmynd okkar þegar
kemur að flestum hlutum í dag-
legu lífi. Helst myndum við vilja
verða alveg eins og amma Anna.
Amma var ekki bara falleg og
góð. Hún var líka skemmtileg og
alltaf stutt í prakkarann sem var
henni svo eðlislægur. Ekkert
verkefni var henni ofviða og hlut-
irnir áttu að gerast strax. Hverj-
um öðrum en ömmu hefði til
dæmis dottið í hug að fylla nýjan
Subaru af heyi? Hún hafði slegið
flötina framan við Þrastaból, bú-
staðinn sinn í Grímsnesinu, og gat
ekki hugsað sér að láta þetta fína
fóður fara til spillis. Frúarbíllinn
var því troðinn út af heyi þannig
að hún komst með naumindum
fyrir í bílstjórasætinu. Síðan var
brunað í bæinn með heyið handa
hestunum. Bíllinn var svo bara
þveginn og ryksugaður á næstu
benínstöð. Ekki málið.
Það var mín gæfa þegar ég,
ung að árum og átti von á mínu
fyrsta barni, fékk afnot af kjall-
araíbúð hjá ömmu á Hlíðarvegin-
um. Sá stuðningur og umhyggja
sem amma veitti mér þá er ómet-
anlegur. Hún skipti sér svo sem
lítið af unga fólkinu í kjallaranum
en lagði engu að síður inn mik-
ilvægi þess að hvíla sig vel og
undirbúa komu barnsins. Þegar
svo Hanna Hrund mín var komin
í heiminn áttum við amma okkar
dásamlegu morgunstundir með
kaffi, ristuðu brauði, prjónaskap
og ríkisútvarpinu. Við fórum svo
til náms til Danmerkur þegar
Hanna Hrund var sex mánaða.
Allt var nýtt og spennandi og ég
saknaði einskis frá Íslandi, nema
samverunnar við ömmu.
Bústaðirnir hennar ömmu í
Grímsnesinu hafa yfir sér ævin-
týraljóma. Þær eru ófáar sögurn-
ar sem hún hefur sagt okkur af-
komendunum um
æskustöðvarnar og uppvaxtarár-
in í Öndverðarnesi og Miðengi. Á
níræðisaldri lét hún sig ekki
muna um að láta rífa gamla bú-
staðinn og byggja nýjan glæsileg-
an bústað með öllum nútímaþæg-
indum. Sú gamla fór í daglegar
eftirlitferðir austur meðan á
framkvæmdum stóð, vopnuð ný-
bökuðum pönnukökum og jóla-
köku. Svona var hún amma.
Ljúfar og góðar minningar
hjálpa til við að takast á við sökn-
uðinn og skarðið sem amma skil-
ur eftir sig. Hún mun án efa
áfram vaka yfir okkur og öllum
þeim sem þurfa á stuðningi að
halda, hvort sem þeir eru fátækir
eða forríkir.
Hvíldu í friði elsku amma.
Anna Rún og dætur.
Elsku amma mín og vinur hef-
ur kvatt þennan heim eftir stutt
en erfið veikindi. Ofboðslega
margt kemur upp í hugann þegar
svona stór partur af lífi manns
hefur kvatt. Fyrst og síðast var
heimili hennar alltaf opið okkur
barnabörnunum og alltaf mikil
hlýja og væntumþykja sem tók á
móti manni. Ég minnist allra
stundanna sem við sátum og
spjölluðum saman eða lögðum
saman kapal eða spiluðum
rommý sem var ákaflega vinsælt
hjá mér. Allar ferðirnar austur
fyrir fjall í sumarbústaðinn í
Grímsnesinu eða að heimækja
Dóru systur ömmu á Selfossi.
Pönnukökurnar og jólakakan víð-
fræga voru þá ekki langt undan.
Jólaboðin á jóladag og jólasnakk-
bakkinn sem var rosalega vinsæll
hjá okkur krökkunum. Eða þá að
fara og gefa hestunum hennar,
Girði, Bangsa og Bjarti, á sum-
arbeit sinni á sama stað og
Smáralindin er í dag. Þessar
minningar ylja manni um hjarta-
rætur. Amma var ákaflega dug-
leg allan þann tíma sem ég þekkti
hana. Hvort sem það var að fara
að dansa gömlu dansana á sunnu-
dögum, spila bridge með vinum
sínum og þá var nú oft tekist all-
hressilega á, gefa smáfuglunum
að borða já og aldrei þýddi neitt
að gefa þeim eitthvað sem brúnt
væri á litinn. Þó var amma lang-
duglegust við það að prjóna á fá-
tæku börnin í verkefninu „Föt
sem framlag“ og horfði maður
með aðdáun á magnið sem fram-
leitt var. Svona ein peysa á 6-8
mánaða gamalt barn á dag og svo
komu allar konurnar frá Kópa-
vogsdeild Rauða krossins og
pökkuðu saman peysu, nærföt-
um, handklæði o.fl. í pakka.
Hvergi annars staðar á landinu
voru nærri því eins margir pakk-
ar framleiddir. Ég horfði með
mikilli aðdáun á ömmu þegar hún
var valin eldhugi Kópavogs 2007
fyrir stjórnun og framlag þessa
verkefnis. Og það sefar sorg mína
mjög mikið að amma skuli hafa
lifað það að verða valin heiðurs-
félagi í Kópavogsdeild Rauða
krossins í desember sl. og það
skyldi ekki vera geymt fram að
aðalfundi sem halda á í mars nk.
Það er með miklu stolti sem ég
get litið yfir farinn veg og sagt:
Já, amma var flott kona.
Stefán Þór Sigfinnsson.
Elsku amma okkar, nú hefur
þú kvatt okkur í hinsta sinn. Mik-
ið eigum við eftir að sakna þín.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga þig sem ömmu, þá
allra bestu. Það var yndislegt að
búa hjá þér bæði sem barn og
sem fullorðin manneskja. Kúra í
ömmubóli, baka pönnukökur,
stússa með þér í hestunum, kíkja í
kaffi í eldhúskrókinn, prjóna sam-
an og kannski leggja kapal. Skoða
fína garðinn þinn, keyra upp í bú-
stað í kaffi, spjalla um daginn og
veginn. Já, amma okkar, við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
vera þér samferða þessi ár og
munu minningarnar ylja okkur
um hjartarætur í gegnum lífið.
Fyrirmyndin okkar, hvíl í friði.
Hér að hinstu leiðarlokum
ljúf og fögur minning skín.
Elskulega amma góða
um hin mörgu gæði þín.
Allt frá fyrstu æskudögum
áttum skjól í faðmi þér.
Hjörtun ungu ástúð vafðir
okkur gjöf sú dýrmæt er.
Hvar sem okkar leiðir liggja
lýsa göfug áhrif þín.
Eins og geisli á okkar brautum
aamma góð, þótt hverfir sýn.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ingibjörg Áskelsdóttir
og fjölskylda.
Elsku amma. Nú hefur þú
kvatt þennan heim. Hlíðarvegur-
inn er tómlegur án þín. Það var
svo gott að koma á Hlíðarveginn
og finna þig heima, að leggja kap-
al, að prjóna á fátæku börnin,
hlusta á Rás 1, syngja eða fara
með vísu. Ég man þau kvöld þeg-
ar ég bjó hjá þér og við fengum
okkur kvöldkaffi fyrir háttinn,
banana og mjólk og þú fórst
gjarnan með einhverja vísu fyrir
mig. Svo sagðirðu svo oft með
þínu fallega og hlýja brosi: „Jæja,
best ég dembi mér í damaskið.“
Alltaf með svo góðan húmor og
smitandi hlátur. Ég man þegar ég
var lítill og þú varst svo oft úti í
garði að huga að blómunum þín-
um. Stundum leyfðirðu hestunum
þínum að koma og bíta gras í
garðinum heima á Hlíðarvegi. Og
eitt sinn þegar þú þurftir að koma
heyi á milli staða þá gerðir þú þér
lítið fyrir og troðfylltir bara Súb-
aróinn af heyi. Ég man líka fyrir
nokkrum árum þegar þú og
María voruð að keyra, og þú
þurftir að leggja út í kant því þið
hlóguð svo mikið að þú gast ekki
keyrt. Það var aldrei leiðinlegt að
vera í kringum þig. Alltaf svo um-
hugað um aðra, með stórt og hlýtt
hjarta, svo mikill höfðingi. Vannst
mikið og óeigingjarnt starf fyrir
Rauða krossinn, þar sem þú varst
lengi í forsvari fyrir verkefnið
„Föt sem framlag“. Allt fram á
það síðasta var umhyggja þín fyr-
ir öðrum svo ríkjandi. Svo oft
þegar ég kom í heimsókn spurðir
þú hvort það væri ekki eitthvað
sem þú gætir gert fyrir mig,
hvort ég vildi ekki fá mér eitt-
hvað. Það rennur upp fyrir mér
hversu heppinn ég er að hafa átt
þig sem ömmu. Þú sýndir mér
hversu fallegar manneskjur geta
verið. Þú sýndir mér að það er til
virkilega gott fólk. Þú varst svo
góð fyrirmynd allra. Síðustu orð
þín: „Viljið þið hjálpa mér að
bæta heiminn,“ eru svo lýsandi
fyrir þig. Þessi orð þín munu lifa í
mér og vera mér áminning um að
gera betur.
Elsku amma mín, eldhuginn
minn. Ég kveð þig með söknuði.
Þótt ég viti að þú varst södd líf-
daga er samt sárt að kveðja. Það
er skrítið að geta ekki hitt þig
heima á Hlíðarveginum. Þú varst
einstök, og minning þín mun
ávallt lifa með mér.
Guðmundur Áskelsson.
Þegar líf tekur enda er margt
sem sækir á okkur sem eftir lif-
um. Sorg var efst í huga en blönd-
uð þakklæti og lotningu þegar ég
heyrði að Anna Bjarnadóttir
hefði skilið við. Sumt fólk hefur
meiri áhrif á mann en aðrir. Ég
kynntist Önnu, eða ömmu Önnu
eins og hún var alltaf kölluð, þeg-
ar ég var orðin fullorðin. Við-
kynningin er mér því í fersku
minni og sérstaklega hvernig það
sló mig sterkt hversu ótrúlegur
persónuleiki var þar á ferð.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
hitti hana fyrst. Það kom snöggt
upp á að ákveðið var að kíkja í
heimsókn til hennar en ég hafði
nýlega byrjað í sambandi við
Auðun, barnabarn ömmu Önnu.
Ég hafði mestar áhyggjur af því, í
hégóma mínum, að ég væri nú alls
ekki vel tilhöfð og þar að auki ber-
fætt í skónum. Hvernig hittir
maður ömmu kærastans í fyrsta
skipti í krumpuðum æfingagalla
og þegar maður fer svo úr skón-
um er maður berfættur þar að
auki! Þetta skipti náttúrlega engu
máli um leið og ég steig inn fyrir
þröskuldinn á Hlíðarveginum.
Hvorki fyrir mig né hana. Slíkir
hlutir skiptu Önnu engu máli.
Það var alltaf eins tilfinning að
koma á Hlíðarveginn. Strax frá
fyrsta degi. Það er erfitt að lýsa
því, en þar voru allir velkomnir,
stórir sem smáir, og manni leið
einfaldlega betur með flest í lífinu
þegar maður var í návist Önnu á
Hlíðarveginum. Ég leit strax
mikið upp til hennar. Hún fram-
kvæmdi allt það sem við hin hugs-
um um að væri nú fallegt og gagn-
legt að gera, en gerum svo oft
ekki. Hún lét sig hlutina varða.
Ekkert var henni óviðkomandi og
maður fékk sterkt á tilfinninguna
að hún hefði í raun sérstakan til-
gang í þessum heimi til góða fyrir
okkur hin. Hún fór í gegnum lífið
og gaf. Hún tók ekki nema það
allra nauðsynlegasta, var útsjón-
arsöm, nýtin, iðin og hafði það
alltaf að markmiði að gefa til
baka. Á allan mögulegan hátt. Og
allan tímann með bros á vör.
Ég ætla ekki að fara að telja
upp öll góðverkin sem hún vann
að og hrinti í framkvæmd. Ég
held að hún hefði seint búið til
slíkan lista sjálf. Afraksturinn af
því mun aftur á móti lifa um
ókomna tíð og halda í heiðri minn-
ingu hennar. Mér finnst núna,
þegar ég horfi til baka, eins og ég
hafi á vissan hátt verið heiðruð
með því að hafa fengið að kynnast
henni. Amma Anna var einstök.
Fyrirmynd sem ég vona að ég
beri gæfu til að horfa alltaf til í líf-
inu og minna börnin mín á, sem
eru svo heppin að hafa átt hana
fyrir langömmu.
Ásdís Magnúsdóttir.
Elsku langamma. Það er sól-
ríkur dagur, ég geng inn í garðinn
þinn sem er umlukinn fallegum
blómum. Þú situr á veröndinni
hjá bleiku alparósinni og baðar
þig í sólinni. Þú brosir til mín og
faðmar mig fast að þér. Það var
yndislegt að faðma þig. Við förum
svo inn og þú sest í stólinn þinn og
tekur upp prjónana. Þar ræðum
við um daginn og veginn. Mjög oft
um hesta því við áttum það sam-
eiginlegt að vera miklir hestaunn-
endur. Við setjumst svo við borðið
og þú tekur upp jólaköku og
mjólkurglas. Það er eitthvað sem
ég mun aldrei gleyma. Kapallinn
ætlar að ganga eitthvað illa hjá
þér, en þú gefst aldrei upp.
Svona mun ég alltaf muna þig
elsku amma mín, alltaf svo já-
kvæð og hress og alltaf var maður
umlukinn hlýjunni frá þér. Manni
fannst maður alltaf svo mikilvæg-
ur og skipta svo miklu máli þegar
maður var í kringum þig. Ég mun
sakna þín meira en orð fá lýst og
ég er strax farin að sakna þín al-
veg hrikalega mikið. Hlíðarveg-
urinn er svo tómlegur þegar þú
ert ekki þar. Þú munt alltaf eiga
stað í hjarta mínu og ég mun aldr-
ei gleyma þér.
Bleika rósin springur út,
hún baðar út blöðum sínum,
er fegurri en öll blómin í kring.
Svo fer hún að visna,
hægt og rólega byrja blöðin að
dofna,
að lokum deyr hún.
En þessi eina bleika rós
skilur eftir sig djúpa holu.
Holu sem engin önnur rós getur
nokkru sinni fyllt út í.
Þórunn Þöll.
Ég man alltaf eftir því þegar
ég kom heim til þín. Ég var yf-
irleitt með ömmu Tótu en stund-
um með pabba. Þú sast alltaf í
stólnum þínum og prjónaðir peys-
ur, bauðst okkur kex, og það var
gaman hjá okkur. Ég man alltaf
eftir því þegar ég var sjö ára og
var með gamla dótabúðarkassann
og rukkaði þig fyrir garnið. Síðan
fór ég á milli fólksins og sagði:
„Þú þarft að borga.“ Ég man eftir
því þegar þú komst í sjónvarpinu
og allir í fjölskyldunni voru límdir
við skjáinn að horfa á þessa
undraömmu. Þessi amma var
ekki bara venjuleg amma, hún
var amma mín. Hún var amman
sem prjónaði peysur, sokka, og
allt fyrir okkur og örugglega alla
krakkana í Afríku. En það sem ég
man mest af öllu var þegar ég lá
hjá þér í sófanum og horfði á allt
mögulegt heima hjá ömmu Tótu.
Svo keyrðum við þig heim. Til að
minnast þín, elsku langamma,
samdi ég ljóð.
Þínar stundir. Mínar stundir.
Allar stundir sem þú áttir með mér,
megi hvíla með þér.
Allir dagar. Allar vikur. Allir mán-
uðirnir.
Öll árin, sem þú áttir með mér
megi hvíla með þér.
Allar minningarnar. Þær skemmti-
legu. Þær góðu.
Þær yndislegu, sem þú áttir með
mér, mega hvíla með þér.
Alltaf.
Ingibjörg Iða Auðunardóttir.
Nú er hún amma Anna farin
frá okkur og það er svo skrítið þar
sem einhvern veginn fannst mér
að hún yrði alltaf til staðar en ég
veit að henni líður vel núna og er
komin á góðan stað.
Kærleikur, umburðarlyndi,
gleði og traust voru þau orð sem
komu upp í huga minn þegar hún
kvaddi okkur hún elsku amma
mín, allt þetta hafði hún fært mér
í svo miklum mæli frá því að ég
man eftir mér og allri minni fjöl-
skyldu þegar börnin mín voru
fædd. Það væri efni í heila bók að
fara yfir allt það sem við amma
höfum skrafað og brallað saman
og mun ég geyma þær minningar
vel og reyna af fremsta megni að
koma öllu því góða sem ég hef
lært af henni yfir til minna barna.
Þú varst svo frábær fyrirmynd.
Margt er það og margt er það,
sem minningarnar vekur.
Og þær eru það eina
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson frá Fagra-
skógi.)
Ég kveð þig, amma mín, og það
verður erfitt að fylla skarð þitt
þar sem þú varst þungamiðjan í
lífi okkar allra. Megi englar guðs
vaka yfir þér.
Þín
Iðunn.
Anna Bjarnadóttir setti sann-
arlega svip á umhverfi sitt. Hún
var sterk kona og dugnaðarfork-
ur í þess orðs bestu merkingu.
Fyrstu kynni mín af Önnu voru
þegar ég kom með Tótu, dóttur
hennar og vinkonu minni, í fyrsta
skipti austur í bústað sem Anna
átti í landi Norðurkots í Gríms-
nesi. Bíllinn minn var frekar lág-
ur og ég átti í erfiðleikum með að
komast afleggjarann að bústaðn-
um án þess að hann tæki niðri.
Það líkaði Önnu ekki og á meðan
Tóta sýndi mér bústaðinn og um-
hverfið náði hún í járnkarl og
fjarlægði stærstu steinana sem
höfðu orðið í vegi fyrir mér. Þessi
saga segir meira en mörg orð um
Önnu. Hún lét ekki ómerkilegar
hindranir stöðva sig. Leit frekar á
þær sem áskorun sem hún vildi
sigrast á. Skömmu síðar, eða
1976, stofnuðum við systur,
Magga og ég, bridgeklúbb með
Tótu og Bertu, tengdadóttur
Önnu. Eins og vænta má í jafn líf-
legum félagsskap fjölgaði fljót-
lega í klúbbnum. Önnur dóttir
Önnu, Bjarnheiður, bættist í hóp-
inn og fleiri vinkonur þar til við
vorum orðnar 10 talsins. Eftir það
var spilað á tveimur borðum og
Anna Bjarnadóttir