Siglfirðingur - 13.05.1931, Blaðsíða 1

IV. árg.
Siglufirði, Miðvikuda^inn 13. maí 1931
24. tbl.
Viðhorf íslenskra stjórnmála
Fylgiskaupin.
Eitt af því. er einkennt hefir
Framsóknarstjórnin?, er hinn hóf-
lausi bitlingaaustur í flokksmenn. I
allri stjórnmálasögu Islendinga að
fornu og nýju eru engín dæmi slíks.
Og engin dæmi munu heldur finnast
um slíkt athæfi í nokkru þingræðis-
landi. Svo rammt hefir kveðið að
þessu, að til skamms tíma hefir það
verið einn allra vissasti og áhættu-
minnsti atvinnuvegur að vera „F'ram-
sóknarmaður. Eða þó ekki væri nema
að látast vera það. Pað er líka
margur F'ramsóknarmaðjjrinn stein-
hissa á þeim Sjálfstæðismönnum og
reyndar fleirum, er ekki eru tilbún-
ir að „kaupslaga“ við stjórnarflokk-
inn með sína pólitísku sannfæringu.
F'rægt er orðið það er Gissur stjórn-
orráðsfulltrúi sagði um Torfa Hjart-
arson, er hann gekk fram fyrir
skjöldu á móti stjórninni og þver-
neítaði að gerast leiguþý hennar
hvað sem í boði var. Pá sagði Giss-
ur: „Ekkert skil jeg í honurn Torfa,
atvinnulausum manninum!" Ojá,
það var ekki von að fulltrúinn skiidi
það, að sannfæringin er sumum
mönnum meira virði en peningar
og atvinna.
Fað er ekki hætt við að Fram-
sóknarvinnumennirnirfari á hausinn.
Atvinnuvegurinn er svo vís og
greiðslan ekki síður. Enda hefir
enginn þeirra sjeðst bendlaður
við „svindl“ í Tímanum. En „svindl-
ari” er sú nafnbótin er atvinnurek-
endur þjóðarinnar hafa verið sæmd-
ir ef þeir ekki hafa verið Tíma-
menn. Tíminn hefir verið óspar á
nafnbótina. En hafi einhver atvinnu-
rekandi farið á hausinn, er tilheyrt
hefir Framsókn, hefir þess aldrei
verið getið í Tímanum, en fjárhæð-
unum er bankarnir hafa tapað á
þeim, verið í kyrþey laumað vfir í
skuldabók andstæðinganna.
Fað yrði ægilega langur listi ef
:etti að telja öll þau embætti er Fram-
sóknarstjórnin hefir veitt í atvinnu-
skyni fyrir flokksmenn sína. Sigl-
firðingur hefir eigi rúm til þess, þótt
hinsvegar væri í því nokkur fróð-
leikur og það yrði sýnilegt, talandi
verk. En þess gerist síður þörf, þar
eð landsmenn muna þetta bert,
hver í sinni sveit. Par geta menn
talið embætíin á fingrum sjer, og
þekkja sögu þeirra og forsögu; og
þjóðin í heild þekkir þessa nokkur
deili. Jafnvel hinir ófróðustu í þess>
um efnum kunna að nefna allmarga
ef þeir fika sig áfram eftir tignar-
stiganum, allt úr forsætisráðherra-
stólnum niður í hundahreinsunar-
kofana. Petla hvorttveggja hefir á
sjer jafn iiisterkan F'ramsólcnarstimp-
il og allt þar á ntilli,
Pað er ekki svo að skilja, þetta
er ekki ófyrirsynju gert. A þessu
hefir stjórnin lafað og á þessu hang-
ir Tryggvi enn.
Pað er sjálfsagt ekki út í hött, það
sem Borgfirðingurinn hafði eftir
Jónasi frá Fíriflu i haust er var.
Bóndinn innti hann eftir því, hvort
stjórnin mundi nú ekki hafa farið
nokkuð óvarlega í þessu embætta-
veitingamáli, og hvort hún mundi
nú ekki hafa skapað sjer ískyggilega
mikla andúð með þessu. Jónas svar-
aði: Pví verður. ekki neitað, að and-
úð íhaldsins er megn, en það hefir
ekkert að segja. Petta er okkar sterk-
asta vopn, og ef íhaldið hefði haft
vit á þessu herbragði í sinni tíð, þá
væri nú engin F'ramsókri til sem
stjórnarflokkur. Petta eru eftirtekta-
verð ummæli. Og, því miður sönn.
Hefir nú þjóðin gert sjer það
ljóst, hvað alt þetta óþarfa embætta
fargan hefir kostað ríkissjóðinn?
Flvað marga 'skóla, langa vegi,
marga vita, brýr og hafnarbætur
hefði verið hægt að byggja fyrir alt
það fje, sem stjórnin hefir stungið
í vasa manna til þess eins, að
tryggja sjer fylgi þeirra? Getur
nokkur svarað þeirri spurningu?
Sennilega verður henni aldrei svar-
að. En íslenska þjóðin er í eðli
sínu svo rjettlát í dómum sínum,
og svo hagsýn um öll fjármál, að
hún lætur það ekki viðgangast mörg
ár í röð, að almannafje sje misnot-
að svo hrapariega, eins og Fram-
sóknarstjórnin hefir sannarlega gert
rneð embætta og bitlingafargani
sínu. — Um þetta á þjóðin meðal
annars að dæma 12. júní n. k.
(Meira).
Útvarpsumræðurnar.
Framh.
Annan daginn talaði Eysteinn
Jónsson fyrir Framsókn, Ólafur
Thors fyrir Sjálfstæðismenn og Stef-
án Jóh. Stefánsson fyrir Jafnaðarm.
Eysteinn byrjaði ræðu sína með
því að segja, að andstæðingar stjórn-
arinnar hefðu farið með háskalegar
blekkingar að undanförnu um fjár-
málin. Sagðist hann ætla að skýra
þjóðinni frá því, sem hann vissi
sannast og rjettast um þessi atriði,
og tilfærði heimildir sínar. — En
hvað sagði svo Eysteinn um þessi
mál? Hann komst að því, að tekj-
ur ríkissjóðsins hefði farið jafnmik-
ið fram úr áætlun, eins og tilfært
hefir verið. Hann komst að því, að
útgjöld stjórnarinnar hefðu orðið
nákvæmlega eins mikil eins ogand-
stæðingarnir hafa haldið fram, Og
um skuldaaukningarnar fór á sömu
leið. Hann viðurkendi, að skuldirn-
ar hefðu aukist eins og andstæðing-
arnir segja, en hann afsakaði þetta
með auknum frarnkvæmdum. En er
hann tók að telja upp það, sem gert
hefði verið fyrir alt lánsfjeð, vantaði
nokkuð á aðra miljón sem hann
viðurkendi, að hlotið hefði að fara
í eyðslusemi. — Petta er einmitt
það senr Sjálfsæðismenn hafa hald-
ið fram. Peir hafa sagt að stjórnin
hafi stofnað ótal óþörf embætti og
eylt miklu fje i algjörðan óþarfa.
Og Eysteinn hefir orðið fyrstur til að
segja frá því, hve mikið hafi verið
eytt til þessa. Iidtt d aðra mi/jón í