Siglfirðingur - 25.04.1940, Blaðsíða 2

2
SIGLFIRÐINGUR
andstæðingar Framsóknar, þó
flokkur Erlendar hafi slíðrað vopn-
in núum stund, vegnaþegnskapar.
En með Bergi munu báðir telja
sig geta unnið. Maður mætti nú
halda að Framsóknarflokkurinn
mundi bera fram sérstakan lista,
þar sem vitað er, að hann á mikil
ítök í Kaupfélaginu og kaupfélög-
in hafa verið og eru hans höfuð-
vígi. Þeir myndu nú freista að ná
einum sinna manna í stjórn og
bera fram sérstakan lista. En svo
var nú ekki. Heldur vaknaði nú
hin forna ást til fyrri samherja í
kosningum víða um land, komm-
únistanna, og þeir létu þessa
kennd ráða gjörðum sinum og at-
höfnum. »Seint fyrnast fornar
ástir«, sannast þar. Úrslit þessara
kosninga urðu þau, að Bergur
Guðmundsson hlaut 166 atkvæði,
Aðalbjörn Pétursson 113ogErIend-
ur 68. Kosnir voru því Bergur og
Aðalbjörn. Bergur með atkvæðum
jafnaðarmanna og kommúnista, en
Aðalbjörn með atkvæðum komm-
únista og vina sinna Framsóknar-
mannanna. Varamaður var kosinn
Jón Kjartansson, framsóknarmaður,
með 111 atkvæðum. Gleggri sann-
anir fyrir faðmlögum Framsóknar
og kommúnista þarf ekki við.
Verkin tala. Jón hlýtur 2 atkv.
færra en A. P. Líklega hafa þessir
tveirblygðastsínfyrir að vera valdir
að svo nánu sambandi og hefir
sennilega dottið í hug, eins og
einhversstaðar segir, er talið barst
að því hvort »nokkuð væri á milli
þeirra«, þ. e. karls og konu, að
stundum væri langt á milli þeirra
en stundum »bara ekki neitt«.
Það er von að þessari hugsun
skyldi skjóta upp. Hryllingurinn
við samneytið við kommúnista
hefir komið fram í þessum at-
kvæðamun. Vesalings Framsóknar-
mennirnir. Skelfileg hlýtur Iíðan
hinna sannfærðu, um heilindin í
öllum skrifum þeirra og bægsla-
gangi gegn kommúnistum að vera.
Eftir allt það, sem lýst hefir sér í
framkomu framsóknarmanna und-
anfarna mánuði, skyldi maður halda,
eða að minnsta kosti hefði haft
leyfi til að halda, að þeir myndu
ekki lúta svo Iágt, að hafa nokk-
urt samneyti við kommúnista fram-
ar. En það er öðru nær.
Það er náttúrlega ekkerttiltöku-
mál, þó andlega skyldir menn og
|amherjar styðji hver annan til
valda og mannvirðinga, því það
er eðlileg afleiðing skyldleikans og
hin ágætasta sönnun hans.
Aðalforingjar Framsóknar hefðu
átt, sóma síns vegna og virðingar
fylgismanna sinna, að tala minna,
ausa kommúnistanna minni sví-
virðingum og telja þá ekki eins
óalandi og óferjandi, í stuttu máli,
heimta ekki útskúfun þeirra úr
mannfélaginu eins og þeir gerðu.
En þeir vissu, að það hefir aldrei
verið heimtað af þeim, semflokki,
að standa við orð sín og heldur
aldrei verið búist við af þeim.
Erfiðið var of mikið til þess að
komast af fyrri brautum og fara
inn á nýjar og snúa þá um leið
baki við hjálparsveitum sínum.
Þessvegna varð að gripa fyrsta
tækifærið sem gafst til þess að
sýna kommúnistunum, að ekkert
væri meint með þessum látum
Framsóknar gegn þeim. Þetta væru
aðeins dutlungar, er ekki yrði lang-
æir og mundu hverfa eins og ský
fyrir sólu, er stund fyllingarinnar
væri komin. Fyrir þá, sem bezt
þekktu innræti Framsóknar, kom
þetta ekki á óvart, því hún hefir
frá upphafi vega sinna siglt undir
fölsku flaggi.
Aðalbjörn 113
Jón Kjartansson 111.
Verkin tala!
B. E.
Dómi aimennings
verður ekki áfrýjað.
Á þessum viðburðariku tímum
gerast hinir ólíklegustu atburðir,
með þeim feikna hraða, að ill-
mögulegt er að fylgjast með því,
sem skeður. Samt mega menn
ekki láta hraða og óútreiknanleik
viðburðanna hertaka hugann svo,
að athyglin beinist eingöngu út
á orustuvelli stórþjóðanna.
Að hlusta á það, hvernig litill
flokkur manna með Kúsinen í
broddi fylkingar, leiddi blóðbað og
óhamingju yfir þjóð sína, eingöngu
í þeim tilgangi að svala dálítið
valda- og metorðagræðgi sinni,
fyllti mann hryllingi. En það minnti
mann á það, að hérna á íslandi
er líka lítill flokkur, sem langar
til þess að ráða og drotna yfir
samborgurum sínum.
Þegar við hlustuðum á það,
hvernig Þjóðverjum tókst að her-
taka alla hernaðarlega mikilvæga
staði í Noregi, mótstöðulítið, sann-
færðumst við um það, að ekki er
riðið við einteyming, þar sem of-
beldisstefnur bora niður spírum
sínum og sýkja hugarfar andlega
veikbyggðra manna.
Við hlustum daglega á tilkynn-
ingar hinna ýmsu hlutlausu rikja,
um varúðarráðstafanir, sem þær
hafa gert, til þess að tryggja líf
og limi íbúa sinna. Ráðstafanir,
sem eiga að koma í veg fyrir það,
að þjóðin fái rýtinginn í bakið,
þegar henni ríður mest á að standa
saman.
Þetta gerist fyrir utan okkar á-
hrifasvæði. Við höfum fylgst með
gangi styrjaldarinnar ogfyllst hryll-
ingi og andúð á landráðum. En
»maður, littu þér nær, liggur í göt-
unni steinn«.
Fyllumst við ekki samskonar
hryllingi, þegar gerðar eru tilraun-
ir til þess í íslenzkum blöðum, að
fá fólk til þess að dá og vegsama
þessa svikara?
Við yfirvegum spurninguna og
hljótum að komast að þeirri nið-
urstöðu, að verið séað undirbúa jarð-
veginn hér heima, til þess að taka
á móti svipuðum ofbeldisverkum
frá hendi þeirra manna, sem taka
upp hanzkan fyrir Kúsinen-ódæðið.
Kommúnistar hér hafa með fram-
komu sinni og skrifum í þessu
máli, lýst innræti sínu, en við því
máttu þeirekki. Þeir hafa því feng-
ið sinn dóm, almenningur hefir
dæmt þá pólitiskum dauðadómi.
Enginn Finnlendingur getur
skriðið svo djúpt, að hann nái til
þess, að gefa skoðanabræðrum
Kúsinens atkvæði sitt. Enginn ís-
lendingur getur heldur gerst svo
andlega vanhaldinn, að hannfyrir-
verði sig ekki fyrir það, að vera
kommúnistuin fylgjandi,‘eftir játn-
ingu þeirra.
Kn.
Rúg-
mjol
0.45 kg.
Verzlun
Halld. Jónassonar.