Pétur er minn maður - 01.06.1996, Side 14

mennsku. „Það voru ekki margir ung-
lingar í hestamennsku og við Pétur
vorum þá ekki í sama hópi. Hann var
með Þorláki Ottesen, Höskuldi á Hof-
stöðum og einhveijum gömlum körl-
um og ég var með öðrum gömlum
körlum í hestamennskunni. Reyndar
voru þetta alls ekki „gamlir karlar" -
þegar maður er unglingur fmnst manni
að allir sem komnir eru yfir þrítugt
séu óskaplega gamlir. Ég var ekki
með bflpróf, svo ef mig langaði að
komast á hestbak þá hringdi ég í ein-
hverja af körlunum og spurði hvort
þeir vildu koma á bak,“ segir Inga
Asta og hlær. „Mínir helstu félagar
fyrir utan vinahópinn í skólanum voru
menn einsog Arni Þórðarson skóla-
stjóri í Hagaskóla, Páll Briem, Stefán
Pálsson í Búnaðarbankanum. Hesta-
mennskan er svo hrífandi og það var
gaman að vera með þessum mönn-
um.“
Inga Asta og Pétur eru semsagt
bæði hestamenn, einsog reyndar hefur
komið rækilega fram í sjónvarpsaug-
lýsingum. Og ekki nóg með það: þau
kynntust upphaflega í gegnum þetta
sameiginlega áhugamál.
Inga Asta segir mér að þau eigi ekki
hesta núna. Á sínum tíma fluttu þau
með sér hesta til Isafjarðar en þar er
fátt um lendur þar sem hægt er að
spretta úr spori; Oshlíðin eini reiðveg-
urinn og þar mátti heyra smáskriðum-
ar rúlla niður fjallshlfðina. „Við vor-
um vön Rangárbökkum og Heiðmörk
og ótal reiðvegum í kringum Reykja-
vík. Að lokum gáfumst við eiginlega
upp, enda höfðum við heldur ekki
tíma til þess að sinna hestunum sem
skyldi. Én hnakkanir og stígvélin og
kambamir em enn á sínum stað úti í
bflskúr. Við fylgdum hinsvegar strák-
unum þegar þeir fóru að stunda skíði
enda góð aðstaða til þess á Isafirði."
Kostirnir sem ég féli fyrir...
Þegar hér er komið sögu kemur
Einar Ólason ljósmyndari með al-
væpni. Það er ekki á Ingu Ástu að sjá
að hún hafi til skamms tíma verið
íjarri leifturljósum myndavélanna, og
hún tekur því með mesm ró þegar Ein-
ar biður hana að setjast við píanóið og
taka eitt lag eða tvö meðan hann
smellir af í gríð og erg. Hvort við vilj-
um heyra eitthvað sérstakt? spyr hún,
og töfrar síðan fram Mozart.
Þegar ljósmyndun er lokið spyr ég
um Pétur. Vinir hans og samstarfs-
menn eru sammála um að hann sé
grandvar og heiðarlegur og megi ekki
vamm sitt vita. Jafnframt að hann sé
ákaflega hlédrægur maður. Hvernig
lýsir Inga Ásta eiginmanni sínum?
.Jylér fmnst þetta góð lýsing. Það er
sagt að hann sé hlédrægur og það er
rétt í þeim skilningi að hann hefur
aldrei troðið sér áfram. En þegar sagt
er að hann sé feiminn, þá spyr ég á
móti: Hefur einhver heyrt um feimna
sýslumanninn á Isafirði?"
Nei, ætli það, svara ég.
„Einmitt. Hann er ekki hlédrægur
þar sem hann ekki á að vera það. En
lýsingin er ágæt: þetta eru þeir kostir t
fari hans sem ég féll fyrir. Fyrst eftir
að Pétur gaf kost á sér var oft sagt að
hann brosti aldrei - en hann er nú bú-
inn að afsanna það aftan á strætó! En
þegar sagt er að hann haft ekki brosað
þegar hann lýsti yfir ífamboði, þá spyr
ég: Finnst einhvetjum það brosvert að
gefa kost á sér í þetta embætti? Ég
hefði ekki verið par ánægð ef hann
hefði verið brosandi yftr því,“ segir
Inga Ásta og raddblærinn er ákveðinn.
,Aftur á móti er hann ákaflega bros-
mildur maður og léttur og skemmti-
legur í okkar lífi.“
Inga Ásta veltir vöngum yfir því
hvort fólki almennt þyki þau orð sem
oftast eru notuð til að lýsa persónu
Péturs ekki nógu jákvæð.
„Mér finnst svolítið skrýtið, að það
er stundum sett fram með neikvæðum
formerkjum að hann sé hógvær og
vammlaus. Þeim kostum hans, sem ég
féll fyrir, var stillt upp sem göllum af
sumu fólki. Þvf er ég enganveginn
sammála, en þetta mun þjóðin dæma
um. Punktur."
En eru þau ólíkar persónur, Pétur
og Inga Ásta?
,Ég virka kannski opnari en Pétur,"
segir hún. „Við erum ákaflega ólík.
Pétur talar gott íslenskt mál og hugs-
unin í hverri setningu sem hann segir
kemur oftast fullmótuð. Mér er gjamt
að segja hlutina jafnóðum og ég hugsa
þá. Við Pétur bætum hvort annað upp,
og er það ekki best í hverju hjóna-
bandi? Við erum samrýnd og samstíga
og höfum yfirleitt sömu skoðanir á
hlutunum, en erum samt ólíkar per-
sónur.“
Vildi helst vera á
skólabekk alla ævi
Áhugamálin eru mörg, einsog þegar
hefur komið fram: hestamennska,
skíði og tónlist til dæmis. Hvað fleira?
„Allt, sem menntun er fólgin í,
heillar mig. Helst vildi ég vera á
skólabekk alla ævi, og undanfarin ár
hef ég verið að læra meira í tónlist.
Við vinkonumar í saumaklúbbnum er-
um líka hættar að nenna að sauma en
fömm í staðinn á endurmenntunar-
Tónlistin gefur mér lífsfyllingu. Hún auðgar
bæði andann og hugmyndaflugið og hún er
svo ögrandi - þú getur alltaf gert betur. Þegar
maður æflr eitthvert verk er það áskorun
um fullkomnum, sem maður nær aldrei.
námskeið í Háskólanum. Á eftir för-
um við svo á kaffihús, svo þetta hefur
verið bæði skemmtilegt og fróðlegt.
Við fómm á námskeið sem Hjörleifúr
Sveinbjömsson var með um samtíma-
sögu Villtra svana og annað hjá Vil-
hjálmi Ámasyni heimspekingi, Sið-
frceði lífs og dauða. Núna síðast vor-
um við á námskeiði hjá Ingólfi Guð-
brandssyni um Bach og við höfum
áhuga á að fara á íslendingasagna-
námskeið hjá Jóni Böðvarssyni. Þetta
hefur verið ákaflega gefandi og við
ætlum að halda þessu áfrarn."
Ósýnilegir tónar Mozarts em enn í
loftinu og ég spyr Ingu Ástu hvað tón-
listin gefi henni.
„Lífsfyllingu. Hún auðgar bæði
andann og hugmyndaflugið og hún er
svo ögrandi - þú getur alltaf gert bet-
ur. Þegar maður æfir eitthvert verk er
það áskorun um fullkomnum, sem
maður nær aldrei. Þótt maður hafi
spilað eitthvað verk ámm saman er
það ekki nema einstöku sinnum sem
maður getur verið sæmilega sáttur. Og
eftir því sem maður kynnist tónverki
betur, sér maður fleiri fleti sem hægt
er að bæta og auðga. Þótt það sé gam-
an að spila mörg verk er álíka gefandi
að spila sömu verkin árum saman.
Þessvegna er líka svo skemmtilegt að
fara á tónleika og hlusta á sömu tón-
smíðina í túlkun mismunandi lista-
manna. Það er endalaust hægt að
halda áfram, hvort sem maður hlustar
eða spilar."
Það er einhver trúarleg innlifun í
röddinni þegar Inga Ásta talar um tón-
listina. Ég spyr um trúna.
„Já, ég er trúuð.“ Hún hugsar sig
um. „Sígilt, íslenskt svar við þessari
spumingu er: Já, ég er trúuð og svo
tölum við ekki meira um það! Mér
finnst að það mætti vera meiri gleði í
trúnni og hún mætti líka vera opnari.
Ég hef kynnst fólki undanfarin ár sem
hefur ólíka afstöðu til trúariðkunar.
Það hefur verið mér mikils virði að
kynnast því, enda hefur það opnað
mig í trúariðkun minni.“
Nú förum við senn að segja amen
eftir efninu. En ég spyr að lokum
hvaða gildi í lífinu Inga Ásta Hafstein
metur mest.
„Heiðarleika, númer eitt, tvö og
þrjú. Heiðarleika í víðustu merkingu
sinni: Heiðarleika gagnvart sjálfum
sér og skoðunum sínum, og heiðar-
leika gagnvart öðmm. Ég hef oft sagt
við strákana mína, að ef þeir eru heið-
arlegir í öllu sem þeir taka sér fyrir
hendur, þá geti þeim ekki annað en
famast vel í lífinu. Það þýðir um leið
að þeir geri sitt besta í því sem þeir
taka sér fyrir hendur. Sá er heiðarlegur
sem gerir eins vel og hann getur.“