30. júní - 28.06.1968, Síða 2

2
30. JÚNÍ
Frú Halldóra Ingólfsdóttlr
er fædd á ísafirði 28. nóvem-
ber 1923. Foreldrar hennar
eru ólöf Jónasdóttir og Ing-
ólfur Árnason. Ingólfur er
ættaður úr Bolungarvík. en
Ólöf er Breiðfirðingur. Þau
hjón bjuggu lengst af á ísa-
firðl, unz þau fluttust til
Reykjavíkur fyrir sjö árum.
Halldóra ólst upp með for-
eldrum og þremur systkinum
á ísafirði, en var send í skóla
og stundaði nám við Verzl-
unarskóla íslands. Þaðan
lauk hún verzlunarprófi vor-
lð 1942, með einkunninnl 7,82
(skv. eink.kerfi Örsteds, hæst
gefið 8), en það er hæsta
einkunn, sem gefin hefur
verið við skólann. Síðan vann
hún við skrifstofustörf, þar
til hún giftist Kristjáni Eld-
járn árið 1947. Hann hafði þá
starfað sem safnvörður við
Þjóðminjasafnið um tveggja
ára bil og var skipaður þjóð-
xnlnjavörður 1. desember
sama ár.
Ég hitti frú Halldóru á
heimili þeirra hjóna 1 bygg-
ingu Þjóðminjasafnsins og
rabbaði við hana stundar-
kom.
Stoían er vistleg með ó-
sviknum og alþýðlegum
mennlngarbrag. Bækur. Mál-
verk eftir valinkunna málara.
Á elnum vegg útsaumað
VIÐTAL VIÐ FRÚ HALLDÓRU
ELDJÁRN
teppi, yfirskrift: Abbadís
Sólveig Rafnsdóttir f Reynis-
nesi. Sex dýrlingar hennar
fyrir neðan.
— Þetta var teiknað upp
fyrir mig eftlr frumgerðinni,
sem er í ÞJóðminjasafninu,
segir frú Halldóra aðspurð.
— Frumgerðin er talin vera
írá því rétt fyrir siðaskipti.
Eg hafði gaman af því að
sauma það, eins og ég hef
raunar ánægju af saumaskap,
eftir því sem ástæður leyfa
hverju sinni.
— Er gott að búa hér í
ÞJ óðminj asaf ninu ?
— Við kunnum mætavel
við okkur. Það er ekki ónæð-
issamt að neinu ráði, en þó
meira en ef vlð byggjum
lengra frá safninu. Við flutt-
um hingað árið 1950,
skömmu á undan safninu, og
ibúðin er rúmgóð.
— Og oft mun vera gest-
kvæmt hjá ykkur?
— Það leiðir af sjálfu sér,
að hingað koma oft gestir,
innlendir sem erlendir, ekki
sízt á sumrin. Þá eru hér oft
á ferð fræðimenn, sem ann-
aðhvort ferðast á eigin veg-
um eða er boðið, og þeir eru
jafnan aufúsugestir hjá
okkur.
— Hefur þú áhuga á forn-
leifafræði?
— Sennilega varla meira
en gengur og gerist. En það
hefur auðvitað ekki farið hjá
því, að ég hafi heyrt talsvert
um þessi fræði talað, þó að ég
geti ekki hælt mér af því að
vera neltt fróð um þessi efni.
— Hefur þú unnið utan
heimilisins eftir hjónaband?
— Nei, það hef ég aldrei
gert. Ég lauk námi við Verzl-
unarskólann vorið 1942 og
vann næstu árin á skrifstofu
Magnúsar Kjaran. Við Krist-
ján giftum okkur I byrjun
árs 1947, og síðan hef ég ein-
göngu sinnt heimilisstörfum
og fundizt nóg að gera.
Auk þess hef ég litið -svo á,
að heimilið væri bezti vett-
vangur minn og ekki sótzt
eftir því að vinna úti. Eg veit
ekki, hvort tekur þvi að
nefna, að ég hef stundum að-
stoðað Kristján smávegis við
vélritun og prófarkalestur á
því, sem hann hefur skrifað.
— Þið eigið allstóra fjöl-
skyldu?
— Börnin eru fjögur, Ólöf,
21 árs, stúdent, gift og sjálf
búin að stofna heimili, Þór-
arinn, nemandi 1 6. bekk
Menntaskólans, Sigrún 14 ára
og Ingólfur á áttunda ári. Og
ekki má gleyma barnabarn-
inu, Kristjáni Andra, sem er
nýorðinn eins árs.
— Einhver sérstök áhuga-
mál?
— Eg hef ánægju af að
hlusta á góða tónlist, af lestrl
góðra bókmennta og leikhús-
ferðum, þegar tómstundir
gefast frá skyldustörfum. í
skóla hafði ég mjög gaman
af tungumálum, einkum
ensku og þýzku, og sótti nokk
ur námskeið í þeim, eftir að
skóla sleppti.
— Hefurðu ferðazt með <
manni þínum, innanlands og <;
utan? |
— Já, ég hef farið með hon
um til Norðurlandanna,'
Þýzkalands og Englands, þeg
ar hann hefur farið í fyrir-
lestraferðir til þessara landa
eða sótt ráðstefnur. Þá hef
ég oft verið með honum á
ferðum innanlands, þar sem
unnið hefur verið á^ vegum
Þjóðminjasafnsins. Ég hef
aldrei hætt mér út í að að-
stoða við uppgröft, heldur
litið á þetta sem nokkra upp-
lyftingu fyrir fjölskylduna að
fylgjast með og skoða mig
um.
— Þú hefur farið með
Kristjáni á nokkra kosninga-
fundi úti á landi nú siðustu
vikur?
— Já, við vorum fyrst á
ísafirði, og mér þótti mjög
gaman að koma á mínar
bernskustöðvar, í fyrsta
skipti í tíu ár. Það er orðið
langt síðan ég átti heima á
ísafirði, en á meðan foreidr-
ar mínir bjuggu þar, kom ég
1 heimsóknir alltaf öðru
hverju.
Síðan vorum við I Varma-
hlíð í Skagafirði, á Egilsstöð-
um og svo á Akureyri. Auk
þess verða fundir á Selfossl
og á Stapa. Mikil aðsókn var
að öllum þessum fundum og
mér virtust þeir takast vel.
Við höfðum ánægju af þvi að
hitta fólkið og ræða við það.
Allir voru hlýlegir og tóku
okkur sérstaklega vel.
— Og hvernig lízt þér á
horfurnar?
— Eg treysti mér ekki til
að dæma um það. Þetta hef-
ur allt verið umsvifameira en
ég hélt i fyrstu. En ég vona,
að ég taki úrslitum rólega, á
hvorn veg sem þau verða.
Það dregur nú til þeirra og
við sjáum brátt fram úr
þessu, enda held ég, að gott
sé fyrir alla, að þessu linni
senn. Og svo er að bíða á-
tekta.
En ef þetta vandasama
hlutverk verður lagt mér á
herðar, þá mun ég að sjálf-
sögðu reyna að gera það sem
ég get til að standa vel I
stöðu minni. Og ætli bezta
vegarnestið verði þá ekki að
taka til fyrirmyndar forna ís-
lenzka greiðasemi og gest-
risni. H. K.

I
I