Svart á hvítu - 01.06.1978, Síða 19

Meinvill
Einar Kárason
meinfýsinn
Meinvill
Svo þetta tré
hátt þungt
og þetta geislaflóð
meinlegt
og ekki má snerta
bara hringsóla í kring
gleyma
hávaðinn söngurinn stappið hringsólið
svo við gleymum þessu tré
og þessum Meinvill
sem lá í myrkrunum
ætli hann bíti?
hann og skemmda eplið
sem gamli kallinn með skeggið
og kennararöddina
kemur með
skemmda eplið
eplið
tréó og söngurinn
hringinn í kring
um
Meinvill í myrkrunum lá:,:
æpti, sneri sér þyngslalega og hljóp út tröðina. Hún
hljóp æðislega niður eftir götunni og Baddi heyrði
holt óp hennar þegar hún vatt sér með ótrúlegri fimi
yfir hávaxiö limgerði — hundurinn elti hiklaust.
Baddi horföi agndofa á, hikaði örlítið, en gekk svo
til Gunnars: ,,Þú verður víst lengur en til tíu niðri á
slysavaröstofu." Gunnar tók föt sín upp með heil-
brigðu höndinni og gekk bölvandi í burtu.
Baddi tók til óspilltra málanna. Hann tók niður-
sneidd borðin sem lágu snyrtilega á jörðinni og
felldi þau eitt af öðru upp að hliðinni. Hann lauk við
að setja plast í gluggann sem eftir var. Þegar því var
lokið leit hann á klukkuna — tíu —. Byggingafull-
trúinn væntanlegur. Hann leit upp. Konan gekk
slyttislega í átt til hans eftir tröðinni. Hún var í
nærkjól, rifnum og hélt á einhverjum druslum undir
öðrum handleggnum. Hann fleygði verkfærunum
inn í húsið og hljóp til hennar. Hann leiddi hana inn
í bíl og ók af stað.
Þau fluttu inn í febrúar og skömmu síðar gaut
hún fjórum hvolpum. Þeim var öllum komið fyrir á
góðum sveitaheimilum og reyndust afbragðs
smaladýr.
17