Svart á hvítu - 01.06.1978, Blaðsíða 32

Landlausir menn
Smásaga eftir Kristján Jóh. Jónsson
Hann stóö við borðstokkinn þegar þeir voru að
koma inn og var að hugsa um hvers vegna í and-
skotanum væri ekkert gaman að koma í land leng-
ur. Hesturinn stóó við hliðina á honum og sagði:
áttu pening?
— Já, sagði hann.
— Láttu mig hafa hann, sagði Hesturinn. Ég
stekk í land um leið og við leggjumst uppað og fæ
mér bíl og sæki flösku. Þeir verða búnir að opna í
tómstundabúðinni. Lollinn lét hann líka hafa pen-
inga og það var samanlagt nóg fyrir bíl og pela á
mann.
Þegar þeir voru allir búnir að hafa sig til settust
þeir frammí að fá sér bragð áður en þeir færu í land.
Skrifstofan opnaði hvort eð var ekki fyrr en hálf tíu.
Þeir sátu, supu á pelunum og Lollinn talaði. Hann
var mesti hænuhausinn um borð og varð fullur ef
hann sá tappa og þá fór hann að tala um konuna
sína og það var alltaf sama tuggan. Hún var góð
kona, sagði hann, en það voru vandræði samt.
— Þegar ég kem heim langar mig út aö skemmta
mér en hún vill aldrei fara neitt með mér. Ég vil eiga
heimili. Ég vil að strákarnir mínir tveir, litlu strák-
arnir mínir, eigi líka heimili þar sem þeir gætu átt
sér samastað og leitað til hennar ef eitthvað bjátar
á en hún vill bara vinna þó hún eigi indælis heimili.
Ég hef ekki brugðist sem heimilisfaðir. . .
— Heyrðu, sagði Hesturinn og rétti honum sinn
pela. Við skulum fara eitthvað saman þrír. Lollinn
tók pela Hestsins og saup drjúgan.
— Já, sagði hann, við skulum fara á fyllirí saman,
við skulum fara í Klúbbinn. Þeir skáluðu með pel-
unum. Svo var farið á skrifstofuna að sækja kaupiö
og þegar þeir skildu var ákveðið að hittast hjá
Hestinum klukkan fimm.
Pungrottan gekk hægt upp á Borgarbíl, fékk bíl
og sagði bílstjóranum að keyra í Hatnarfjörð. Hann
átti tvær gamlar frænkur í Hafnarfirði. Hann hringdi
dyrabjöllunni og Jóna frænka kom til dyra. Hann
var feginn. Jón frænka var eldri.
— Komdu blessaður Hrólfur minn, sagði hún og
kyssti hann á báðar kinnar. Komdu inn fyrir og fáðu
tesopa eða viltu heldur kaffi? Hvernig var veðrið hjá
ykkur á sjónum vinur, spurði hún um leið og hún
hellti kaffi í bollann hans.
— O, þaö var svona, sagði hann.
— Ojá, sagði gamla konan, það er svona. Maður
er alltaf hræddur um ykkur þessa sjómenn. Það
geta orðið svo voðaleg sjóslys. Þú hefur ekki
bragðað áfengi, er það?
Grafíkmyndir: Jón Reykdal
— Hja, það er nú svona. Það er ósköp lítið. Það
er bara eins og gengur.
— Þið drekkið eins og vitlausir þessir unglingar
nú á dögum. Það er óskaplegt hvernig þetta er allt
saman orðið.
Sigga frænka var að koma heim. Hún vann í búð
og það var þriggja mínútna gangur að skjótast
heim og fá sér að éta.
— Sæll Hrólfur, sagði hún. Þú ert kominn.
— Já, sagði hann.
— Ég held þú ættir nú að halda þig hér heima í
þetta sinn heldur en að rjúka út og eyða kaupinu
þínu í vitleysu, ef þú lætur þá ekki plata það allt út úr
þér. Hann brá sér á klósettið, fékk sér nokkra væna
úr pelanum og stakk honum svo aftur inná sig.
Þegar hann var kominn fram aftur hélt hún áfram.
— Ég vil fara að fá að vita hvort þú ætlar að
kaupa íbúð með mér eða ekki.
— Ég veit ekki, sagöi hann önugur. Ef ég tek
lánin mín núna og fjárfesti þau í íbúð hjá þér og hitti
svo stúlku sem vill giftast, þá eru lánin búin og við
getum ekki keypt okkur íbúð.
— Stendur það til, spurði Sigga frænka.
— Hja, maður veit aldrei, sagði hann og leit af
glottinu á Siggu frænku.
30