Birtingur - 24.12.1953, Blaðsíða 5

stutta, sívala og ferkantaða alveg eins og á ó-
sviknum Súpermanni.
Nú leið honum miklu betur, — eiginlega vel,
— hann sá sjálfan sig í trylltum slagsmálum við
þennan afturúrkreista pervisa, alveg eins og á
bíó, — sá hræðsluna og spenninginn í augum
stúlkunnar sinnar og fögnuðinn, þegar hún félli
máttvana og alsæl í faðm hans að unnum sigri
í happí end.
Og svo hafði hann leitaÖ og leitað um nótt-
ina — ekki kannski um alla Reykjavík en þó á
þeim stöðum sem líklegastir voru. Hann hafði
staðið til skiptis fyrir utan Borgina og Sjálf-
stæðishúsiö og horft á fólkið koma út. Oft
hafði hann verið næstum viss í sinni sök, þegar
hann sá ljóshærðar stúlkur hanga flissandi utan
í mönnum í bláu úníformi. Það hafði farið um
hann ónotabeygur eins og glímuskjálfti eða
bíóspenningur þegar allt er að fara í hundana
fyrir hetjunni. Honum fannst axlavöðvarnir
hjaðna niður eins og froða og svo fór höfuðið
að þenjast út og varð tóint og stjórnlaust eins
og útblásin gúmmíblaðra sem einhver hefur
misst.
Rafmagnsheilinn klikkaði og röntgenaugun
sáu tvöfalt.
En svo var þetta allt önnur stúlka, — þær
voru allar ókunnugar þessar ljóshærðu stúlkur.
Samt fann hann eitthvað klóra og slíta innan í
sér eins og þar væri brjáluð rotta að éta í hon-
um hjartað, þegar hann sá alla þessa ljósu og
rauðu og jörpu telpukolla og þessi bláu og
grænu úníform iða fyrir augunum á sér.
Gjallandi ldátrarnir smugu í gegnum hann
eins og brothljóð, og skrækar stúlkuraddir röfl-
andi fláa amrískuna með þessu gutlandi eggja-
hljóði endurómuðu í höfðinu á honum.
Hann var ógurlega óslyrkur og titrandi og
honum gekk illa að halda sér í Súpermannstuð-
inu, hann varð svo slappur í hnjáliðunum og
hendurnar titruðu og skulfu . ..
Smám saman tæmdust göturnar. Stúlkurnar
og Kanarnir liurfu inn í húsin og skelltu í lás á
eftir sér og ljósin slokknuðu í gluggunuin nema
einhverjar rauðar ómyndartýrur sein glórðu
eins og parkljós á híl sem bíður í myrkri ...
Honuin varð flökurt af að horfa á það — nú
voru þær að hátta hjá helvítis Könunum, þessar
bölvaðar skækjur, reita af sér spjarirnar með
lúkurnar titrandi af áfergju, um að gera að
flýta sér að komast sem fyrst upp í rúmið til
þeirra------nei hann gat ekki hugsað þessa
hugsun til enda — það var eins og væri verið
að svíða hann innan með glóandi járnum og
honum fannst hann vera að pissa í buxurn-
ar------
Frh. á 14. síða.
Gömlu skáldin runnu
Þeir Þórir Bergsson, rithöfundur, og Tómas
Guðmundsson, skóld, hafa gefið þó skýringu
á islenzkri nútímaljóðlist, að ungu skáldin
treysti sér ekki til að kveða að hefðbundnum
hætti. í fyrsta tölublaði Birtings var þeim gef-
inn kostur á að sýna yfirburði sína með því
að kveðast á við tvö atómskáld hérna í rit-
inu. Þeim voru gerðir svo góðir og lýðræðis-
legir kostir sem hugsazt gat: Keppnin skyldi
háð á heimavelli þeirra hefðbundnu og al-
menningur látinn dæma um, hvorir betur
léku. En gömlu mennirnir treystu sér ekki til
að glíma við þá ungu — þeir hafa ekki
þekkzt boðið. Hugsazt getur líka, að 'þeir
telji virðingu sinni ósamboðið að kveðast á
við busana. En hvað sem veldur, verða þeir
að una því, að maður efist um trú þeirra
sjálfra á sin eigin orð.
Alþýðublaðið vakti máls á, að gömlu
skáldin ættu að svara með því að skora á
ungu skáldin til keppni í atómskáldskap að
hinni lokinni. Þetta er ágæt hugmynd. Og
þótt þessir tveir hefðbundnu herramenn hafi
runnið af hóhni í fyrstu lotu, er Birtingur fús
til að ljá þeim eða hverjum sem er af gamla
skólanum rúm, ef þeir hafa hug á að skora
atómskáld á hólm.
Ritstj.
V
BIRTINGUR
J
5