Húsfreyjan - 01.12.1952, Blaðsíða 21

svari kostnaði og fyrirhöfn og eigi fram-
tíð fyrir sér, verður að vera markaður
fyrir vöruna, og hann er áreiðanlega fyr-
ir hendi, sé verðinu í hóf stillt, og þess
er gætt að tilkynna, þegar grænmetið
er væntanlegt á markaðinn og gefa vænt-
anlegum kaupendum kost á því að skrifa
sig fyrir ákveðnum skammti, þannig að
ekkert fari til spillis, grænmetið mætti
þá selja þeim mun ódýrara, sem ekki
þyrfti að gera ráð fyrir skemmdum.
1 sambandi við hverja nýja tegund, þarf
að gefa upplýsingar um meðferð og mat-
reiðslu.
Garðyrkjusýningin var allt of seint á
sumrinu. Sennilega hefur það verið gert
vegna uppskerunnar af káli, gulrótum o.
fl., en fyrir bragðið misstum við af öðru,
sem þar hefði nauðsynlega átt að vera.
Gagn og gaman hefði verið að því að
fá leiðbeiningar um skipulag skrúðgarða
og matjurtagarða. T. d. fá að sjá fallega
steinhæð, hvaða jurtir geta klætt hús-
veggi, hvað hentar bezt í limgirðingar
og hvérnig á að gera skjólgarð o. s. frv.
Þvínæst sýnishorn allra þeirra trjáteg-
unda og runna, sem hér hefur tekizt
að rækta, og helzt eitthvað nýtt. Fleiri
tegundir berja gætu án efa vaxið hér.
Erlendis er algengt að sjá í gróðrar-
skálum, sólstofum og úti, smávaxnar teg-
undir af ávaxtatrjám og blómstrandi
runnum, svo sem syrenum, sem vaxið
geta í stórum potti eða bala. Eitthvað
í þessa átt væri æskilegt, og ef góður
vilji og samvinna er fyrir hendi er hægt
að uppfýlla allar þessar óskir, svo að
allir aðilar megi þar vel ^við una.
Leo Tolstoj:
STEINARNIR
Eitt sinn gengu tveir menn á fund
gamals vitrings, til þess að leita ráða
hjá honum. Kvaðst annar þeirra vera
mikill syndari. Einu sinni fyrir löngu
síðan, þegar fjölskylda hans var í nauð-
um stödd, hafði hann framið innbrot
hjá auðugum kaupmanni, og kvað hann,
endurminninguna um þetta afbrot hafa
þjáð sig æ síðan.
Hinn maðurinn sagðist aldrei hafa
gert neitt, sem varðaði við lög, hann
hefði hreina samvizku, og ekkert að
ásaka sig um.
Vitringurinn spurði þá hvorn um sig,
hvað á dagana hefði drifið fyrir þeim.
Sá fyrri grét sáran yfir syndum sínum,
eins og hann gæti ekki vænzt þess að
fá fyrirgefningu. Hinn síðari sagði aftur
á móti, að hann vissi ekki til þess, að
hann hefði nokkurntíma gert neitt af sér.
Vitringurinn sneri sér fyrst að syndar-
anum og sagði: „Gakk þú út fyrir borg-
ina og náðu í eins stóran stein og þú
getur borið, og komdu hingað með
hann“.
Síðan sagði hann við þann saklausa:
„Safna þú saman steinvölum, eins mörg-
um og þú getur borið, og komdu hingað
með þær“.
Báðir mennirnir gerðu sem vitringur-
inn bauð. Annar rogaðist með gríðar-
stóran stein, og hinn með poka, fullan
af smásteinum. Gamli maðurinn leit á
steinana og mælti síðan: „Nú ætla ég
að biðja ykkur að bera steinana til baka,
og láta þá aftur hvern á sinn stað
og komið svo til mín“. Mennirnir
gjörðu eins og fyrir þá var lagt. Sá fyrri
fann undir eins staðinn, þar sem hann
hafði tekið stóra steininn, en hinn gat
HÚSFREYJAN 21