Húsfreyjan - 01.12.1952, Qupperneq 24

hrœdd, ef þetta er henni að kenna. Þarna var
samankominn múgur og margmenni, — og það
var hreint ekki sem verst. Það var kastað í
okkur dálitlu af skemmdum eplum og þurr-
um hrossataðskögglum, en það sakaði ekki.
Þegar áleið fengum við ágæta áheyrn og
að lokum komu tveir vinsamlegir lögreglu-
þjónar og buðust til að fylgja okkur að stræt-
isvagninum. Ég hélt að Prid væri rétt á eftir
mér, en þá labbaði hún hin rólegasta manna
á milli og gekk ágætlega að selja „Kosninga-
rétt kvenna“. Við gengum með sigur af hólmi
í þetta sinn. Þegar við Prid fórum að tala
saman á eftir, kom það í 1 jós, að hún hafði
haldið, að það væri mér að kenna hvernig
vagninn hristist. Seinna hef ég heyrt, að sá
sem er óstyrkur á taugum geti orsakað hrist-
ing á lélegu fjalagólfi eða palli, án þess að
viðkomandi maður hafi hugmynd um, að það
er hann sjálfur sem skelfur.
Ekki man ég hvað það var, sem kom okkur
til þess að fara til X, ef til vill aðeins eðlis-
hvöt, sem benti okkur á, að það væri ekki
vanþörf á að ýta við fólkinu þar. En við þurft-
um ekki að ganga lengi gruflandi að því, að
það ætlaði sér ekki að taka sinnaskiptum.
X var námubær. Þar átti heima kona, sem
taldist vera í félagi okkar. Hún virtist fyrst
í stað vera þess hvetjandi að við kæmum þang-
að. Við lögðum þrjár af stað, Prid, ungfrú C,
sem var kennslukona við unglingaskóla og mjög
áhugasamur féíagi, og svo ég. Eins og venju-
lega ætluðum við fyrst að kanna bæinn, til
þess að komast að raun um hvar bezt væri
að halda útifund, svo að leigja vöruflutnings-
vagn handa okkur og skrifa með krít á göt-
urnar hvar og hvenær fundurinn ætti að vera.
Þvínæst að heimsækja bæjarstjórnina og aðra
málsmetandi menn bæjarins, og biðja þá um
að vera viðstaddir, fá okkur svo tesopa og
hvíla ókkur svolítið áður en fundurinn byrjaði.
Þetta virtist ofur einfalt. En þegar í upphafi
fór allt i handaskólum. Fyrst var það frúin,
sem átti þarna heima. Henni var illa við að
halda útisamkomu, hún hélt að það væri ekki
ráðlegt þar á staðnum. En hvernig ættum við
þá að ná tali af bæjarbúum, spurðum við, og
koma þeim í skilning um málstað ökkar? Hún
hafði þar engu til að svara öðru en því, að
það myndi vera heppilegra að halda fundinn
að þrem mánuðum liðnum. Við höfðum áður
heyrt svipaðar mótbárur og létum það ekki
á okkur fá. En eftir þetta var eins og hún
vildi koma sér undan því að vera okkur hjálp-
-ifc..-.-
24 H Ú S FREYJAN
leg og veita okkur upplýsingar um, til hverra
málsmetandi manna við ættum helzt að snúa
Það var ýmislegt sem benti til þess, að frúin
mundi frekar vilja láta til sín taka félagslega
heldur en stjórnmálalega. T. d. tók hún mér
opnum örmum og spurði um leið hvort ég
væri ekki dóttir og tengdadóttir. hinna góð-
kunnu o. s. frv., en það var greinilegt, að í
hennar augum voru Prid og ungfrú C ,,bara
kennslukonur“, hún skipti sér ekkert af þeim
og talaði kuldalega ef hún á annað borð virti
þær viðlits. Þegar við gengum um bæinn hékk
hún stöðugt utan í mér, og það var allt annað
en skemmtileg tilhugsun að umbera návist
hennar í þær 5 klst., sem voru þangað til
fundurinn átti að byrja, þess vegna læddi ég
því út úr mér, að Prid væri náskyld Lady
Constance Lytton. Að vísu var þetta ekki sann-
leikanum samkvæmt, en ég er sannfærð um,
að Lady Constance hefði fúslega fyrirgefið mér
þetta ef hún hefði vitað hvers vegna ég hefði
sagt það. Það verkaði líka eins og töfrasproti.
Eftir andartak var það Prid sem gekk í farar-
broddi, við hlið frúarinnar, en við ungfrú C
gengum í makindum á oftir. Prid hneykslaðist
yfir framferði mínu, þegar ég sagði henni frá
því, hvað valdið hefði þessum óvæntu umskipt-
um frúarinnar, en ég svaraði því til, að mér
hefði fundizt það harla óréttmætt að láta ná-
vist hennar bitna á mér einni.
Það var fleira óskemmtilegt en þessi frú,
sem varð á vegi okkar þarna í X. Frúin guf-
aði upp, þegar við fórum að kríta á göturnar,
en þá urðum við varar við að mótspyrnan
gegn kvenréttindum var meira en orðin tóm,
og þegar við héldum heim á leið til þess að
drekka te hjá frúnni, var hópur manna á hæl-
unum á okkur, og svo tilkynnti frúin okkur
að því miður gæti hún ekki verið viðstödd
á útifundinum um kvöldið. Rétt á eftir þurfti
ég að skreppa yfir í hús, sem var andspænis
okkur, það þurfti aðeins að ganga yfir torgið.
Þegar ég kom þaðan aftur, var búið að slá af
mér hattinn, rífa niður á mér hárið og slíta
af mér handtöskuna. Það var ekki laust við
að við kviðum fyrir kvöldinu. Samt brutumst
við þrjár í gegnum mannþröngina á fundar-
staðinn, þar sem vagninn beið okkar og við
þraukuðum fundinn á enda, en ég efast um
að nokkur hafi heyrt orð af því sem við sögð-
um. Af öllu illu i þessari stjórnmálabaráttu
er mér verst við fúleggin, við ætluðum varla
að geta þvegið af okkur fýluna. Þrátt fyrir
allar þessar ófarir seldist hvert einasta ejntak