Eining - 01.11.1944, Blaðsíða 10

1U
E I N I N G
Nýjasti skólinn
I barnaskólum Canada var það siður, þegar ég var þar, að yrði barni
á að skrifa sama orðiö aftur og' aftur skakkt, að láta þá barnið sitja inni
í skólanum, er hin börnin fóru, og skrifa þetta eina orð 3—4 hundruð
sinnum.
Ilve oft mundi þurfa að segja fjölda manna. hér á landi, að leggja
aftur hurðir, en skella þeim ekki ? Að ganga stillilega um hús, þegar
kominn er svefntími manna? Að leggja niður allan óþarfa hávaða úti ogi
inni, blístur, köll og skvaldur. Engir vel siðaðir unglingar eða vel sið-
aoir rnenn temja sér slíkt.
Munið þetta og kennið það öðrum: Standið ekki fast upp við vitin á
þeim, sem þið talið við. Þetta er mjög óþægilegt. Þráfaldlega verð ég að
leitast við að snúa mér allavega frá mönnum, sem standa svo fast upp;
að manni, er þeir ræða eitthvað af kappi, að ýrurnar hrjóta út úr þeim
framan í mann. Þetta kemur sennilega ekki að sök, ef elskendur ræðast
við, en annars er það óþolandi.
Þvoið oft hendur ykkar. Það er góð regla, sérstaklega þegar fariö
er með mat. — Nóg vatn á Isandi.
Drykkjuskóli
andbanninganna
Algengt er að heyra andbanninga
halda þeirri firru fram, að menn eigi
að læra að drekka. Ef ég litast um af
sjónarhóli lífsreynslu minnar og minn-
ist nokkurra fjölskyldna af þessum
skóla, sem ég veit deili á, allt frá
bernuskuárum mínum, þá verður út-
koman ekki góð.
Fyrst tel ég verzlunarstjóra, sem
hafði áfengi um hönd samkvæmt kenn-
ingum andbanninga. Sonur hans drap
sig á áfengi.
Embættismaður í kauptúninu A
fylgdi sömu kenningu. ISonur hans
lenti á Kleppi sem drykkjuræfill.
Embættismaður í kauptúninu B var
af sama skóla. Einnig sonur hans varð
„sláttumaöur“ og róni.
Kaupmaður í kauptúninu C hafði
einnig hófdrykkjuskóla á heimili sínu.
Sonur hans vai-ð drykkjuræfill.
Þekktur og virtur háskólamaður í
kauptúninu D hafði á þessu hóf og
heldrimanna snið. En börn hans fóru
illa. Synir hans drukku, konur þeirra
fengu að kenna á því, og dætur hans
sluppu ekki heldur.
Embættismaður í kaupstaðnum E
veitti áfengi á heimili sínu. Synir hans
drukku og einn þeirra varð ræfill.
Mjög þekktur embættismaður í stóru
kauptúni fylgdi trúlega kenningu and-
banninga. Synir lians skvettu í sig,
einn þeirra varð drykkjuræfill og son-
arsynir hafa ekki losnað við bölið.
Þingmaöur einn vildi, aö sonur sinn,
lær i að „lyfta glasi“ og fylgdi auðvit-
að trúlega, kenningum andbanninga og
studdi þá dyggilega. Sonur hans gekk
uni götur þorpanna og „sló“ menn um
25 aura, og lifði „róna“ lífi.
Nú nenni ég ekki að telja lengur, en
legg drengskap minn við, að öll þessi
tilfelli, sem ég hef nefnt, eru sorglegur
raunveruleiki, sem ég veit glögg skil
á, og væri vandalítið að bæta. við þann
lista.
P. S.
Erfiðari þáiturinn
Einhver hefur sagt: Það tók Móse 40
ár að leiða Israel út af Egiptalandi, en
það var langt um erfiðara og tók lengri
tíma, að uppræta Egiptaland úr hugum
og sálum ísraelsmanna.
Það er auðveldara aö semja. lög
handa mönnurn, en gera þá löghlýðna,
auðveldara að taka hættuna frá þeim,
en gera þá hæfa til að umgangast hætt-
una, auðveldara að draga menn í alls
konar dilka stjórnmála og trúmála, en
að gera þá að víðsýnum, sjálfstæðum
■og þroskuðum þjóðfélagsborgurum.
Ste in blind ásælni
Undarlegir eru vegir mannanna. Lít-
ur helzt út fyrir, að þeir séu í illum
álögum. En sjálfsagt er þar að verki
aðeins vanþroski þeirra og hörmuleg
blindni. Lítið á allan hamaganginn, alla
ásælnina og ránsháttinn. Menn og þjóð-
ir ræna hverjir aðra, gir.nast hver frá
öðrum, heyja styrjaldir um feng, reyna
að hrifsa hver frá öðrum, rífa til sín,
ná í sem mest. Menn hafa rányrkju í
frammi við jörðina, einnig við djúp
hafsins, og alls staðar og á öllum svið-
um mannlífsins er einhver tryllings-
háttur, allt einhver eftirsókn, blind
ásælni og græðgi. Þó fýkur allt út í
veður og vind. Er engu líkara, en
fjandinn sæki það, sem menn rífa til
sín. Styrjaldir sópa a.uðæfum þjóðanna
burt og heilsuleysi, sem menn oft baka
sér me. áhyggjum, ofþreytu og ann-
ríki, eyðir öllu því í heilsubætur, sem
menn hafa ski’apað saman.
Menn heimta marga frídaga, en eiga
enga raunverulega helgidaga, enga
daga, sem helgaðir eru heill sálar og
líkama, enga sanna hvíldardaga, alla;
daga þarf að nota til einhvers: skemmt-
ana, vinnu, flutninga, kosninga, smöl-
unar, kaupstaoaferða, fundarhalda og
alls konar annríkis. Menn mega ekki
vera að því að hvíla sig og njóta lífs-
ins allir í ka.pphlaupi, allar lífsstundir
þeirra, við það að bjargast. Allur heim-
urinn sprengmóður við það að bjarga
lífi sínu og týnir því þar fyrir. — Á
þessa staðreynd benti meistarinn. Hví-
lík blindni. Hvílík óskapleg fásinna.
Vegna ásælninar og ágengninnar
kemst allt í heiminum í uppnám. Kröf-
og þjóðir girnast og rífa til sín. Ilags-
munastefnur rekast á, og heil stórveldi
i’ekast á. Eins og tröllin kasta þau
fjöregginu milli sín, og í blindingsleik
kasta menn eldi sín á milli og svo
kviknar í húsinu — kviknar í heimin-
um, auðæfum er „blásið burt“, eyðing-
in herjar lönd og lýði. Þannig týna
menn lífi sínu, sem ákafast reyna að
bjarga því.
Spaklega talaöi meistarinn, er hann
sagði: „Leitið fyrst guðs ríkis og rétt-
lætis lians, og þá mun þetta allt veitast
yður að auki“. — P. S.
Sigurvegarar
„Gy ingaþjóðin hefur aldrei unnið
heinaðarlega stórsigra, en þeir hafa
lagt meira til andlegrar menningar
mannkynsins, en liinir sigursælu Róm-
verjar. Persar sigruðu Grikki á fimmtu,
öld fyrir Krist og brenndu Aþennuborg,
en hugsjónaauðlegð og speki hinnar
grísku hámenningar er óviðjafnanleg
í sögu mannkynsins allt til daga,
Krists“. — Leslie D. Weatherhead.
Saga hinna kúguðu þjóða: Norð-
manna, Dana, Pólverja, Hollendinga,
Belgíumanna og annara slíkra, mun
ljóma skærar á komandi öldum, en
hernaðarsaga kúgara þeirra. Hinar
sameinuðu þjóðir mega líka vara. sig,
er þær standa sem sigurvegarar yfir
andstæðingum sínum. Það er auðvelt
að hrapa af háum tindum, auðgert að
misnota vald og mátt, og meiri vandi
að semja frið, en sigra óvin.
„Sá, sem vill vera mestur, skal vera
allra þjónn“, kenndi meistarinn. Sæl
væri íslenzka þjóðin, ef hún ætti slíka
ur manna fara stöðugt vaxandi. Menn stjórnmálamenn.