Eining - 01.07.1953, Blaðsíða 15

EINING
15
Stórstúkuþingsbragur
Víða skorti eitt og annað,
cddarfarfó beygði íýð.
Þ/óðfn hafði kvalráð kannað,
kúguð háð sitt langa stríð.
Tregt var þá um tœkifcerin,
ííðum smátt um brauð og lín.
Þótt á slíku vöntun vceri,
vantaði aldrei brennivín.
Þessi löngu þrauta árin
þjóðin svelti börnin sín.
Hellt var eitri oft í sárin,
alltaf flóði brennivín. —
Þeir sem eitrið óspart selja,
eins og rándýr sjúga blóð,
blindir sjálfir, blinda kvelja,
bólvun leiða yfir þjóð.
lnn í slíka óöld fceddist
árgyðja hins nýja dags.
Vorlíf hófst og vonin glœddist,
var þá efnt til brceðralags,
til að varast verstu hrekki
valds, sem engu þyrma kann,
til að brjóta bönd og hlekki
bölváldsins, og sigra hann.
Menn, sem þekktu meinin verstu,
menn, sem vissu hollust ráð,
menn, sem veittu varnir beztu
víða þar, sem stríð var háð.
Sóttu djarfast Frón að friða
fyrir verstum þjóðníðing,
hófu merki hreinna siða,
háðu landsins beztu þing.
Þegar Ijótir siðir settu
svip á niðurbcelda þjóð,
þegar klceðum fólskan fletti
fátcekan og saug hans blóð,
upprann þá með Islendingum
ársól björt, sem lýsir enn.
Setið hafa á þessum þingum
þjóðarinnar beztu menn.
Svo sem eitursalinn hafði
saurgað landsins helgidóm,
skildu þeir, hvað skyldan krafði,
skerptu spámanns þrumuróm.
Svipu snúið harða höfðu,
hreinsuð skyldu þjóðarvé,
þeir til saka sekan kröfðu,
scerðum létu hjálp í té.
Enn er prangað, ennþá verzlað
einmitt þar, sem skyldi sízt,
innst við þjóðar eðla hjarta
eiturnaðran versta hýst.
Komi drottins hönd og hreinsi
helgidóminn annað sinn.
Veki þjóð til verka stórra,
veiti þráða sigurinn.
Pétur Sigurðsson.