Eining - 01.03.1962, Síða 1

20. árg. Reykjavík, marz 1962 3. tbl.
r
FRÁ RITSTJÖRNINNI
Því miður verður víst ekki hjá því
komizt lengur, að tilkynna ágætum
kaupendum blaðsins þá leiðinlegu
fregn, að með þessum árgangi hækkar
árgjald blaðsins í 50 krónur. Ég hafði
lengi gert mér vonir um, að ég yrði
ekki svo lengi við blaðið, að ég þyrfti
að hækka árgjaldið, en hef nú gefizt
upp í bráð við þá von. Þegar ég nýlega
lét klippa hár mitt og greiddi fyrir það
29 krónur, sannfærðist ég um, að það
væri Einingu til vansæmdar að selja
árganginn aðeins einni krónu meira en
hárklippinguna.
Samkvæmt undanfarinni reynslu tel
ég líklegt, að mestur hluti kaupend-
anna reki blaðið ekki á dyr vegna þess-
arar gjaldhækkunar, en skyldu ein-
hverjir ekki vilja bæta þessum 20 kr.
við útgjöld sín, þá geta þeir endursent,
t. d. næsta blað.
Gjaldhækkun þessi kemur ekki að
þessu sinni niður á þeim örfáu, sem
þegar hafa sent gjald þessa árs, áður
en þeim var kunnugt um breytinguna.
Skyldu svo vera einhverjir af hinum
görnlu og traustu kaupendum blaðsins,
sem aldurs vegna eða af öðrum ástæð-
um, eru orðnir svo tekjurýrir, að þessi
aukning valdi þeim óþægindum, skul-
um við fúslega senda þeim blaðið
ókeypis, ef þeir aðeins vilja láta af-
greiðslu blaðsins í té vitneskju um
slíkar ástæður.
Við getum svo allir harmað það, að
þurfa að lifa á tímum linnulausrar
verðbólgu, sem útilokar alla festu í
verðlagi.
í von um, að kaupendur blaðsins taki
þessari vondu fregn vel, færi ég þeim
beztu þakkir með góðum kveðjum.
Pétur Sigurösson.
SíJÓLAHEFTl Lesbókar Morgunblaðsins
11961 skrifaði ritstjórinn, Árni Óla,
* grein um Ólafíu. Þessi þarfa grein
minnti mig á vanræktan ásetning. Fyrir
löngu ætlaði eg að minnast á l)ók Ólafíu Jó-
hannsdóttur, sem góðir vinir mínir gáfu
mér við sérstakt tækifæri fyrir rúmu ári.
Bók þessi, 1. og 2. rit, kom út árið 1957.
Þetta er vönduð og prýðileg bók.
Áður en fleira er sagt um bókina, vil ég
víkja lítilsháttar að einu atriði í Lesbókar-
greininni. Þar er minnt á, að þegar Norð-
menn reistu Ólafíu minnisvarða, hafi einn-
ig komið til íslands afsteypa af honum. Frú
Ragnhildur Pétursdóttir bað um afsteyp-
una og keypti Iiana, en ýmsum, scm vissu
að afsteypa þessi var hér til, var ekki
kunnugt um þetta og héldu að hún væri
eign kvennasamtaka og hreyfðu því stund-
um því máli, hve nauðsynlegt væri að reisa
minnisvarðann hér. Sjálfsagt er afsteypan
fáanleg og þyrfti að komasl upp. í grein
sinni leggur Árni Óla til að minnisvarðan-
um verði valinn staður hjá Háskóla íslands,
og rökstyður þá tillögu sína.
Fyrir allmörgum árum urðu lítilsháttar
blaðaskrif um Ólafíu og þenna minnisvarða.
Kom þá Pétur Hjaltested á Sunnuhvoli til
mín með 1000 krónur, sem hann sagðist
gefa til að styðja þessa hugmynd, að minn-
isvarðanum yrði komið upp. Þessi gjöf
myndi þá samsvara minnst 10 þúsund krón-
um nú. Síðan hafa þessar 1000 kr. geymst í
sparisjóðsbók, eru nú orðnar yfir 2000 kr.,
hefðu átt að vera orðnar tugir þúsunda, ef
ég og einhverjir fleiri hefðum gert eitthvað
lil að auka þær.
Slöku sinnum hef ég minnst á það við
góðar konur, að ég vildi lielzt koma spari-
sjóðsbókinni í hendur einhverra dugandi
kvenna, sem létu hana ekki gleymast, og
vona ég að svo verði hið bráðasta, en vilji
einhverjir senda eitthvað til viðbótar í l)ók-
ina meðan hún enn er í vörzlu minni, skal
ég með ánægju veita því móttöku og fara
samvizkusamlega með. Þessu þyrfti að
hreyfa frekar í daghlððunum.
Ég kem þá aftur að hók Ólafíu Jóhanns-
dóttur. Bók þessi er meira en hin tvö rit
hennar, því að þar er líka mikill og ágætur
inngangur, um 50 blaðsíður. Hann hefur
skráð Bjarni Benediktsson dómsmálaráð-
herra. í inngangi þessum er skýrt frá mörgu
markverðu og skeinmtilegu í fari Ólafíu.
Hún vill ekki þiggja boð á skólaball vegna
þess, að ekki þótti viðeigandi að bjóða syst-
ur hennar einnig, sem þá var „vinnukona“
sem kallað var. Og fljótt sér hún ýmislegt,
ólafía Jóhannsdóttir.